“Άπονη ζωή”, “Ορφανή στους πέντε δρόμους”, “Ζωή γεμάτη πόνο”, “Κατρακύλισμα στο βούρκο”, Ρημαγμένο (κατασχεμένο πλέον) σπίτι”, “Φτωχόπαιδο”, “Τσακισμένη από την ορφάνια”, “Οι καταφρονεμένοι (και ο κατατρεγμένος)”, “Με ιδρώτα και με δάκρυα”, “Είναι βαρύς ο πόνος μου”. “Σκλάβοι της μοίρας”… Άντε ας γράψω και έναν… αισιόδοξο τίτλο: “Αμάρτησα για το παιδί μου”, τουλάχιστον αυτή αμάρτησε αλλά για ένα σπουδαίο λόγο: το παιδί της!
Τι είναι τα προηγούμενα;
Τίτλοι (αληθινοί) Ελληνικών κινηματογραφικών ταινιών της δεκαετίας του 60!! Και είναι μόνο ένα μικρό δείγμα, διότι υπάρχει τεράστιος πλούτος σε ιδέες (και… κλάμα).
Μαζί με τις προηγούμενες λίγο αργότερα στις αρχές της δεκαετίας του 70 προβάλλονται στους κινηματογράφους και “Οι άγγελοι της αμαρτίας”, η “Κολασμένη φύση”, οι “Ανήλικες αμαρτωλές”, αλλά και οι… “Πουλημένες παρθένες” (!)… Μην ξεχνάτε πως το 1972, όταν οι κινηματογράφοι δείχνουν τις προηγούμενες είμαστε σε περίοδο χούντας. Και αναφερόμαστε σε ταινίες ουσιαστικά πορνό (κυρίως στο μυαλό). Συγκρίνετε με την σημερινή θεματολογία της Βουλής.
Αυτές οι ταινίες γαλούχησαν με επιτυχία προφανώς την δική μου γενιά και εννοώ τους άνω των 50. Και η δική μου γενιά είναι αυτή της μεταπολίτευσης, του άκρατου κομματικού κράτους και λίγο αργότερα της ψευδαίσθησης της Ενωμένης Ευρώπης αλλά και των Ολυμπιακών αγώνων και του απίστευτου χρέους (και της άμετρης παράνοιας του νεο-πλουτισμού).
Και ξαφνικά τα μνημόνια, οι μωβ (ή ροζ δεν θυμάμαι) γραβάτες, τρόικα και κατόπιν οι συνδυασμοί λέξεων κομμάτων και επωνύμων, τους οποίους δεν επιθυμώ να αναπαραγάγω.
Αναρωτιέστε λοιπόν που έχει τις ρίζες του το σημερινό απέραντο τέλμα και η ανάδυση του νέου φόβου;
Διότι αυτή τη στιγμή, ενώ στις ταινίες δακρύων σχεδόν πάντα ερχόταν το ευτυχισμένο τέλος (από μόνο του) τώρα δεν υπάρχει ορατό ούτε τέλος αλλά ούτε και ευτυχισμένο… Και εάν η μάνα “αμάρτησε για το παιδί της” είχε όπως προανέφερα έναν στόχο: να μεγαλώσει τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή άνθρωπο.
Σήμερα όμως τα “φτωχόπαιδα”, τα οποία τότε ερωτεύονταν την κόρη του σκληρού βιομήχανου και κατόπιν με χρηστή διοίκηση μετέτρεπαν τους καταπιεσμένους εργάτες σε ευτυχισμένους οικογενειάρχες αποδεικνύονται ούτε φτωχόπαιδα και μακράν χειρότεροι δυνάστες από τους… πεθερούς τους!
Και τότε η μόνη λύση είναι ο “Κατήφορος” και η ‘Αποπλάνηση” (επίσης αληθινοί τίτλοι) και στην δεύτερη περίπτωση αναφέρομαι και στο μυαλό.
Αυτό, διότι η Ελλάδα παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια (δεκαετίες μάλλον) κάτι, το οποίο ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει:
Μία “Αστεφάνωτη” (τίτλος κιν/της ταινίας του 1964 του Νίκου Αβραμέα).
Αστεφάνωτη, όμως στους πυλώνες του ήθους, της παιδείας και της ευγένειας…
Και τότε το μόνο, το οποίο σου απομένει είναι είτε “Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου” είτε “Η κοινωνία μας αδίκησε”…
“Κατηγορούμενη απολογήσου”!
Γιατί έμεινες “Αστεφάνωτη”;
