“Εμπειρία είναι ότι αποκτάς, ενώ ψάχνεις για κάτι άλλο”.
-Federico Fellini
Σήμερα το πρωί ξεκίνησα να παρακολουθήσω την προγραμματισμένη ξενάγηση στην Achaia Clauss από την αγαπητή μου φίλη Tonia Rapti σε μία οργάνωση από την ομάδα των Patrinistas…
Λοιπόν, έκανα… λάθος!
Σήμερα ΔΕΝ παρακολούθησα “μία” ξενάγηση ή έστω μία ωραία περιήγηση στον πανέμορφο χώρο της γειτονικής μας εμβληματικής φίρμας… Σήμερα συμμετείχα στα “γυρίσματα” μίας ταινίας του Federico Fellini… με σκηνοθέτιδα την Τόνια Ράπτη… Ξεκίνησα έχοντας κάτι άλλο στο μυαλό μου και ξαφνικά βρέθηκα ως μέλος των ηθοποιών, οι οποίοι όμως δεν έπαιζαν, αλλά αντιθέτως παρακολουθούσαν την ταινία να προβάλλεται ζωντανά στα μάτια τους. Πήγα με σκοπό να καταγράψω την (όπως νόμιζα) ξενάγηση και τελικά καταγράφηκα μαζί με όλους τους παρευρισκόμενους στην μοναδική στιγμή, όπου ένα όνειρο πραγματοποιείται στα μάτια σου.
Η Τόνια δεν έκανε ξενάγηση, δεν άνοιξε ένα αόρατο βιβλίο προκειμένου να απαριθμήσει γεγονότα και απλή ιστορία. Έπαιξε κυριολεκτικά την ταινία και άρπαξε κάθε έναν από εμάς μέσα στον μύθο και το όνειρο αυτού του ονόματος. Αυτό με την ψυχή της και τη ζωντάνια της. Ακούσαμε τον χτύπο των μαστόρων των βαρελοποιών• τον ήχο από τα μέταλλα των στεφανιών τους. Τις φωνές των κοριτσιών μέσα στα βαρέλια πατώντας τα σταφύλια για τον μούστο. Είδαμε τα τεράστια βαρέλια, και ας έχουν πλέον καταστραφεί… Φανταστήκαμε τα κάρα εμπρός μας με το πολύτιμο φορτίο τους… Ήπιαμε τη πλέον πολύτιμη μαυροδάφνη του 1882 των τεράστιων δρύινων βαρελιών… Γιατί σήμερα με τα μάτια της Τόνιας γνωρίσαμε τον Θεό Διόνυσο… Ήταν εκεί και παρακολουθούσε με την τσαχπίνικη ματιά του, μεθώντας μας όλους με το πολύτιμο πιοτό του…
Τόνια Ράπτη, σ’ ευχαριστούμε για ότι ζωντάνεψες έναν χαμένο από παλιά Θεό και μαζί μ’ αυτόν τα κτίρια και την ιστορία της Achaia Clauss στην καρδιά μας!
Αρχική Δημοσίευση: 24 Μαί. 2015
