Πριν από πολλά χρόνια ο πατέρας μου ως γνήσιος άνθρωπος της αντίστασης είχε συμβάλει στην δημιουργία του εν λόγω μουσείου στα εντελώς πρώιμα στάδια. Αναφέρομαι στην συγκέντρωση και την οργάνωση του αρχειακού υλικού. Ωστόσο ο πατέρας μου δεν ήταν Καλαβρυτινός ακριβώς και έως τότε δεν είχε κάποια σχέση με την μαρτυρική πόλη.
Προχθές στα Καλάβρυτα συνάντησα έναν πολύ μορφωμένο άνθρωπο, ο οποίος είναι στο Διοικητικό Συμβούλιο και συζητήσαμε πολλά θέματα από την περίοδο εκείνη. Ένας τόπος θυσίας και η τεκμηρίωσή του.
Είναι πολύ θλιβερή η πορεία της Ευρώπης και δυστυχώς ακολουθεί και η Ελλάδα προς την κατεύθυνση του μίσους. Και δεν είναι σε καμία περίπτωση δικαιολογία η φτώχεια. Και το 1940 και το 50 και το 60 η Ελλάδα ήταν φτωχή. Δεν έγινε ποτέ όμως ναζιστική. Διότι ο ναζισμός είναι μίσος και τίποτα άλλο.
Και τότε θα έλθουν και άλλα Καλάβρυτα, όπως και Δίστομο, όπως και Lidice…
Νομίζω Ισμήνη Ismini Sakellaropoulou (και αναφέρομαι στην κόρη του αδελφού μου) οφείλεις να υλοποιήσεις το κινηματογραφικό σου σχέδιο-όραμα. Είναι υποχρέωσή σου για τον τόπο αυτό και φυσικά όλοι θα είναι στο πλευρό σου.
Φωτογραφία από τα εξωτερικό του κτίσματος και την καλλιτεχνική σύνθεση στον περίβολο.
