Στην βιβλιοθήκη μου υπάρχουν όλα τα βιβλία. Τι εννοώ; Θα αγοράσω ακόμα και αυτό από τον πλέον ακραίο συγγραφέα ή οργανισμό προκειμένου να διαβάσω το σκεπτικό του. Κατόπιν επιλέγω συνειδητά. Οι προκαταλήψεις είναι από τα πλέον επικίνδυνα εμπόδια.
Την ταινία της Barbie δεν υπήρχε περίπτωση να την παρακολουθήσω. Μάλιστα την κατέκρινα χωρίς να την έχω δει ή διαβάσει κάτι σχετικό για αυτήν. Υποσχέθηκα όμως να συνοδεύσω ενήλικα άτομα να την δούμε μαζί. Ομολογώ πως ήταν λάθος μου. Όχι το γεγονός πως πήγα να την παρακολουθήσω αλλά διότι οι προκαταλήψεις μου φάνηκαν ισχυρότερες από την αναζήτηση της πραγματικότητας.
Πίστευα πως θα παρακολουθούσα μία ταινία με μία χαζοχαρούμενη Barbie και έναν γλυκανάλατο Ken να σαλιαρίζουν και να περιστρέφονται γύρω από παρεξηγήσεις και ανόητες συμπεριφορές. Όπως δηλαδή συμβαίνει σε κάθε γελοία σαπουνόπερα προβάλλοντας και το μοντέλο του “τίποτα” και της εικόνας, όπως αυτό κυριαρχεί παντού στις κοινωνίες. Έσφαλα…
Η ταινία κατ΄ αρχήν ΔΕΝ είναι για παιδιά! Είναι για έφηβους και άνω. Και όχι μόνον αυτό, αλλά δεν είναι για κορίτσια μόνον (όπως νόμιζα)· είναι ΚΑΙ για αγόρια. Και όταν γράφω κορίτσια και αγόρια αναφέρομαι σε όλες τις ηλικίες. Ένα παιδάκι δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα, μάλλον θα μπερδευτεί δέκα φορές. Επειδή το συζήτησα αυτό στον κινηματογράφο μου εξήγησαν πως όντως το κατάλαβαν και μετά την πρώτη εβδομάδα προβολών όρισαν ελάχιστη ηλικία τα 12 έτη (οριακά και πάλι εκτιμώ) για την είσοδο.
Η ταινία χαρακτηρίζεται από δύο πράγματα και δεν μπορώ να επιλέξω ποιο είναι το σημαντικότερο: το εξαιρετικά ευφυές (κυριολεκτικά) σενάριο της και/ή τον απίστευτο αυτοσαρκασμό της; Δεν αφήνει κυριολεκτικά όρθιο τίποτα: την Barbie, τον Ken, τη… Mattel (το διοικητικό συμβούλιο της και τους υπαλλήλους) καθώς ΚΑΙ την ίδια την Ρουθ Χάντλερ (τη συνιδιοκτήτρια της Mattel και δημιουργό της ιδέας Barbie). Με πολύ χιούμορ όλα τα προηγούμενα.
Κυρίως όμως αυτοσαρκάζει την ιδέα της στερεοτυπικής Barbie. Ίσως η Mattel κατανόησε πως το μοντέλο αυτό έκανε πολύ περισσότερη ζημιά (παρά τα κέρδη) ή πως δεν ανταποκρίνεται πλέον στις κοινωνίες και αποφάσισε να την αποδομήσει. Είναι δηλαδή η ταινία ένα καθαρό προϊόν προώθησης προϊόντος (marketing) ή διαφήμισης; Και ναι και όχι. Το πολύ ωραίο είναι πως ΔΕΝ κρύβει τις προθέσεις της (το κέρδος) και αυτό καθιστά την ταινία έντιμη. Δεν στο κρύβει ούτε ακολουθεί την πανηλίθια λογική του politically correct ή ακόμα χειρότερα του περιβόητου πολιτικού (εδώ επιχειρηματικού) κόστους.
Αυτό είναι και τέλος· και επέλεξε εσύ.
