Κάθε ημέρα το πρωί προσπαθώ να σκέφτομαι… θετικά! Τα γεγονότα, οι δυσκολίες, τα εμπόδια και η γενικότερη κατάσταση ωστόσο δεν με αφήνουν. Συνεπώς κάτι πρέπει να κάνω. Σκέφτομαι λοιπόν κάτι ευχάριστο:
Είμαι νύχτα μόνος στον πύργο του Δράκουλα στα Καρπάθια, έξω λυσσομανά ο αέρας και ξεσπά μία φοβερή καταιγίδα με κεραυνούς και βροντές, ενώ ακούω τα βήματα του Δράκουλα όλο και πιο δυνατά να πλησιάζουν. Κάποια στιγμή ξεπροβάλλει στο διάδρομο η σκιά του με τα γαμψά του νύχια ενώ ένα σμήνος από νυχτερίδες πετά επάνω από το κεφάλι μου.
Έχω παγώσει! Ο τρόμος με έχει κατακυριεύσει. Τέρμα τα σνακς, τέρμα τα ξενύχτια, σύντομα θα γίνω και εγώ βρυκόλακας και δεν θα με βλέπω ούτε καν στον καθρέφτη.
Οι θετικές σκέψεις συνεχίζονται.
Ο Κόμης Δράκουλας με πλησιάζει. Το τέλος μου φτάνει. Παγωμένος από την τρομάρα μου όπως είμαι στέκω εντελώς ακίνητος αναμένοντας το αναπόφευκτο να συμβεί. Οι νυχτερίδες δεν λένε να ησυχάσουν πανάθεμα τες. Ο Κόμης με αγκαλιάζει και βλέπω τα δόντια του έτοιμα να μου ρουφήξουν το αίμα από το λαιμό μου.
Οι θετικές σκέψεις συνεχίζονται.
Τότε… ο Κόμης βγάζει μια κραυγή και απομακρύνεται έντρομος! Δεν με δάγκωσε! Βλέπετε όλα τα είχε προβλέψει, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν είναι αλλεργικός στον τύπο Α ρέζους θετικό, την ομάδα αίματος μου!
Ουφ! Τη γλίτωσα πάλι!
Συμπέρασμα: ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις μία εντελώς απρόβλεπτη παράμετρος μπορεί να κάνει τη διαφορά! Σκεφτείς δε σκεφτείς θετικά!!! Χα!
Good morning Dracula!!!
