Ο πατέρας μου είχε πολύ έντονη την τοπικιστική αντίληψη. Τόσο έντονη, ώστε αφιέρωσε τη ζωή του σχεδόν γράφοντας για ένα πολύ μικρό χωριό της ορεινής Αχαΐας. Φυσικά μικρός φύλαγε τα πρόβατα του παππού μου.
Δυστυχώς για τον δεύτερο ο μικρός αγαπούσε πολύ περισσότερο τα γράμματα από τα πρόβατα. Μαζί με κάποιους άλλους πολύ άξιους συγχωριανούς του μέσα από απίστευτες στερήσεις (ο παππούς ήταν πλούσιος, αλλά τα γράμματα μάλλον τα θεωρούσε ως μολυσματική ασθένεια) κατάφεραν και πήγαν σχολείο, γυμνάσιο και πανεπιστήμιο.
Όχι μόνον αυτό. Αναδείχθηκαν στις κοινωνίες, τις οποίες δραστηριοποιήθηκαν ως στοιχεία προόδου και ήθους.
Ο μικρός (ο πατέρας μου) με τον πατέρα του (ο παππούς μου) δεν άκουγαν Bach, ούτε έτρωγαν με μαχαιροπίρουνα Cristofle, ούτε είχαν Mercedes ή Bentley, ούτε ονειρεύονταν στρατιωτική καριέρα με κατακτήσεις στην Αγία Πετρούπολη ή ναυμαχίες για την κυριαρχία των Ινδιών.
Δημοτικά τραγούδια, ζυμωτό ψωμί και τυρί με το χέρι, γαϊδουράκια, προβατάκια και η θέα στις ραχούλες και τις… χωριατοπούλες.
Αυτή ήταν η Ελλάδα. Και αυτά ήταν και τα Βαλκάνια.
Μετά την Τουρκική κατάκτηση, κάθε λάμψη του παρελθόντος εξέλειπε και πλέον η περιοχή αυτή της Νότιας Ευρώπης απέκτησε έναν άλλο χαρακτήρα.
Δημιουργήθηκαν οι “The Balkanians”! (Κατ’ αντιστοιχία με τους… “The Bostonians”)!
Στην Νότια Ελλάδα δεν το κατανοούμε τόσο πολύ αυτό, όσο τουλάχιστον στην Βόρεια. Αλλά η ορεινή Πελοπόννησος είναι από τα πλέον κακοτράχαλα μέρη των Βαλκανίων.
Οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι, οι Σέρβοι και όλοι οι υπόλοιποι και οι μετέπειτα δημιουργηθέντες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, έχουν πολύ περισσότερα κοινά σημεία μεταξύ τους παρά με τους Γιούνκερς της Πρωσίας, τους Λόρδους της Αγγλίας, τους Δούκες της Φλωρεντίας ή τους μαρκησίους της Ισπανίας.
Διότι όλοι οι προηγούμενοι (Αλβανοί, Ρουμάνοι και λοιποί), ασχέτως των παθών και των μεταξύ τους αιματηρών πολέμων και συνθηκών έχουν ένα κοινό:
Είναι απλά… Balkanians.
Επειδή, πολλοί ανησυχούν με την αποχώρηση της Αγγλίας από την Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, ας θυμηθούμε λίγο τις αρχές τις οποίες άνθρωποι, όπως ο πατέρας μου και οι συγχωριανοί του διακήρυτταν:
1. Καλύτερα πρώτος στο χωριό σου παρά τελευταίος στην πόλη.
2. Τα μάτια σου στην γειτονιά σου και τον τόπο σου.
Η Ελλάδα έχει σπουδαίες ευκαιρίες αυτή τη στιγμή (κάθε στιγμή είχε, αλλά από ηγεσίες επέλεγε πάντοτε τη χειρότερη).
Ας αφήσει κατά μία έννοια τα σαλόνια της Ευρώπης και ας εστιάσει στην Βαλκανική, ως περιφερειακή πλέον δύναμις (αποτρέποντας την “φίλη” και “σύμμαχο” Τουρκία από αυτόν τον ρόλο).
Ας αφήσει την όπερα της Βιέννης και του Μονάχου ή τους δανδήδες της Οξφόρδης και τους ζεν πρεμιέ του Παρισιού μαζί με τις άθλιες πολιτικές τους, τις οποίες τα τοπικά πιόνια εφαρμόζουν για το μέλι της εξουσίας, εξαθλιώνοντας τη χώρα και συντρίβοντας το ηθικό της.
Οι δικοί μας άνθρωποι με μισό τσαρούχι από τα άσημα χωριά μας, σπούδασαν, προσέφεραν το λίγο ή το πολύ, όσο μπορούσαν τελικά, επέζησαν ολοκαυτώματος και κατοχής και δημιούργησαν, την όποια ταλαίπωρη, αλλά αξιόλογη νέα Ελλάδα.
Διότι εστίαζαν σε αυτό, το οποίο πραγματικά ήσαν:
The Balkanians
Σημ. Στο Δεύτερο μέρος, η άλλη σπουδαία γειτονιά με τεράστια ενδιαφέρον και προοπτικές:
Οι “The Middle Easterns” (ΙΙ)!
Σημ. 2: Έχω σιχαθεί πχιά να ακούω πόσο ουραγός και αποτυχημένη είναι η Ελλάδα. Μπείτε στην λογική της περιφερειακής δύναμης, ανοίξετε τα μάτια σας, χώστε τη μύτη σας παντού, εμπλακείτε σε ξένες υποθέσεις. Εμείς δεν μασάμε ούτε φοβόμαστε. Το περίστροφο είναι έτοιμο κάτω από το μαξιλάρι μας.
Σημ. 3: Στην φωτογραφία το χωριό καταγωγής του πατέρα μου Σείραι ή Βερσίτσι σύμφωνα με την Σλάβικη ονομασία του. Ούτε στον χάρτη δεν θα το βρείτε. Κι όμως τι εμπόδισε τόσους ανθρώπους να ανατρέψουν τον κόσμο; Τι λαγνεία “δύναμης” επικρατεί πλέον, ώστε να μην μπορείτε και εσείς να το κάνετε; Τι νοοτροπία;
Mirëmëngjes! dobro jutro! добро утро! bună dimineața! добро јутро! добро утро! dobro jutro! Günaydın! Καλημέρα σας σε όλες τις γλώσσες των Βαλκανίων!
