Είμαι στο “Νησί των Καταραμένων” (Shutter Island) στα σκηνικά μίας κιν/κής ταινίας, όπου πρωτίστως μπορεί κανείς να διαπιστώσει πόσο εξαιρετικός ηθοποιός είναι ο Λεονάρντο ντι Κάπριο. Έχω την αίσθηση πως είναι η καλύτερη του ταινία, διότι αποδίδει το δυσκολότερο “έργο”: να δείξει ανάγλυφη την ψυχολογία του.
Αλήθεια! Αναρωτιέμαι πώς αυτή η ταινία δεν έχει εντοπισθεί από τους “κυνηγούς” συσχετισμών, ειδικά με την περίπτωση της Πάτρας, διότι… αλλά ας μη συνεχίσω καλύτερα.
Σε κάποιο σημείο του σεναρίου διαδραματίζεται ο παρακάτω διάλογος ή μάλλον λέγονται τα παρακάτω λόγια, από τον ψυχίατρο της φυλακής-νησιού (τον υποδύεται ο επίσης σπουδαίος Μαξ φον Σίντοφ) προς τον Ντι Κάπριο (τα μεταφράζω κάπως ελεύθερα):
“Και φυσικά, αναμνήσεις, όνειρα… ξέρατε ότι η λέξη ‘τραύμα’ προέρχεται από την Ελληνική λέξη πληγή; Και ποια είναι η Γερμανική λέξη για το όνειρο’; Είναι Traum (τραύμα), ένα όνειρο. Οι πληγές μπορούν να δημιουργήσουν τέρατα. Και εσύ… είσαι πληγωμένος.”
Ομολογώ πως δεν κατάφερα να εντοπίσω ετυμολογικό συσχετισμό μεταξύ της λέξης τραύμα και του Traum (Der Traum, είναι… αρσενικού γένους στη Γερμανική γλώσσα) και φυσικά Traum και Dream (στην Αγγλική) δεν απέχουν πολύ.
Αλλά αυτό με οδήγησε σε μία επόμενη σκέψη. Τι είναι τα όνειρά μας;
Η θεραπεία για τα τραύματά μας… και είμαστε όλοι πληγωμένοι.
