Σήμερα μου ετέθη το εξής ερώτημα:
“Σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας ενός Αιγαιοπελαγίτικου νησιού υπάρχει μία μισο-γκρεμισμένη πέτρινη κατοικία, οι δύο τοίχοι και το ίχνος των άλλων… (εννοώ τα θεμέλια μόνο). Η πέτρα είναι εκεί… Οι ντόπιοι πετράδες προτείνουν να κατεδαφιστεί και να χτιστεί εκ νέου. Εσείς τι προτείνετε;”
Είδα τις φωτογραφίες και όντως η κατάσταση είναι όπως περιγράφεται. Ωστόσο οι δύο αυτοί εναπομείναντες τοίχοι διαθέτουν όλα τα αρχιτεκτονικά στοιχεία τους, παράθυρα, στοιχεία λεπτομερειών και ότι υπήρχε το 1900 περίπου, οπότε και χτίστηκε το σπίτι…
Η άποψις μου είναι πως θα πρέπει να παραμείνουν, να ενισχυθούν και να χτιστούν οι υπόλοιποι τοίχοι, ακόμα και με σχετικά διαφορετικό τρόπο δόμησης. Να προσεχθεί ιδιαιτέρως (αυτό είναι τεχνικό ζήτημα) η στατική ομοιογένεια της κατασκευής, ώστε να συμπεριφέρεται ως σύνολο στην περίπτωση κυρίως του σεισμού.
Δεν θα πρότεινα την εκ νέου κατασκευή σε αυτή την περίπτωση για πολλούς λόγους (από πολεοδομικούς, έως αισθητικούς αλλά και οικονομικούς -αυτό είναι ένα θέμα-).
Δεν θα με ενοχλούσε μάλιστα να μην αποκρύψω την “ασυνέχεια” της κατασκευής στον χρόνο, να μην μιμηθώ δηλαδή ακριβώς τον τότε τρόπο δόμησης. Είναι ένα μέρος της ιστορίας του κτιρίου…
Τότε και τώρα…
Γενικά απεχθάνομαι το “ψεύτικο”. Αυτό είναι, αυτή είναι η ιστορία και δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για αυτό…
Αντιθέτως, πιστεύω, ότι αυτή η προσέγγιση θα παρουσιάζει και αισθητικό ενδιαφέρον και θα είναι “έντιμη”, όσον αφορά το κτίριο.
Τονίζω ωστόσο πως κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή…
Η “ασθένεια” είναι μία, οι ασθενείς όμως δεν είναι ίδιοι!
(Οι φωτογραφίες παρακάτω δεν ανήκουν στο συγκεκριμένο κτίσμα του ερωτήματος, είναι όμως εντελώς παρόμοιες ως περίπτωση)
