(Ένα μήνυμα για νέους ανθρώπους, κάθε ηλικίας)
Οι στίχοι από το ποίημα του Paul Valéry, τους οποίους ανήρτησα προχθές ήταν εμπνευσμένοι από την θαυμάσια ταινία κινουμένων σχεδίων “The Wind Rises” (Ο Άνεμος Δυναμώνει), ένα κινηματογραφικό αριστούργημα, το οποίο πρόβαλε μάλιστα πριν από λίγες ημέρες η κρατική τηλεόραση.
Μία ταινία, η οποία συγκινεί ιδιαιτέρως με το πνεύμα της αλλά και με το σενάριό της. Αναφέρεται στον Τζίρο Χορικόσι, τον Ιάπωνα μηχανικό και σχεδιαστή του Mitsubishi A6M “Zero” (το γνωστό Ζέρο Σεν κατά την Ελληνική προφορά). Δεν είναι εντελώς ακριβής, όσον αφορά τα βιογραφικά του Χορικόσι, αλλά αυτό δεν αφαιρεί σε τίποτα από την ανθρωπιά της.
Όντας μηχανικός ένοιωσα τόσο έντονα το πάθος αυτού του ανθρώπου για την δημιουργία και αυτό, το οποίο σημαίνει πραγματικά να είναι ένας μηχανικός: “οραματιστής – δημιουργός”… Έχεις ανάγκη να αλλάξεις τον Κόσμο και όχι απλά να διεκπεραιώνεις υπολογιστικές διαδικασίες. Αλλά στόχος μου δεν είναι ακριβώς να παρουσιάσω την ταινία, (την οποία σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε).
Θα ήθελα να εστιάσω στην Ιαπωνία και τους ανθρώπους της. Γνωρίζω πολύ καλά την ιστορία αυτής της χώρας και είχα και φίλους στην Αμερική, οι οποίοι ήταν θαυμάσιοι άνθρωποι. Δεν μου ήταν καθόλου δύσκολο να συνεννοηθώ μαζί τους, διότι υπήρχαν πάρα πολλά κοινά στις νοοτροπίες μας, παρ’ όλη την απόσταση των πολιτισμών.
Η Ιαπωνία στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ήταν πολύ πίσω σε όλους τους τομείς (σύμφωνα πάντα με τα δυτικά πρότυπα). Ωστόσο δεν έλλειπαν οι άνθρωποι, όπως ο Χορικόσι, οι οποίοι διέβλεπαν το δυναμικό στο μέλλον της πατρίδας τους και ήθελαν να είναι μέρος αυτής της εξέλιξης.
Δεν είναι τίποτα τόσο ειδυλλιακό ούτε και ιδανικό. Η Ιαπωνία ήταν μία σκληρή χώρα και με ασφυκτικές παραδόσεις. Μία χώρα και με μεγάλο πληθυσμό επίσης αλλά αυτό δεν είναι αποκλειστικά δικό της χαρακτηριστικό.
Η Ιαπωνία δέχθηκε δύο πολύ μεγάλα πλήγματα τον προηγούμενο αιώνα και ένα ακόμα πριν από λίγα χρόνια:
Αρχικά τον φοβερό σεισμό του 1923, ο οποίος ισοπέδωσε κυριολεκτικά το Τόκυο… Με διάρκεια 4 λεπτών (!) μεγέθους 7,9-8,4 και με μία καταστροφική φωτιά στην συνέχεια δεν άφησε τίποτα όρθιο. Ήταν τέτοια η ισοπέδωση, ώστε σκέφτηκαν να εγκαταλείψουν το Τόκυο από πρωτεύουσα. Ωστόσο την ανοικοδόμησαν.
Το δεύτερο μεγάλο πλήγμα ήταν η ήττα της κατά τον Β΄Π.Π. δεχόμενη μάλιστα και δύο ατομικές βόμβες. Και πάλι η Ιαπωνία ανασηκώθηκε και αυτή τη φορά πολύ ισχυρότερη. Κάποιοι Αμερικάνοι καθηγητές μου είχαν την άποψη πως τελικά τον πόλεμο τον κέρδισε η Ιαπωνία και όχι η χώρα τους. Εννοούσαν φυσικά την αντεπίθεση στον τεχνικό τομέα, ο οποίος αποδείχτηκε ιδιαίτερα ισχυρός.
Το τρίτο αφορά τον τελευταίο καταστροφικό σεισμό και το φοβερό τσουνάμι. Και πάλι όμως η Ιαπωνία θα ανακάμψει.
Σε κάθε περίπτωση η κατάσταση ήταν απελπιστική. Με εξαίρεση την ήττα της στον πόλεμο, η οποία προήλθε από δική της υπαιτιότητα στα φυσικά φαινόμενα, ο μόνος, ο οποίος μπορεί να κατηγορηθεί, τρόπον τινά, είναι η φύση και τίποτα άλλο.
Τα μεγάλα επιτεύγματα μετά από μεγάλες καταστροφές ακολουθούν (δυστυχώς, αλλά είναι η πραγματικότητα). Μην απελπίζεστε και μην προδίδετε τα όνειρα σας.
Και κλείνω με τα λόγια του Ακίο Μορίτα, ιδρυτού της SONY αμέσως μετά τον πόλεμο:
“Ποτέ το μέλλον δεν ήταν πιο αβέβαιο… Παρ’ όλα αυτά, δεν έχασα την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στο μέλλον μου.”
Στο απόσπασμα του video, η φοβερή στιγμή του σεισμού στην εν λόγω ταινία…
