Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

“Αγωνίζομαι” – Είναι όμως αρκετό;

Αυτήν την περίοδο της επιλεγμένης αυτοκτονικής παράνοιας ακούω συνεχώς τα ρήματα: “αγωνίζομαι”, “προσπαθώ”, “δεν εγκαταλείπω” και όλους τους σχετικούς συνδυασμούς.

Παρακάμπτοντας ελαφρώς το θέμα υπάρχει μία φοβερή ασυνέπεια μεταξύ της φαινόμενης διάθεσης και των πράξεων ή δεδομένων. Επικρατεί μία “ηλίθια” νιρβάνα, η οποία μόνο με ψυχιατρική ανάλυση μπορεί να εξηγηθεί –και εξηγείται!

Θα το παρομοίαζα με κάποιον, ο οποίος εθελοντικά δέχεται να τον δέσουν σε ένα σχοινί, μετά να τον τραβάνε στον γκρεμό για να τον πετάξουν και αυτός να χαίρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ενώ ταυτοχρόνως να καταβάλει κάποιες προσπάθειες να αντισταθεί, τις οποίες χαρακτηρίζει με τα προαναφερθέντα ρήματα ή εκφράσεις.

Είναι όμως αυτό αρκετό;

Κάθε άλλο! Είναι ακριβώς αυτό, το οποίο δικαιολογεί (και εξηγεί) ουσιαστικά την πλήρη παραίτηση και μάλιστα με τον πλέον καταθλιπτικό τρόπο. Διότι δεν έχει κανένα νόημα η αντίσταση και ο αγώνας όταν εξακολουθείς να δέχεσαι να παραμένεις δεμένος και να σε οδηγούν στην καταστροφή.

“Αγωνίσου” όσο θέλεις, “προσπάθησε”, όσο μπορείς, “μην εγκαταλείπεις”, όσο αντέχεις! So what? (Και λοιπόν;). Στον γκρεμό θα καταλήξεις!

Αυτή είναι μία χαρακτηριστική μορφή “αντίστασης” μέσω μίας ευλογοφανούς δικαιολογίας στο να μην κάνεις τίποτα. Διότι το να “αγωνίζεσαι”, να “προσπαθείς” ή να “μην εγκαταλείπεις” δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα αφού δεν αλλάζει σε τίποτα η διαδρομή προς τον γκρεμό.

Αυτή η μορφή ισχυρότατης συγκεκαλυμμένης αντίστασης αποτελεί ένα αδιαπέραστο φράγμα σε αυτό, το οποίο πρέπει να κάνεις και το οποίο είναι μόνο ένα:

Να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ!

Διότι όλες αυτές οι όμορφες εκφράσεις δήθεν δράσης, στην πραγματικότητα αποτελούν την αιτία της καθήλωσης στο να είσαι απόλυτα παθητικός και αδρανής στις εξελίξεις με την υποτιθέμενη δικαιολογία της δήθεν προσπάθειας ή του αγώνα ή της μη εγκατάλειψης. Και εδώ εξηγείται και η παρελκόμενη ευθυμία ή νιρβάνα ως ακριβής εκδήλωση αυτής της πλήρους παραίτησης.

Αγαπητοί μου φίλες και φίλοι, σταματήστε να αγωνίζεσθε, σταματήστε να προσπαθείτε, υποχωρήστε και αντί των προηγουμένων δημιουργείστε!

Δημιουργείστε το ψαλίδι, το οποίο θα κόψει το σχοινί με το οποίο σέρνεστε στο βάραθρο. Αρπάξτε μία πέτρα και σπάστε το κεφάλι εκείνων, οι οποίο σας οδηγούν εκεί. Αρπάξτε το σχοινί και ανεβείτε στην δική σας κορυφή και αξιολογήστε τότε πολύ προσεκτικά εάν θέλετε πραγματικά να αγωνιστείτε, εάν θέλετε να προσπαθήσετε, εάν έχει νόημα να μην εγκαταλείπετε.

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)