Χθες το βράδυ είδα και πάλι μία ταινία του 1972 με τον ομώνυμο τίτλο. Ήθελα αρκετό καιρό τώρα να διαθέσω ένα βράδυ για τη συγκεκριμένη ταινία. Γενικά το γεγονός της δολοφονίας του Τρότσκυ στο Μεξικό το 1940 είναι μία από αυτές τις εκπληκτικές “λεπτομέρειες” της ιστορίας στις οποίες, εάν υπήρχε η δυνατότητα θα ήθελα να ήμουν παρών.
Η συγκεκριμένη ταινία έχει επιλεγεί ανάμεσα στις 50… χειρότερες ταινίες! Πραγματικά αναρωτιέμαι ποιο ήταν το κριτήριο για αυτή την επιλογή. Εμένα μου άρεσε από κάθε άποψη και τη θεωρώ θαυμάσια (άρα κάτι δεν πάει καλά είτε με εμένα είτε με τους… άλλους). Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον ως Τρότσκυ, ο Αλαίν Ντελόν ως ο δολοφόνος του και η Ρόμυ Σνάιντερ ως η φίλη του δολοφόνου και αθέλητη βοηθός του, αφού ανήκε στο προσωπικό του Τρότσκυ αποδίδουν με εκπληκτικό τρόπο τις ερμηνείες τους. Ειδικά για τον Αλαίν Ντελόν, ο οποίος γενικά για διάφορους λόγους δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από τα επίσημα “κανάλια” του Γαλλικού κινηματογράφου (έχει και τα… κουσούρια του) είναι μοναδικός. Από τις καλύτερες ερμηνείες έκφρασης της ψυχολογίας ενός δολοφόνου. Δεν υστερούν όμως και οι άλλοι δύο και ίσως η καλύτερη ερμηνεία του Ρίτσαρντ Μπάρτον είναι σε αυτήν την ταινία. Παρεμπιπτόντως ο σκηνοθέτης της ταινίας ήταν μονίμως… φέσι και χωρίς τους ηθοποιούς δεν θα υλοποιούνταν ποτέ αυτή ταινία.
Γιατί όμως τα γράφω αυτά;
Διότι σε κάποιο σημείο της ταινίας (και του σεναρίου) ο Τρότσκυ μονολογεί:
“Δεν μπορούμε χωρίς φρίκη να διαβάσουμε λογοτεχνία ή να κοιτάξουμε πίνακες και γλυπτά με τα οποία αξιωματούχοι οπλισμένοι με πένα, πινέλο ή σμίλη υπό την επιτήρηση αξιωματούχων οπλισμένων με περίστροφα δοξάζουν τους μεγάλους ηγέτες της διανόησης.”
Και καταλήγει: “Στους οποίους δεν υπάρχει σταγόνα ιδιοφυΐας.”
Προσθέτει και κάτι άλλο στο τέλος: “Η τέχνη της εποχής του Στάλιν θα παραμείνει η πιο κραυγαλέα έκφραση της βαθύτερης παρακμής της προλεταριακής επανάστασης.”
Θα εστιάσω στη φράση: “Στους οποίους δεν υπάρχει σταγόνα ιδιοφυΐας.”
Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει στην απόλυτη μετριότητα και αριβισμό/τυχοδιωκτισμό υποτιθέμενων “ηγετών της διανόησης και της πολιτικής”, ώστε να θεωρούμε πως αυτή είναι η “κανονικότητα”. Όχι! Δεν είναι αυτή!
Σπάστε το απόστημα! Στείλτε τα σκουπίδια εκεί, όπου ανήκουν:
Στους τενεκέδες. Υπάρχουν μόνο για να καταστρέφουν και να μιζερεύουν τις ζωές σας… και όχι να δίνουν πνοή και δύναμη.
