Πάντως πρέπει να το παραδεχτούμε! Είναι μία από τις ελάχιστες εταιρείες, τις οποίες γνωρίζω, όπου το προϊόν της είναι ταυτόσημο με την ίδια: ψεύτικο (fake)! Πρωτότυπο! Θυμάμαι την περίοδο, όταν πρωτοξεκίνησε το 1986. Μου είχε κάνει εντύπωση, διότι στηριζόταν σε μία ευφυέστατη ιδέα. Θεωρώ πως είναι η ίδια ιδέα με την οποίαν άποικοι αγόραζαν εκτάσεις στις απαρχές της ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών· με καθρεφτάκια και ψεύτικα μπιχλιμπίδια εντυπωσίαζαν τους ιθαγενείς και αντάλλασσαν τίποτα με γη.
Μερικές επιχειρήσεις έχουν άστρο. Και πολλοί επιχειρηματίες έχουν και privè άστρο. Ό,τι πιάνουν στα χέρια τους από καθρεφτάκι μέχρι πετρούλες μετατρέπεται σε χρυσάφι. Πώς γίνεται όμως πολλές φορές και από χρυσάφι μετατρέπεται σε τσίγκο;
Δεν γνωρίζω τα της συγκεκριμένης και δεν με απασχολεί. Εκείνο, όμως, το οποίο έχω παρατηρήσει είναι πως το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στο… χρηματιστήριο. Στην αρχή όλα πηγαίνουν πρίμα. Αυτό δημιουργεί μία αίσθηση παντοδυναμίας στους ιδιοκτήτες και μία έπαρση. Όσο η επιχείρηση είναι προσωπική δεν τίθεται θέμα. Όταν χρειαστούν περισσότερα κεφάλαια για να αναπτυχθούν λαμβάνουν τη μεγάλη απόφαση: εισαγωγή στο χρηματιστήριο.
Και τότε συμβαίνει (και το συνειδητοποιούν) μία μεγάλη αλλαγή: ΔΕΝ είναι πλέον τόσο… ιδιοκτήτες όσο ήταν προηγουμένως. Υπάρχουν ΚΑΙ μέτοχοι, οι οποίοι πλέον αναλόγως ποσοστού έχουν και λόγο. Ακόμα και 5% να διαθέτει κάποιος μπορεί να μιλήσει και ας μην έχει ασχοληθεί ποτέ του με το αντικείμενο της εταιρείας στην οποίαν επένδυσε.
Και μετά…. το άστρο σβήνει. Κάποιες άστοχες κινήσεις, κάποια αναμενόμενα και φυσιολογικά λάθη ή συνθήκες της αγοράς και ο πρώην αποκλειστικός ιδιοκτήτης δεν είναι τόσο μάγος, όσο ήταν προηγουμένως. Αλλά η έπαρση και ο μύθος πρέπει να συνεχιστούν. Η έπαρση δεν αντιμετωπίζεται, διότι ελλοχεύει ο εγωισμός ενώ οι μύθοι… κοστίζουν! Τότε οι ιδιοκτήτες αρχίζουν να λειτουργούν με άλλο τρόπο. Αρχίζουν να… μισούν τους μετόχους της εταιρείας τους. Δεν είναι οι κυρίαρχοι, αλλά αυτό, το οποίο ήταν αποκλειστικά δικό τους και με την ευφυΐα και τις ικανότητές τους δημιούργησαν αυτονομήθηκε και έφυγε. Άπαξ και σου φύγει το παιγνίδι από τα χέρια δεν πιάνεται. Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά η ελπίδα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός στις επιχειρήσεις. Νομίζεις πως θα το γυρίσεις και όλα θα επανέλθουν, όπως ήταν προηγουμένως…
Δεν επανέρχονται. Τότε πρέπει να μηδενίσεις και να επανεκκινήσεις. Αυτό όμως σημαίνει παραδοχή “αποτυχίας” (άρα φοβερό πλήγμα στον εγωισμό και την έπαρση) και πρέπει και να απολογηθείς στους μετόχους για κάτι, το οποίο εσύ δημιούργησες και σου ανήκε κάποτε εξ΄ ολοκλήρου, αλλά όχι πιά.
Είναι μία θλιβερή ιστορία.
