Διαπιστώνω πως και ο προ-πρώην και ο πρώην αλλά και ο νυν πρωθυπουργός διακατέχονται από μία ακαταμάχητη έλξη για τη χώρα των μεγάλων ποταμών και των Κίτρινων Αυτοκρατόρων! Η ανατολή τελικά γοητεύει με μία κρυφή μυστικιστική έλξη…. Ή μήπως είναι τα… δολάρια; Διότι εκεί στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όπου υπάρχουν άφθονα δεν γοητεύει ιδιαιτέρως.
Η Κίνα είναι η δεύτερη παγκόσμια οικονομική δύναμις. Και μία επεκτατική δύναμις σε αυτόν τον τομέα. Και βεβαίως στο παρελθόν οτιδήποτε ήταν Κινέζικο ήταν ευτελούς αξίας και ποιότητας. Ξαφνικά (;) όμως απέκτησε μία άλλη διάσταση. Διότι θες από τα φτηνά της προϊόντα, θες από τους εκατοντάδες εκατομμύρια σκλάβους της (εεεε, εργαζόμενους εννοούσα) και από τον αδηφάγο επεκτατισμό νέο-καπιταλισμό προηγούμενου όμως αιώνα μετατράπηκε στη χώρα του ονείρου.
Βέβαια τη θυμήθηκαν όλοι όταν τα κίτρινα δολάρια φάνηκε πως ήταν πολύ περισσότερα από τα πράσινα. Και ξαφνικά έπεσαν όλοι με τα μούτρα στο νέο τους αίσθημα. Αλλά σε μία… σχέση (είδατε; οικονομία και αισθηματικά συμπορεύονται) αυτό, το οποίο μετρά είναι εάν ο άλλος ή η άλλη έρχεται μαζί σου για να δώσει ή να… πάρει! Και βεβαίως οι υγιείς σχέσεις είναι αυτές, όπου ΚΑΙ δίνεις ΚΑΙ παίρνεις. Αξίζει όμως ένας έρωτας με μία… Κινέζα;
Ακούστε!
Στην Κίνα ΔΕΝ έχω ταξιδεύσει ποτέ μου. Δεν την γνωρίζω πέραν των βιβλίων και των γενικών πληροφοριών. Κινέζους όμως γνώριζα (και πολλούς) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και αναφέρομαι σε Κινέζους, οι οποίοι ήσαν στο Πανεπιστήμιο είτε ως καθηγητές είτε ως φοιτητές. Και ομολογώ πως ποτέ μου δεν είχα την καλύτερη γνώμη σε αντίθεση με τους Κορεάτες και Ιάπωνες. Αλλά αυτό δεν παύει να είναι μία καθαρά υποκειμενική άποψη. Πολλά μας χώριζαν και το επιχείρημα των δύο σπουδαίων πολιτισμών δεν είχε τόση επιτυχία. Ο Ελληνικός πολιτισμός μακράν απείχε του Κινεζικού όσον αφορά τη νοοτροπία και τη προσέγγιση της ζωής και του μεταφυσικού. Επιπλέον τα ποσοτικά μεγέθη δεν ήσαν και πολύ υπέρ μας.
Η Κίνα κατά τη γνώμη μου αντιμετωπίζεται ΧΩΡΙΣ σεβασμό. Προσέξτε το πολύ καλά αυτό! Πριν, όπως ανέφερα, το Κινέζικο ήταν συνώνυμο του ευτελούς (φτηνιάρικου και ποιοτικά χείριστου). Τώρα όμως δεν είναι και είναι και φτηνό ενώ οι επενδύσεις στα λιμάνια και όπου αλλού, οι χρυσές βίζες και τα ακίνητα καθιστούν οτιδήποτε Κινέζικο τόσο ελκυστικό. ΔΕΝ αγαπήσαμε τους Κινέζους. Τα δολάριά τους αγαπήσαμε! Και όποιος νομίζει πως οι Κινέζοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, μάλλον καταλαβαίνει… Κινέζικα.
Κίνα: “Πού ήσουν όταν σε χρειαζόμουν αγάπη μου;
Τότε ήμουν φτωχιά και δεν με ήθελες ενώ τώρα πλούτισα και με γυροφέρνεις!”
Ελλάς: “Τότε δεν είχα εκτιμήσει τα ψυχικά σου χαρίσματα, η άτιμη δυτική κοινωνία με τύφλωσε. Τώρα όμως βρήκα το φως μου και γονατιστός γυρίζω στη θερμή αγκαλιά σου! Ααααχ!”
Μόνο πως η φτωχιά κάποτε και καταφρονημένη, τώρα έχει άλλον νταραβερίζεται, με τον οποίον μάλιστα και συνεχώς διαπληκτίζεται και δεν έχει χρόνο να σου αφιερωθεί.
Ποτέ υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορείς να είσαι ωφελημένος. Και το όποιο όφελος σου έχει τόσο υψηλό κόστος, ώστε πρακτικά είναι ασύμφορο.
Εν κατακλείδι:
Η Ελλάς (και οι κυβερνήσεις της) ασκούν μία καθαρά συμφεροντολογική πολιτική με την Κίνα. Και δεν έχουν και τα κότσια να την ασκήσουν και σωστά. Η Κίνα ήταν το μέλλον το 1990 όχι το 2020. Τώρα είναι ο σκληρός πλούσιος, ο οποίος τα θέλει όλα. Κι εσύ με τρύπια παντελόνια ν ο μ ί ζ ε ι ς πως διαπραγματεύεσαι. Αλλά στην πραγματικότητα ξεπουλιέσαι.
Το μέλλον αγαπητοί μου φίλες και φίλοι ανήκει σε χώρες, περιοχές και κοινωνίες, οι οποίες τώρα έχουν την ανάγκη και βοήθειά μας (έστω αυτή τη λίγη, την οποίαν μπορούμε να δώσουμε) και θα είναι το μέλλον το 2050. Εκεί στοχεύεις και όχι στα Κίτρινα μάτια ενός όντως σπουδαίου και μεγαλειώδους πολιτισμού.
Και γνωρίζεις το γιατί;
Διότι δεν είναι η κρυφή γοητεία της Κίνας, η οποία σε ελκύει αλλά η δική σου μικρο-αστική νοοτροπία, η οποία σε κατά-κυριεύει. Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας λοιπόν στο DNA της πολιτικής των μίζερων κυβερνήσεων.
