Για να μην παρανοήσετε ΔΕΝ αναφέρομαι σε κάποιο κυνήγι των πλουσίων. Κάθε άλλο! Ούτε τον πλούτο τον εννοώ ακριβώς ως χρήμα. Βέβαια στην εποχή μας πλούσιος θεωρείται ο έχων χρήματα, αλλά αυτό μακράν απέχει από την ουσία της υπόθεσης. Ποιο σωστό τίτλο θα ήταν ενδεχομένως να θέσω το κυνήγι όσων διακινούν το χρήμα, διότι ακριβώς σε αυτό θα ήθελα να αναφερθώ.
Το ότι το χρήμα από ανταλλακτικό μέσον έχει μετατραπεί σε… προϊόν, όπως λχ οι ντομάτες νομίζω το αντιλαμβάνεστε. Τι έχουν περισσότερο οι ντομάτες από τα λάχανα και τα αγγουράκια; Τίποτα! Απλώς οι κυβερνήσεις απαγορεύουν να καλλιεργείται κάτι διαφορετικό από ντοματιές, τις οποίες μάλιστα μπορούν μόνον αυτές να φυτέψουν. Όσοι λοιπόν έχουν την άδεια να τις μαζέψουν και κατόπιν να τις διακινήσουν είναι οι άρχοντες του χρήματος.
Το πλήθος των χωρικών εμποδίζεται από φυλασσόμενους φράχτες στο να λάβει μέρος στη συγκομιδή. Συνωστίζονται όμως στο να αρπάξουν καμιά ντομάτα από τους διανομείς. Κι εκεί οι ντομάτες άλλες καταλήγουν σε πλούσιες σαλάτες, άλλες σε τοματοπολτό, άλλες σε κέτσαπ και άλλες σε κοκτέιλ τύπου… bloody Mary!
Όσο περισσότερο κλειστό είναι το κύκλωμα της ντοματο-φυτείας, τόσο δυσκολότερα αποκτάς ντομάτες. Αυτά είναι τα κακά νέα.
Τα καλά νέα είναι πως εάν καλλιεργήσεις αγγουράκια δίπλα, ενώ κανένας δεν τα θέλει αρχικά, αποδεικνύεται στη συνέχεια πως συμπληρώνουν θαυμάσια τις ντοματο-σαλάτες και τις μετατρέπουν σε αγγουροντομάτα χωριάτικη. Και επειδή και κάποιοι άλλοι βόσκουν προβατάκια στα λιβάδια, από το γάλα τους φτιάχνουν τη φέτα και δημιουργείται μία θαυμάσια χωριάτικη αγγουρο-ντοματο-σαλάτα με… φέτα! Προσθέστε το λαδάκι, τη ρίγανη, το ξυδάκι και το αλάτι και voila ο πλούτος!
Τι θέλω να πω, εάν συνεχίζετε την ανάγνωση και δεν τα παρατήσατε όλα να φτιάξετε σαλάτα. Πως ναι πολύ κακώς υπάρχει ένα απίστευτα σκληρό περιοριστικό πλαίσιο εμποδισμού προς το χρήμα και αυτό ευνοείται από τη δομή των πολιτευμάτων: τσάροι, αυτοκράτορες, κολοβές δημοκρατίες του σήμερα, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να διαφυλάττουν αυτό το μυστικό.
Μεγάλος αριθμός ατόμων προσπαθεί να ενταχθεί στο άρμα αυτό της όποιας διαπλοκής. Και δυστυχώς με όποιον τρόπο. Για λίγους αποδίδει, για τους περισσότερους όμως είναι ένας δρόμος προς τον εξευτελισμό.
Άλλοι πάλι θεωρούν πως με την καταστροφή της ντοματο-καλλιέργειας θα επιτύχουν τη διασπορά του χρήματος και θα σπάσουν το κέλυφος της αμαρτίας. Είναι μία άποψη και αυτή, αλλά σύντομα θα διαπιστώσουν (ή οι ίδιοι θα εφαρμόσουν) πως τη θέση της ντομάτας θα την καταλάβουν τα… ραπανάκια. Και τότε θα έχουμε νέο χρήμα ραπανακιο-καλλιεργητών.
Μην ξεχνάτε όμως τα αγγουράκια! Ούτε τη φέτα, ούτε τη ρίγανη, ούτε το λάδι, ούτε το ξύδι αλλά ούτε και το αλάτι (κρεμμύδι δεν προβλέπεται στη συνταγή, διότι άλλοι το επιθυμούν, άλλοι όχι· εγώ ανήκω στους πρώτους και δεν είμαι αντι-κρεμμυδιαστής).
Όλα απαιτούν βέβαια σημαντικό κόπο για να παραχθούν και μέσα. Και σημειωτέων πως δεν αξίζουν μία πεντάρα, όσο δεν αναγνωρίζονται στοιχεία σαλάτας. Οι ντομάτες κυριαρχούν. Η ρίγανη όμως φυτρώνει στα βουνά και είναι θέμα ενός περιπάτου (περίπου) να την αποκτήσεις. Δεν χρειάζεται ειδική καλλιέργεια. Επιπλέον θα συνεισφέρει δραστικά στην γεύση της αγγουρο-ντοματο-σαλάτας με τη μυρωδιά της και θα γίνει απαραίτητο συστατικό ΚΑΙ θα αποφέρει και πλούτο.
Σκέψου τις φοβερές ανισότητες, καταπολέμησε τη διαφθορά και την ντοματοκρατία, αλλά εάν δεν μπορείς να φτιάξεις λάδι ή τυρί τράβα στο βουνό με ελάχιστα μέσα να μαζέψεις ρίγανη! Ας δούμε ολίγον και την μορφή της ρηγανο-επανάστασης!
Κάτω οι ντομάτες – επάνω η ρίγανη!