Προχθές ανοίγοντας την τηλεόραση να πάρω μία ιδέα από τα προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών (θα γράψω σχετικά σε άλλο άρθρο), πρόσεξα πως η ΕΡΤ sport είχε ένα μάλλον αφιέρωμα στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ το έτος 2000. Το αφιέρωμα βέβαια αφορούσε όλες τις κούρσες των δύο τότε λαμπερών αστεριών της αθλητικής Ελλάδος.
Δε θα σχολιάσω περισσότερα, εξ΄ άλλου η ημερομηνία προβολής του αφιερώματος συνέπιπτε (παρά μία ημέρα διαφορά) με το γνωστό “ατύχημα” με τη μοτοσυκλέτα και το τέλος… (18 Αυγούστου 2004).
Το αφιέρωμα είχε ενδιαφέρον όχι τόσο όσον αφορά τις κούρσες, αλλά τις δηλώσεις όλων των αθλητών, όπου εκεί υπήρχε σαφής αναφορά σε όλα, εκτός από τα… φάρμακα! Πολύ άδικο αυτό για τους ανθρώπους των εργαστηρίων, οι οποίοι νυχθημερόν προσπαθούσαν να παρασκευάσουν μη ανιχνεύσιμα αναβολικά. Εκτιμώ πως εάν υπήρχε ανάλογο κίνητρο πολύ σύντομα θα είχε ανακαλυφθεί εμβόλιο και για τον COVID-19!
Η Marion Jones ήταν το μεγάλο όνομα τότε. Και ήταν χαρακτηριστική η έπαρση της όταν έσκιζε τα χρονόμετρα και όχι μόνον. Το 2007 αναγκάστηκε να επιστρέψει όλα τα μετάλλια των αγώνων, καταδικάστηκε και η πορεία της έκτοτε είναι μία πορεία θλιβερής προσωπικής καθόδου. Οι Έλληνες πρωταθλητές, όσες και όσοι εντοπίστηκαν με απαγορευμένες ουσίες στους ελέγχους είχαν λιγότερες συνέπειες, εκτός από τους φυσιολογικούς αποκλεισμούς συμμετοχής.
Τότε παρακολουθούσαμε ένα fake αλλά… πραγματικό γεγονός. Όλα συνέβαιναν στα αλήθεια, αλλά αυτή η “αλήθεια” ήταν… ψεύτικη!
Έκτοτε πολλά έχουν συμβεί και σε πολλά επίπεδα. Εάν ωραίο είναι πως στην κούρσα του τελικού των 100 μέτρων στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988, με πρώτο τον Καναδό Ben Johnson (το άλλο μεγάλο σκάνδαλο), οι… 6 από τους 8 φιναλίστ είχαν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών!
Αλλά πού θέλω να καταλήξω;
Η λογική του “αφού το κάνουν αυτοί, να το κάνουμε και εμείς” μου ήταν πάντοτε απεχθής, όπως και η λογική του “εάν δεν το έκανα εγώ, θα το έκανε κάποιος άλλος”. Και τα δύο είναι επιχειρήματα, τα οποία χρησιμοποιούνται κυρίως (και συνήθως) από εγκληματίες πολέμου. Και μέσω αυτών προσπαθούν να δικαιολογηθούν ανομολόγητες πράξεις.
Το κακό όμως είναι πως όταν τα αποδεχτείς, αμέσως αποκτάς και… fake σκέψη, fake ήθος και αξίες και καταλήγεις εντελώς κίβδηλος. Και κίβδηλος σημαίνει… τίποτα. Αλλά σε όλες τις εποχές το “τίποτα” πάντοτε είχε μία τιμή, ασχέτως αξίας· και μεγάλη κοινωνική επιτυχία.
Αλλά δεν έπαυε να είναι fake! Και το ερώτημά μου;
Πάντα το κίβδηλο το γνωρίζουν περισσότεροι από έναν. Πώς θα νοιώθεις να σε πιστεύουν όλοι και εσύ να γνωρίζεις πως δυο-τρεις άνθρωποι (οι δημιουργοί σου) γνωρίζουν πως είσαι ένα ψέμμα;
Το fake σου, σου έχει κλέψει παντελώς την ελευθερία σου!
Σημ. Δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό. Αφορά και την πολιτική και τις επιχειρήσεις και την κοινωνική ζωή και… και… και…
