F@ck the losers

Η τελυταία Ελληνική κοινωνική παθογένεια ονομάζεται:

“Συμπόνοια στους αποτυχημένους (losers)”.

Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένος (“loser”) στην ζωή κατά τη γνώμη μου. Αποτελεί μάλιστα προσβλητικό και βαρύ χαρακτηρισμό, εάν αναφερόμαστε σε μονάδα. Όταν όμως κάποια/οιος ηγείται μίας ομάδας ανθρώπων με έναν σκοπό, τότε ο όρος είναι απόλυτα δικαιολογημένος.

Τούτο, διότι υπάρχει ένα πολύ απλό κριτήριο, το οποίο λέγεται “εκ του αποτελέσματος”. Δεν ενδιαφέρουν οι καλές ή δόλιες προθέσεις, δεν ενδιαφέρει ο χαρακτήρας, δεν ενδιαφέρει τίποτα…

Ο επικεφαλής μίας ομάδας ανθρώπων είτε είναι στρατηγός είτε προπονητής ειτε πρωθυπουργός είτε διευθύνων σύμβουλος είτε οτιδήποτε άλλο αξιολογείται από το εάν επέτυχε ή όχι τον στόχο, ο οποίος του ανετέθη ή υποσχέθηκε.

Εάν οι προβλέψεις του ή οι εκτιμήσεις του ή η στρατηγική του αποτύχουν (ακόμα και εάν οι προθέσεις του ήταν οι καλύτερες) είναι ένας “loser” και φεύγει. Δεν υπάρχει συμπόνοια, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία δεν υπάρχει “δεν γνώριζα”, “δεν ήξερα”, “έκανα λάθος”.

Απέτυχε και είναι ένας “loser”.

Ο ικανότερος στρατηγός όλων των εποχών, ο Μιλτιάδης, μετά την αποτυχημένη εκστρατεία στην Νάξο και την Πάρο, (μόλις έναν χρόνο μετά από την περιφανή νίκη της μάχης του Μαραθώνος -εξ’ ολοκλήρου δικό του επίτευγμα-) καταδικάστηκε σε θάνατο και τιμωρήθηκε με βαρύτατο πρόστιμο και τελικά πέθανε στη φυλακή.

Αυτό δεν αποτελεί αχαριστία μιάς κοινότητας, αποτελεί ιδιότητα “νίκης” μίας κοινότητας.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήσαν κυρίαρχοι από τύχη και γνώριζαν τους κανόνες. Μόλις άρχισαν να συμπονούν και να συγχωρούν τους “losers” (βλέπε Αλκηβιάδη) κατέρρευσαν δια παντός.

Η νέα Ελλάδα έχει αναγάγει τους κάθε είδους και σε κάθε τομέα “losers” σε ηγέτες. Θα πληρώσει ακριβά το τίμημα.

F@ck the losers λοιπόν!