Προσωπικά πιστεύω πάντως πως δεν ευνοούνται οι πωλήσεις της κούκλας Barbie (μάλλον το αντίθετο), αλλά ευνοούνται σαφώς οι εισπράξεις από τις προβολές. Η ταινία είναι στην πραγματικότητα ένα κοινωνικό μελόδραμα με μία εξαιρετικά προσεγμένη επιλογή ρόλων και ηθοποιών (εντελώς εύστοχη), με βαθύ κοινωνικό μήνυμα και κριτική της κοινωνίας και όλα αυτά σε ένα φανταιζί περιτύλιγμα με τη γνωστή αφθονία και τον πλούτο του Χόλλυγουντ (και της τεχνολογίας).
Ποιο είναι το σπουδαιότερο τελικά;
Πώς μέσα στον κυκεώνα της μαύρης κατάθλιψης και των προβληματισμών της εποχής μας μία πολύ ευχάριστη ταινία μεταφέρει και διδάσκει (ναι διδάσκει) τα πολύ ωραία μηνύματά της. Διότι σέβεται και την γυναίκα αλλά και τον άνδρα, διατηρώντας μία θαυμαστή ισορροπία χωρίς να υποτιμά τη φύση κανενός.
Και το τονίζω αυτό διότι πολλές ταινίες είναι έργα τέχνης αλλά τις παρακολουθούν δέκα άνθρωποι. Εδώ η συνταγή είναι άκρως επιτυχημένη και όσον αφορά τα μηνύματα, αλλά και όσον αφορά τον αριθμό των θεατών (και συνεπώς του κέρδους).
Είναι η ταινία… αριστούργημα;
Όχι και τίποτα δεν υπονοεί πως επεδίωξε η παραγωγή αυτόν τον στόχο. Είναι άριστη όπως ένας τραγουδιστής όταν τραγουδά και είναι αυτό, το οποίο αξιολογείς και όχι τις απόψεις του ή το ποιόν ή τον χαρακτήρα του (άλλο θέμα αυτό και δική σου επιλογή).
Εν κατακλείδι:
Εμένα προσωπικά η ταινία σαφώς μου άρεσε ενώ με προβλημάτισε πάρα πολύ ειδικά σε μία φάση της ζωής μου όπου οι επιλογές μου ευρίσκονται επί ξυρού ακμής (στην κόψη του ξυραφιού) και ένοιωθα την πίστη μου στον κινηματογράφο να κλονίζεται. Η Barbie μου τις απάντησε και είναι η τελευταία από την οποίαν πίστευα πως θα ελάμβανα τις καλύτερες συμβουλές.
Barbie με συγχωρείς ΔΕΝ ήταν αυτό που νόμιζα!
Σημειώσεις εντελώς έξω από τα καθιερωμένα:
- Διάβασα πως η ποσότητα ροζ χρώματος για την δημιουργία της Barbieland (το σετ των σκηνικών) ήταν τόσο μεγάλη, ώστε προκάλεσε παγκόσμια έλλειψη… ροζ χρώματος!
- Η πρωταγωνίστρια – συμπαραγωγός και θαυμάσια ηθοποιός Μάργκοτ Ρόμπι (η Barbie της ταινίας) εμφανισιακά μου θύμισε την… Ιωάννα Μαλέσκου! Τι κάνει το μυαλό!
- Σκηνοθέτης της ταινίας και σεναριογράφος (μαζί με τον σύζυγο της Noah Baumbach) μία γυναίκα, η Γκρέτα Γκέργουιγκ. Ό,τι καλύτερο!
- Η ταινία φημολογείται πως κόστισε 145 εκ. δολάρια. Τα κέρδη της ήδη έχουν ξεπεράσει το δισεκατομμύριο. Το διαμάντι του στέμματος ωστόσο ανήκει στο σενάριο. Εκτιμώ πως με 100,000 ευρώ και αντίστοιχης αξίας σενάριο θα είχαμε παρόμοιο αποτέλεσμα (όχι στα γραφικά) και πως με αρκετή βοήθεια από το marketing η ταινία θα απέφερε διεθνώς κέρδη της τάξεως των 100 εκατομμυρίων. Τι καθόμαστε λοιπόν;
