Ένα από τα δυσκολότερα θέματα στη συγγραφή ενός σεναρίου είναι το πώς διαχειρίζεσαι τον… κακό. Πάντα υπάρχει κάποια ή κάποιος, συνήθως ο ανταγωνιστής του πρωταγωνιστή, ο οποίος του δημιουργεί τα μεγαλύτερα εμπόδια στην επίτευξη του στόχου του. Το θέμα δεν θα είχε καμία σημασία και θα ήταν μία ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ σεναριογράφων εάν δεν συνέβαινε και η ίδια η ζωή να είναι από μόνη της ένα υπό διαμόρφωση σενάριο. Ένα σενάριο για τον καθέναν μας και ένας αγώνας για την επίτευξη στόχων, οι οποίοι εμποδίζονται από… οτιδήποτε.
Το κρίσιμο σημείο αφορά κάποια σκηνή λίγο πριν το τέλος, όπου αρκετές φορές ο κακός αποφασίζει να μην φερθεί με τον γνώριμο τρόπο του, αλλά να πράξει το καλό. Αυτό είναι από τα μεγαλύτερα ατοπήματα διότι ανήκει εγγενώς στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
Και με αυτή τη διευκρίνηση εστιάζουμε στο τι σημαίνει “κακός”.
Ένας κακός άνθρωπος γεννιέται (δεν είμαι σίγουρος) ή διαμορφώνεται και πεθαίνει κακός. Ποτέ του δεν σκέφτεται κάτι με καλό τρόπο. Εάν το κάνει είναι είτε διότι εμπεριέχει δόλο στο σκεπτικό του είτε διότι α ν α γ κ ά ζ ε τ α ι να το πράξει, διότι αυτή η επιλογή είναι καλύτερη ή βολικότερη για τον ίδιον από το να φερθεί με τον γνώριμο τρόπο του. Πάντα μα πάντα υπάρχει υστεροβουλία.
Δυστυχώς ούτε και το ευτυχισμένο τέλος είναι ρεαλιστικό. Υπάρχει (;) μία ισορροπία στη ζωή και δεν είναι σαφές τι επικρατεί. Θα θεωρούσα πως, μάλλον στις περισσότερες περιπτώσεις και μεμονωμένα επικρατεί η κακή εκδοχή, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο συνολικά υπερισχύει η καλή. Αυτό δεν αποτελεί θεωρία αλλά πραγματικότητα. Ακόμα και στην περίπτωση του υπέρτατου εγκλήματος του ναζισμού η ανθρώπινη δυστυχία δεν είχε όριο, τελικώς όμως ο ναζισμός νικήθηκε (τουλάχιστον με την τότε του μορφή).
Ο κακός γιατί αναγκάζεται να κάνει κάτι ενάντια στη φύση του και να φερθεί με καλό τρόπο; Διότι είναι πάντα –ΠΑΝΤΑ- ΚΑΙ δειλός! Η κακία συμπορεύεται με την δειλία. Και επειδή ακριβώς είναι δειλός δείχνει αναλόγως των περιστάσεων ένα καλό και ευγενικό πρόσωπο. Στην πραγματικότητα είναι ένα προσωπείο. Σε συνθήκες όπου εξυπηρετείται καλύτερα από αυτό το προσωπείο όλα βαίνουν κανονικά. Μόλις, όμως τροποποιηθούν ή μεταβληθούν οι συνθήκες, τότε αποκαλύπτεται και το πραγματικό πρόσωπο και η δειλία λαμβάνει τη μορφή της τόλμης.
Εάν είστε πολύ παρατηρητικοί θα προσέξετε πως οι δειλοί συνήθως υποδύονται τους λέοντες. Και είναι ζήτημα ενός (όχι τόσο τολμηρού όσο ευφυούς) να αρπάξει την λεοντή και να αποκαλύψει τη γύμνια του (υποτίθεται) πανίσχυρου κακού. Αλλά η δειλία εξισορροπείται βλέπετε από τον φόβο. Και είναι ο φόβος ο καλύτερος σύμμαχος των δειλών.
Και για να καταλήξω. Μήπως με τα χρόνια ο κακός μαλακώνει και γίνεται πιο δεκτικός στην καλή φύση; Όχι! Η συσσώρευση κακίας προκαλεί εθισμό και με την πάροδο των ετών καθίσταται ανίατη. Ο χρόνος σκληραίνει τον άνθρωπο και όσο νοιώθει πως πλησιάζει στη δύση του, τόσο περισσότερο “αίμα” αναζητά.
Καμία συμπόνια λοιπόν στο σενάριο και του έργου αλλά και της ζωής. Διότι εάν αντιστραφούν εις βάρος σας έστω και την τελευταία στιγμή οι ρόλοι, τότε θα διαπιστώσετε πως έχετε διαπράξει το καίριο σφάλμα. Διότι ο κακός δεν θα σας δείξει καμία συμπόνια αλλά με ακόμα μεγαλύτερο μίσος θα θελήσει να σας εξοντώσει.