Κάθε έτος την ημέρα των γενεθλίων μου προσπαθώ να παρακολουθήσω μία συγκεκριμένη κινηματογραφική ταινία του 1966 με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Seconds”. Ο τίτλος εδώ δεν σημαίνει δευτερόλεπτα, αλλά μάλλον… “Δεύτεροι”.
Η υπόθεση της τρομακτικής αυτής ταινίας περίπου είναι η εξής:
Μία εταιρεία, της οποίας η ύπαρξη διαδίδεται μόνο από τους πελάτες της και από στόμα σε στόμα αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το θάνατό σου, να τροποποιήσει τα φυσικά σου χαρακτηριστικά και να σου δημιουργήσει ένα εντελώς καινούργιο παρόν και μέλλον. Καμία υποχρέωση του παρελθόντος δεν σε ακολουθεί ενώ η νέα κατάσταση σου, σου προσφέρει το μέγιστο αγαθό, το οποίο μπορείς να επιθυμήσεις: την ελευθερία σου!
Ναι! Την απόλυτη ελευθερία! Μόνο πως είναι “σχεδόν” απόλυτη, διότι ενώ έχεις κάθε δυνατότητα κινήσεων, μία συγκεκριμένη (προφανώς θεωρώντας την άχρηστη) την έχεις απωλέσει με την υπογραφή σου· και αυτή είναι η ελευθερία επιστροφής στο παρελθόν σου!
Η εταιρεία δεν έχει σκοπό να διακινδυνεύσει τη φήμη της με αποτυχημένα… προϊόντα (ανθρώπους δηλαδή, οι οποίοι το μετανιώνουν και επιθυμούν να επιστρέψουν στο όποιο παρελθόν τους) και ως μία σωστή επιχείρηση εφαρμόζει τους κανόνες ποιοτικού ελέγχου: καταστρέφει το ελλαττωματικό προϊόν!
Αρκετοί άνθρωποι επιλέγουν να διαγράψουν το παρελθόν τους. Και υπάρχουν και πρακτικοί ακόμα τρόποι, όπως ήταν (και ίσως είναι) η περίφημη Λεγεώνα των Ξένων. Νέο όνομα, νέα ζωή, νέο μέλλον, αλλά ωστόσο ίδιο πρόσωπο και σώμα. Η “εταιρεία” όμως φρόντιζε και για την αλλαγή αυτή μέσω πλαστικών επεμβάσεων. Μάτια, ίριδα, οδοντοστοιχία, φωνητικές χορδές, δακτυλικά αποτυπώματα, όλα άλλαζαν (αρκετά ανατριχιαστικό δεν αντιλέγω), ώστε τίποτα να μην μπορεί να ταυτοποιήσει το ποια ή ποιος ΗΣΟΥΝ!
Η μέθοδος ωστόσο είχε υψηλά ποσοστά ελαττωματικών προϊόντων. Διότι δεν επρόκειτο για ένα παρελθόν, το οποίο απλώς τοποθετήθηκε στην άκρη και αφέθηκε να υπάρχει. Αντιθέτως το παρελθόν καταστρεφόταν. Οι… reborn, “αναγεννημένοι” βίωναν ένα τρομακτικό κενό ανυπαρξίας, το οποίο καλυπτόταν με fake πτυχία, ψεύτικη ζωή, ακόμα και δημιουργίες, οι οποίες είχαν δήθεν υλοποιηθεί από τους ίδιους στο νέο τους παρελθόν.
Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα, ούτε να αναφερθώ στη δομή της ταινίας. Έχει σημασία μόνο να αναφέρω πως οποιαδήποτε μορφή “αναγέννησης” προκειμένου να έχει επιτυχία οφείλει να συμπεριλαμβάνει ΚΑΙ το παρελθόν. Είναι διαφορετικό το να μην μας αρέσει και άλλο το να το διαγράφουμε. Και το τραγικό λάθος των… πελατών της εταιρείας ήταν πως νόμιζαν πως με τη διαγραφή θα επιτύγχαναν μία νέα ασύλληπτη μορφή ελευθερίας.
Τελικά ο μόνος κερδισμένος μάλλον ήταν η… εταιρεία! Και ο Δεύτεροι ποτέ δεν θα μπορούσαν να γίνουν Πρώτοι, αφού το τελευταίο χρειάζεται δύο για να ισχύσει: ένα παρελθόν και ένα μέλλον!
Σημ. Την ταινία την παρακολούθησα ΚΑΙ χθες!
