Αλήθεια! Έχετε σκεφθεί ποια η διαφορά της σημερινής κατάστασης από τις προηγούμενες; Όλα δείχνουν πως ομαλοποιούνται, η χώρα ανακτά την εμπιστοσύνη των αγορών, οι συνθήκες βελτιώνονται και όλοι κράζουν “μιά χαρά”!
Παρακάμπτοντας το γεγονός των 700,000 χιλιάδων συμπολιτών μας σε ακραία ένδεια και τα 100 δις εσωτερικού χρέους και όλα τα συνακόλουθα υπάρχει μία σημαντική (πολύ σημαντική) διαφορά.
Δημιουργείται μία κοινωνική κρούστα. Και δημιουργείται με έναν αργό τρόπο,ώστε να μην γίνεται αντιληπτή.
Κάτω από την κρούστα όσοι είναι (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης) σιγοβράζουν. Κάποιοι τσουρουφλίζονται αλλά δεν πειράζει, αυτοί… έφταιγαν. Οι άλλοι έ, κούτσα-κούτσα έχουν συσπειρωθεί γύρω από τον μικρόκοσμό τους και την βγάζουν καθαροί. Κάποιοι είναι σε πιο δροσερά μέρη και νοιώθουν προνομιούχοι.
Όλοι όμως είναι κάτω από την ίδια αδιαπέραστη κρούστα.
Πριν και αναφέρομαι από το 1981 και μετά με τον ένα τρόπο ή τον άλλον είχαν πιθανότητες να ανέλθουν. Δεν ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος αλλά είχες την ευκαιρία. Κρούστα ουσιαστικά δεν υπήρχε.
Τώρα όμως;
Τώρα ΔΕΝ είναι καθόλου εύκολο να διατρυπήσεις την κοινωνική κρούστα. Τώρα για να την διαπεράσεις και να αναδειχθείς πρέπει ή να έχεις φοβερή τύχη ή φοβερές ικανότητες ή να σε είσαι κορυφαίο μέρος του συστήματος. Η να είσαι απλά απατεώνας ή νταβατζής. Τόσο απλό.
Θα παρατηρήσετε σε λίγο να προβάλλονται οι… τυχεροί, οι ικανότατοι, οι απατεώνες κλπ ως παραδείγματα… “επιτυχίας” του συστήματος. Οι τελευταίοι ήδη προβάλλονται!
Κι εσύ θα νοιώθεις ανήμπορος και αδύναμος από τον ασφυκτικό κλοιό. Θα αναρωτιέσαι τι φταίει και γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον μίζερο μικρόκοσμο.
Φταίει η κρούστα. Αλλά το κουμπί του φούρνου δεν γύρισε μόνο του.
