Νοιώθω πως περπατώντας σε ένα δάσος ξαφνικά βγήκαμε στην έρημο και περπατάμε κάτω από τον καυτό Ήλιο. Το νερό τελειώνει, κάποιοι έχουν περισσότερο, κάποιοι καθόλου και προχωρώντας ένας-ένας «πέφτει» από την εξάντληση. Όλοι γνωρίζουμε πως κάπου υπάρχει μία όαση με καθαρό και αρκετό νερό, αλλά δεν γνωρίζουμε ακριβώς προς ποία κατεύθυνση… Όσοι έτυχε να έχουν περισσότερο νερό μαζί τους δεν το μοιράζονται ή κι αν το κάνουν προσπαθούν να το ανταλλάξουν με τη ζωή των υπολοίπων… Πολλοί ισχυρίζονται πως το είχαν προβλέψει και πως η προνοητικότητα τους έσωσε, ενώ κάποιοι άλλοι, απλά τόλμησαν να διασχίσουν την έρημο, έστω και με λίγα αποθέματα…
Ωστόσο, το νερό ακόμα και αν το έχεις μπορεί να εξατμισθεί, να στο κλέψουν, να σπάσει το δοχείο… Τότε θα είσαι σε πολύ χειρότερη θέση…
Το σίγουρο είναι πως αν «πέσεις» έχεις τελειώσει… Δεν υπάρχει ελπίδα…
Όσο προχωράς και αντέχεις έχεις ελπίδα να προλάβεις την όαση…
Τότε θα γίνει και ο λογαριασμός… Αυτό δεν είναι απειλή… Είναι φυσική επιλογή… Ιδιαίτερα για όσους μάζευαν το νερό και οδήγησαν δολίως άλλους στην έρημο…
Συνεπώς, επειδή αν πέσουμε στην έρημο μόνο τα κοράκια θα κερδίσουν, ΠΡΕΠΕΙ να αντέξουμε…
Μην ξεχνάτε: οι «ζωντανοί» απολαμβάνουν τους καρπούς της νίκης, όχι οι νεκροί ακόμα και αν ήσαν ήρωες…
