Έναν Αμερικάνικο Καφέ & Μια Μηλόπιτα Παρακαλώ
Όταν ένα διάστημα ήμουν στη Νέα Υόρκη περιφερόμουν εκεί γύρω στο Empire State Building, το γνωστό πανύψηλο κτίριο των 102 ορόφων και 380 μέτρων. Κάποτε ήταν το υψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Τώρα είναι… μόλις στην 45η θέση και αυτό είναι ενδεικτικό των παγκόσμιων οικονομικών μεταβολών. Μαντέψτε πού είναι τα περισσότερα και υψηλότερα πλέον.
Το Empire State Building καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και η μία του όψη είναι επί της 5ης λεωφόρου. Εκεί λοιπόν υπήρχαν απέναντι περίπου δυο καφέ. Και τα δύο πολύ γνωστών επωνυμιών. Το ένα με πολύ υψηλό πρεστίζ (σας έχω ταράξει με τα Αγγλικά σήμερα) μέσα στο κτίριο, το άλλο επίσης πασίγνωστο, αλλά πιο…λαϊκό. Η αλήθεια είναι πως ενώ και τα δύο είχαν πρόσοψη επί της πασίγνωστης λεωφόρου μακράν απείχαν σε διακόσμηση. Και αυτό ασχέτως εάν ήταν και τα δύο σε έναν από τους ακριβότερους δρόμους στον κόσμο και μάλιστα στην καρδιά του Μανχάταν.
Την πρώτη φορά πήγα στο υψηλού προφίλ. Όλα ωραία και καλά, ακριβό εννοείται αλλά ο καφές του ποτέ δεν με ενθουσίαζε (γούστα είναι αυτά). Το άλλο απέναντι ήταν το “λαϊκό” και δε μου γέμιζε πολύ το μάτι, αλλά μου άρεσε ο καφές και η μηλόπιτα της συγκεκριμένης φίρμας. Οπότε την επομένη σκέφτηκα ας ξεκινήσω από το άλλο και βλέπουμε. Η γεύση είναι σπουδαία αίσθηση και εάν δεν ικανοποιείται δεν υπολογίζεις ούτε παλάτια, ούτε πλούτη ούτε λεφτά (όπως κάποιο τραγούδι ορίζει).
Τέλος πάντων πηγαίνω, η διαφορά ήταν χαρακτηριστική. Αλλά όμως οι κοπέλες, δύο είχε όλες κι όλες ήταν πολύ ευγενικές. Ψυχή δεν είχε εν τω μεταξύ. Παρήγγειλα τα γνωστά και είδα πως είχε και πατάρι, οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκα για να έχω την εποπτεία του χώρου και γιατί μου αρέσουν τα πατάρια. Μόλις ανεβαίνω βλέπω έναν μαύρο άνθρωπο να κοιμάται σε κάποιο πάγκο. Ο χώρος ήταν μικρός και είμαστε σχετικά κοντά. Ένοιωσα λίγο άβολα στην αρχή, ντράπηκα να κάνω πίσω αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν πρέπει να ενοχλεί και κανέναν, αλλιώς θα τον είχαν διώξει.
Όταν λέω μικρός χώρο, εννοώ λίγα μέτρα ήταν μικρό το μαγαζί. Ήλθε και η μία κοπέλα κάποια στιγμή καθάρισε το χώρο δεν πείραξε καθόλου τον άνθρωπο ούτε και αυτός έδειξε κάποια στενοχώρια. Υπέθεσα πως θα ήταν κάποιος άστεγος, τον οποίον με μία άυλη σύμβαση άφηναν εκεί να κοιμάται.
Όσο καιρό ήμουν στη ΝΥ κάθε πρωί πήγαινα στο ίδιο μαγαζί με τα ίδια πρόσωπα, στην ίδια θέση και με το μαύρο δίπλα μου να μου κάνει παρέα, αλλά δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα.
