Ήμουν 4 ετών περίπου στο σπίτι μας τότε στην οδό Χρυσοστόμου 53 στην Πάτρα. Όπως κάθε πρωί βγαίνω στη γειτονιά να παίξω. Τσαφ! Ο αστυνομικός ήταν έξω από την πόρτα μας. Μου κόπηκε ο βήχας, όχι γιατί καταλάβαινα κάτι, αλλά διότι είδα έναν άγνωστο άνθρωπο διαφορετικά ντυμένο με στολή και φυσικά απόλυτη ησυχία. Μπορεί να ήμουν τόσο μικρός, αλλά αυτό το θυμάμαι.
Τον… ερώτησα: “Μπορώ να παίξω;” ένα παιδί βλέπετε καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Μου αποκρίθηκε και δεν θυμάμαι εάν ήταν σχετικά αυστηρός ή όχι να γυρίσω μέσα στο σπίτι. Δεν έπαιξα.
Κάναμε 7 μαύρα χρόνια να ξαναβγούμε και 46 χρόνια ακόμα (4+7+46=57 όσο είμαι σήμερα) για να φτάσει η στιγμή να μην αναγνωρίζω αυτή τη χώρα…
Σημ. Στη φωτογραφία στο μπαλκόνι του σπιτιού με τη μητέρα μου, αλλά μικρότερος σε ηλικία. Η μητέρα μου είναι πανέμορφη, ενώ εμένα μου φαίνομαι βλαμμένο και εάν ήταν τώρα θα μου έριχνα και μία για να ξυπνήσω… Λάθος μου!
