(Το Νέο Μικρό Λαρούς)
Μόλις το έπιασα στα χέρια μου, μία σκέψη μόνο πέρασε από το νου μου: το ή θ ε λ α ! Έκδοση του 1946, αποκτημένο το 1947 με το όνομα, την υπογραφή και τη σφραγίδα του πάλαι ποτέ αγοραστή του. Αλλά ατύχησε. Ποιος γνωρίζει την ιστορία του και πώς έφτασε στα χέρια του σημερινού του κατόχου.
Αλλά εγώ το ήθελα!
Το κατάλαβε ο σημερινός του ιδιοκτήτης και μου το χάρισε! “Θα αξιοποιηθεί από εσένα” σχολίασε, ενώ και ο ίδιος αντιλαμβανόταν πλήρως την αξία του. Και πέρασε στα χέρια μου.
Μόνο πως υπήρχε ένα θέμα, μία απορία. Πώς θα αξιοποιηθεί αφού το σχεδόν δύο χιλιάδων σελίδων και εξαιρετικά πυκνογραμμένο λεξικό είναι γραμμένο στα… Γαλλικά; Η αυθεντική έκδοση μεν, αλλά Γαλλικά δεν γνωρίζω, εκτός ίσως κάποιων βασικών αλλά ξεχασμένων πλέον στοιχείων.
Είναι η ίδια ακριβώς περίπτωση, όπως όταν στη ζωή σου, σου συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο, κάτι τόσο απρόβλεπτο, ώστε να αναρωτιέσαι εάν είναι αλήθεια ή ψέμματα. Σου… “χαρίζεται” ίσως και με το ίδιο σκεπτικό ένα μεγάλο φορτίο. Στην εκδοχή του λεξικού μας με τη μορφή μιάς άγνωστης γλώσσας.
Η αντίδρασή μας είναι συνήθως η άρνηση απέναντι στο πρόβλημα. Είναι κάτι, το οποίο δεν επιλέγουμε. Ίσως όμως να είναι η πρόκληση της ζωής… Δεν γνωρίζω Γαλλικά άρα το… “πρόβλημα” δείχνει αξεπέραστο και έξω από τις δυνάμεις μου.
Αλλά όχι!
Το κάθε πρόβλημα, η κάθε πρόκληση δεν επιζητά την αντιπαράθεση. Επιζητά την επέκταση. Την επέκταση του εαυτού σου! Επεκτείνοντας τον εαυτόν σου σε νέα άγνωστα μονοπάτια, ίσως και εξαιρετικά επίπονα, τότε μόνο επιτυγχάνεις την αφομοίωση ενός εξωτερικού δεδομένου ως κομμάτι της ύπαρξής σου. Είσαι κάτι πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι ήσουν… με κόστος βέβαια.
Το (νέο) μικρό Λαρούς τελικά ίσως δεν είναι τόσο μικρό. Και μόνον οι σκέψεις, οι οποίες αγγίζοντάς το με τα χέρια μου, προκλήθηκαν να είναι ήδη αρκετές, ώστε να μην έχει καμία σημασία εάν φυλλομετρήσω την επόμενη σελίδα του.
Αλλά το έχω ήδη τόσο αγαπήσει!
