Σήμερα το πρωί, χωρίς κανέναν προφανή λόγο κατέβηκα στο γραφείο παίρνοντας μαζί μου 4 βιβλία. Δεν γνωρίζω την σημειολογία της επιλογής μου (ακόμα), αλλά μπορώ σίγουρα να εκφράσω (συνοπτικά) τις σκέψεις μου με αφορμή αυτά:
- “Η Διεθνής Γλώσσα Εσπεράντο”, του Σωκράτη Σακελλαρόπουλου, έκδοση Ανωτάτου Ελληνικού Εσπεραντικού Ινστιτούτου, 1965.
Ένα όνειρο ενός σπουδαίου και ευαίσθητου ανθρώπου του Λαζάρου-Λουδοβίκου Ζάμενχωφ. Γνήσιος οραματιστής θεώρησε πως το μεγαλύτερο εμπόδιο μεταξύ των ανθρώπων ήταν η γλώσσα. Θα ήθελα να αφιερώσω στο μέλλον πολύ μεγάλο χώρο σε αυτό το αντικείμενο. Σημειώνω μόνο πως η εσπεράντο, η γλώσσα εναντίον του γλωσσικού ιμπεριαλισμού, όπως αναφέρεται, ποτέ δεν μπόρεσε να βρει τον δρόμο της. Εξοντώθηκε κατά μία έννοια, όπως ακριβώς και η Σοφία, η Λυδία και ο Αδάμ, τα τρία παιδιά του Ζάμενχωφ από τους Ναζί (βλέπετε δεν έχουν θέση οι “υπάνθρωποι” και τα δημιουργήματά τους στην κοινωνία των “Αρείων”)…
- “Βαν Γκογκ –Μία Τραγική Ζωή-“ Συλλογικό έργο άγνωστης ημερομηνίας, σίγουρα παμπάλαιο με τιμή 5 δραχμών, έκδοση Λογοτεχνικής Γωνιάς.
Μία άκρως τραγική μορφή με την τραγικότητα ενός δημιουργού (κοινή η μοίρα αυτών των ανθρώπων). Ένα κεφάλαιο ονομάζεται “Η Δύναμη των Χρωμάτων”. Είναι αδιανόητο να χειριστείς τα χρώματα εάν δεν έχεις “βιώσει” τον Βαν Γκογκ… και όχι μόνον αυτό. Εάν δεν έχεις διεισδύσει στην διαταραγμένη μεν, αλλά και απίθανη σκέψη του. Η Τέχνη δεν στηρίζεται σε “λογικούς” ανθρώπους.
- “Ελληνο-Τουρκική Μέθοδος (Rumca Turkce Metot)”, της Νιόβης Ι. Φράγκου έκδοση 1960 Λευκωσία.
Κι αφού δεν υπάρχει εσπεράντο με την ευρεία έννοια μάθετε Τουρκικά. Είναι χαρακτηριστικό, πως ενώ οι Τούρκοι φρόντιζαν να μάθουν Ελληνικά δεν συνέβαινε καθόλου συχνά το αντίστροφο. Εδώ να προσθέσω την περίπτωση της μητέρας μου, γνωστής για τα αντιναζιστικά της αισθήματα, η οποία με ώθησε να μάθω Γερμανικά. Το ίδιο σκεπτικό ισχύει και για τα Τουρκικά, (μαθαίνεις πρώτα τον εχθρό σου, μετά τον εαυτό σου και μετά κερδίζεις).
- “Καταστραφείσαι Πόλεις και Χωριά Συνεπεία του Πολέμου 1940-1945”, έκδοση του Υπουργείου Κοινωνικής Προνείας, σε επιμέλεια Δημ. Χρ. Καραδήμα, Αθήναι 1946.
Μία λεπτομερέστατη καταγραφή των καταστροφών (αναφέρει αριθμό οικιών πριν τον πόλεμο, πόσες καταστράφηκαν ολοσχερώς, πόσες μερικώς και από ποιους καθώς και αριθμό θυμάτων και αιτία θανάτου, για κάθε πόλη και χωρίο της Ελλάδος, μαζί με έναν τεράστιο επισυναπτόμενο χάρτη).
Αφορμή για πάρα πολλές σκέψεις… και με βάση τα σημερινά πολιτικά δεδομένα της χώρας μας ακόμα περισσότερες. Πάντως προσπαθώ πραγματικά να κατανοήσω, κάτι, το οποίο μάλλον έχουν κατανοήσει πολύ καλά οι πολιτικοί της χώρας αυτής.
Στην πολιτική δεν μπορώ να δεχθώ παρά μόνον το αποτέλεσμα. Ούτε η πρόθεση, ούτε οι σκέψεις, ούτε καν ο… δόλος! Μόνο το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Πως γίνεται όμως να λατρεύονται οι πολιτικοί, οι οποίο προκάλεσαν τις μεγαλύτερες καταστροφές στον τόπο αυτό είτε με πρακτικό τρόπο είτε σε επίπεδο νοοτροπίας μου είναι ακατανόητο. Και επειδή σήμερα 15 Σεπτεμβρίου είναι και η θλιβερή επέτειος ανάμνησης της Μικρασιατικής καταστροφής, ειλικρινά αναρωτιέμαι διπλά και για όλους ανεξαιρέτως και για όλα όσα έχουν συμβεί.
Σημ. 1: Δεν θα ήθελα να ανοίξω διάλογο για το τελευταίο ζήτημα, διότι ετοιμάζω μία μάλλον πρωτότυπη μελέτη, αφού το τελευταίο φαινόμενο δεν είναι μόνο Ελληνικό ούτε αποτελούν οι καταστροφές “προνόμιο” μόνο της Ελλάδος. Συνεπώς θα έχουμε τη δυνατότητα να σχολιάσουμε.
Σημ. 2: Στην φωτογραφία επέλεξα έναν από τους τελευταίους πίνακες της ζωής του μεγάλου ζωγράφου με τίτλο: “Κορίτσι στα Λευκά”… Πάλι δεν γνωρίζω το γιατί (σημειολογικά).
