…και ένα έβδομο από εμένα
Σε παλαιότερο μου άρθρο είχα αναφερθεί σε κάποια Ελληνικά ταμπού. Το πρώτο ήταν το ταμπού της υποκρισίας, της δήθεν άγνοιας δηλαδή σε κάποια θέματα για τα οποία κανείς δεν ομιλεί. Αυτό συνδυάζεται με το ταμπού των χρημάτων, όπου όλοι φαίνονται άνετοι. Ο κορωνϊός όμως δεν έχει συγκεκριμένη υπηκοότητα· και ως εκ τούτου δεν επηρεάζεται από τα Ελληνικά ταμπού. Για να δούμε λοιπόν κάποια ερωτήματα, τα οποία δεν τίθενται ενώ θα έπρεπε να ήταν τα πρώτα, τα οποία θα έπρεπε να τεθούν:
- Οι πολυδιαφημισμένες ηλεκτρονικές πληρωμές.
Το ερώτημα μηδέποτε τιθέν: Έχεις χρήματα για να τις κάνεις;
- Έχει μηδενίσει η δραστηριότητα στην αγορά (και πολύ ορθώς), αλλά:
Μόλις ανοίξει (και όποτε) τι θα γίνει με τις υποχρεώσεις όχι τόσο μεταξύ ιδιωτών, διότι στην ελεύθερη αγορά κάπως αυτορυθμίζονται και υπάρχει αλληλοκατανόηση, όσο μεταξύ οργανισμών και τραπεζών. Γίνονται παρεμβάσεις, δεν αντιλέγω, αλλά πόσο επαρκείς θα είναι να καλύψουν τις απόλυτα δικαιολογημένες (και επιβεβλημένες για τη δημόσια υγεία) αλλά και αναπόφευκτες απώλειες;
- Οι τράπεζες ανήκουν στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς ή όχι;
Οι προηγούμενες αναπόφευκτες ζημιές της αγοράς θα “περάσουν” και στις τράπεζες; Και τελικά η έννοια της τράπεζας ποια είναι; Είναι μέρος της αγοράς, ώστε να υφίσταται και αυτή τις συνέπειες ή είναι κάτι περισσότερο από την αγορά; Είναι ιδρύματα (υποτίθεται) κοινής ωφελείας ή επιχειρήσεις;
- Οι μεγάλοι οργανισμοί γενικώς, ανήκουν και αυτοί στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς ή όχι;
Μεγάλοι οργανισμοί κάθε είδους θα υποστούν τις συνέπειες του αναγκαστικού παγώματος της αγοράς ή απλώς θα χρεώσουν για τις (καλές υπηρεσίες τους, δεν αντιλέγω) όλο αυτό το διάστημα, όπου όμως πολλοί άλλοι δεν μπορούν να λειτουργούν;
- Το δημόσιο αποτελεί τμήμα της αγοράς;
Προσέξτε το αυτό το ερώτημα δεν είναι τόσο απλό.
- Εάν κάποιος είναι μόνος του ή άνεργος χωρίς εισοδήματα ή εργαζόμενος σε οικοδομοτεχνικά επαγγέλματα, όπου ισχύει το ημερομίσθιο πώς μπορεί να ανταπεξέλθει τώρα;
Άραγε ερωτήθηκε ποτέ; Δε νομίζω…
Τα προηγούμενα δεν είναι νέα ερωτήματα. Είναι ερωτήματα, τα οποία τέθηκαν από την αρχή της ύφεσης και των μνημονίων και είτε δεν απαντήθηκαν καθόλου είτε απαντήθηκαν μερικώς. Τότε όμως δεν υπήρχε η παράμετρος του θανάτου, με την έννοια της φυσικής απειλής. Και θέτω τώρα το δικό μου ερώτημα:
Τι θέλετε; Μετά τον κορωνοϊό να συνεχίσουν να παραμένουν αναπάντητα ή να δοθούν άλλες απαντήσεις; Σκεφτείτε το καλά διότι εάν δεν απαντηθούν από εσάς θα απαντηθούν από άλλους και η επόμενη ημέρα θα είναι δύο φορές χειρότερη από τη σημερινή.
Ο κορωνοϊός θα φύγει. Η δουλεία θα παραμείνει;
