Ελπίζω να μην με ερωτήσετε πως μου ήρθε στο μυαλό αυτό το πολύ σπουδαίο γεγονός του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο όποιος θέλει πραγματικά να μάθει για το πώς “λειτουργεί” η “ζωή” (ναι το εννοώ αυτό, αλλά όχι ακριβώς σε προσωπικό επίπεδο) θα πρέπει να διαβάσει πάρα πολύ προσεκτικά την ιστορία του Α΄Π.Π.
Η (αποτυχημένη για τους συμμάχους) εκστρατεία στην Καλλίπολη μεταξύ του Φεβρουαρίου 2015 και Φεβρουαρίου 2016 είναι ένα λαμπρό παράδειγμα της εννοίας “εντελώς λάθος αξιοποίησης των ευκαιριών”, καθώς και “συναισθηματικής αδράνειας” (αναποφασιστικότητας δηλαδή να προχωρήσεις λόγω συναισθηματικών κωλυμάτων).
Μία λαμπρή από όλες τις πλευρές στρατηγική σύλληψη του Ουίνστων Τσώρτσιλ κατέληξε σε μία τραγική σφαγή…
Η βασική αιτία της αποτυχίας ήταν ουσιαστικά τα “κουρελιασμένα” νεύρα του επικεφαλής της εκστρατείας Άγγλου ναυάρχου και ο συναισθηματισμός του. Παρεμπιπτόντως οι συνέπειες αυτής της εκστρατείας ήταν παγκόσμιες με την πλέον εντυπωσιακή την πιθανή μη ανάφλεξη της Ρωσικής επανάστασης. Μεταξύ των άλλων σκοπών της εκστρατείας ήταν η ανακούφιση και ο ανεφοδιασμός των Ρωσικών στρατευμάτων από το νότο, κάτι, το οποίον πιθανόν να οδηγούσε σε ελάφρυνση των συνθηκών του πολέμου για τους Ρώσους και μία άλλη τροπή. Σκεφτείτε(ως εγκεφαλική άσκηση βέβαια) τον Κόσμο χωρίς την επικράτηση τότε των Μπολσεβίκων και την μη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης…
Τρία είναι λοιπόν τα κύρια χαρακτηριστικά μίας αποτυχίας:
- Η επιλογή του να μην δράσεις την κατάλληλη στιγμή, όταν όλα τα δεδομένα είναι υπέρ σου (και φυσικά με κάποιο ρίσκο).
- Να αξιολογήσεις υπερβολικά δυσμενώς κάποια ατυχή περιστατικά στην αρχή της δράσης και το κυριότερο,
- Να επηρεαστείς συναισθηματικά από τα προηγούμενα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην προχωρήσεις σταθερά και με συνέπια στο σχέδιο σου.
Αυτά τα αναφέρω, διότι η περιοχή στην χερσόνησο της Καλλιπόλεως ήταν ναρκοθετημένη (στην θάλασσα), γεγονός, το οποίο αγνοούσαν οι συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες με αποτέλεσμα να βυθιστούν κάποια παλαιά και μη σημαντικά πλοία. Ο Άγγλος ναύαρχος έτυχε να είχε υπηρετήσει ως δόκιμος στο ένα από αυτά (φανταστείτε πόσο πεπαλαιωμένο ήταν), συγκινήθηκε τόσο και αντί να εκτιμήσει τα γεγονότα ρεαλιστικά έγινε έρμαιο ενός εντελώς ανόητου συναισθηματισμού…
Γιατί όλα τα προηγούμενα;
Διότι όλα αυτά τα χρόνια κυρίως μετά τον Φεβρουάριο του 2008,(όταν ξεκίνησε η λεγόμενη “κρίση”) τα προηγούμενα αποτελούν τις βασικές αιτίες μη δράσης…
Σε έναν σκληρό πόλεμο απαιτούνται δραστικές κινήσεις, την κατάλληλη ώρα, όταν οι ευκαιρίες είναι δεδομένες και τα όποια αρχικά αρνητικά στοιχεία να μην αποκτούν συναισθηματική βαρύτητα πέραν της φυσιολογικής ανθρώπινης, ώστε να αδρανοποιούν ή να ματαιώνουν πλήρως τα σχέδια μας. Η καταστροφή τότε δεν θα έχει επιβληθεί αλλά θα έχει προκληθεί από εμάς τους ίδιους.