Την τελευταία ημέρα, γιατί θα έφευγα από τη Νέα Υόρκη είπα στα κορίτσια να τον κεράσουν από εμένα το πρωινό μου. Το πλήρωσα και έφυγα. Και δύο άνθρωποι χωρίς ποτέ να γνωριστούν, χωρίς να έχουν καμία κοινή καταγωγή ή εθνικότητα ούτε καν χρώμα, εκείνος μαύρος, εγώ περίπου λευκός συνδέθηκαν δια παντός με ένα πρωινό μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας.
Αυτό εμένα μου δίνει μία τεράστια χαρά όταν το σκέφτομαι και είμαι σίγουρος πως την ίδια χαρά πήρε και εκείνος ο άστεγος, αλλά και τα κορίτσια του καταστήματος.
Αυτήν την όμορφη ανάμνηση την γράφω, διότι διαβάζω (κατά λάθος και εδώ κάπως χαλάει η μαγεία της περιγραφής μου) τι θα κάνει ένας γιατρός σε κάποιον θάλαμο εντατικής εάν έχει να “επιλέξει” μεταξύ ενός 65χρονου Έλληνα, ο οποίος πλήρωνε κανονικά τις εισφορές του και ενός μαύρου Σομαλού 30 ετών, ο οποίος βρέθηκε με κάποιον τρόπο στη χώρα μας και νοσηλεύεται με την ασθένεια του κορωνοϊού.
Το “δίλημμα” όπως τίθεται είναι άθλιο. Όπως άθλιος (προφανώς) είναι και εκείνος, ο οποίος το διατύπωσε.
Κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να είναι στη θέση κάποιου, ο οποίος εκ των συνθηκών θα έπρεπε να επιλέξει. Και να θυμίσω πως επί Κατοχής πολλές φορές οι ναζί επέβαλλαν σε γονείς να επιλέξουν παιδί τους για εκτέλεση.
Ο γιατρός όμως ορκίστηκε να υπηρετεί τον άνθρωπο και να αξιολογεί με την επιστημονική του κατάρτιση (και με το τεράστιο βάρος της συνείδησής του, αλλά και τις δεδομένες συνθήκες και με τη φοβερή πιθανότητα λάθους) πώς θα καταφέρει να σώσει και τους δύο και όχι ποιος εκ των δύο είναι λευκός ή μαύρος, κάτοικος ή επισκέπτης ή οτιδήποτε ή να παίζει το ρόλο του taxis net για να ελέγχει τις εισφορές και τα οικονομικά του. Π Ο Τ Ε μα ποτέ δεν πρέπει να Σ Κ Ε Φ Τ Ε Ι με αυτόν τον τρόπο.
Ο γιατρός ασκεί ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ και είναι απίστευτο να ξεστομίζεται ένα τέτοιο ερώτημα, ακόμα και να το σκεφτεί κάποιος. Αν είναι δυνατόν! Κι όμως… ειπώθηκε όχι από μέλος των εγκληματιών οπαδών του Χίτλερ, απ΄ όπου και να το άκουγα δεν θα ένοιωθα καμία έκπληξη, αλλά… (Προφανώς οι οπαδοί του Χίτλερ δεν θα είχαν διλήμματα, θα τους “καθάριζαν” ΚΑΙ τους δύο)!
Προσέξτε πολύ παρακαλώ τον απύθμενο και ύπουλο δόλο και τον σπόρο του κατάμαυρου μίσους, ο οποίος διασπείρεται από εντελώς ασήμαντα ανθρωπάκια, τα οποία απέκτησαν λόγο και δημοσιότητα και επιπλέον…. “γαλουχούν” με άκρως ναζιστικές λογικές τους απλούς ανθρώπους και επιπλέον… επιλέγονται ή επιθυμούν να επιλεγούν.
Έναν Αμερικάνικο Καφέ & Μια Μηλόπιτα Παρακαλώ!
Σημ. Στο σκεπτικό του άρθρου δεν επιθυμώ αντίλογο, αυτοδιαγραφείτε εάν δεν συμφωνείτε για να μην το πράξω ο ίδιος και εννοείται ούτε να αναφέρετε ονόματα, διότι δεν επιθυμώ λερώσω το χρονολόγιο μου…
