Αυτές τις ημέρες ένοιωθα μία βαρύτατη μορφή κατάθλιψης. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, μου φαίνονταν όλα μάταια, τίποτα δεν είχε νόημα και γενικά η πλέον αισιόδοξη σκέψη ήταν κατάμαυρη. Επειδή εν τω μεταξύ έχω και το “προνόμιο” να αντιλαμβάνομαι ή μάλλον να εισπράττω τη γενική διάθεση όλα τα προηγούμενα πολλαπλασιάστηκαν. Τι μου συνέβη;
Σήμερα ωστόσο μίλησα με αρκετούς γνωστούς μου και όλοι μου εξέφρασαν τα ίδια συναισθήματα. Δεν μπορεί λοιπόν αυτό να ήταν τυχαίο, ούτε και προσωπικό. Προφανώς όλοι μας έχουμε αρκετούς έως πολύ σοβαρούς λόγους να είμαστε σε κακή ψυχολογική κατάσταση, αλλά το να συμβαίνει αυτό ταυτόχρονα και σε πολλούς είναι κάτι διαφορετικό. Δε σπούδασα εξ΄ άλλου και… Προφήτης τζάμπα!
Η Ελληνική κοινωνία είναι άκρως κατηγορηματική. Σου γανώνει κυριολεκτικά το κέρατο και κατόπιν σου δημιουργεί και εκατό ενοχές. Εσύ φταις για όλα. Έχεις την αίσθηση πως οι γύρω σου είναι επιτυχημένοι, γνωρίζουν την τέχνη της ζωής ενώ εσύ είσαι ένας παραπεταμένος και ελαφρώς… ηλίθιος. Τι είναι αυτό, το οποίο δεν κατανοείς και δεν μπορείς να ακολουθήσεις, όπως οι υπόλοιποι;
Εν τω μεταξύ προσπαθούσα να κατανοήσω το γιατί ήταν τόσο βαρύ το συναίσθημα αυτό. Αμέσως μου ήλθαν στο μυαλό τα 200 χρόνια από το 1821. Εάν καθ΄ ένας μας αναλογίζεται τη ζωή του και αισθάνεται πως πολλά για τα οποία σκληρά αγωνίστηκε και πίστεψε δεν εξαργυρώνονται ούτε με μιας πεντάρα νιάτα, πόσο μάλλον για μία κοινωνία 200 ετών. Ίσως ολόκληρο αυτό το σκηνικό να προκάλεσε μία εσωτερική θλίψη και απογοήτευση, η οποία ήρθε να προστεθεί στην φτωχή και πεζή καθημερινότητα.
Δεν θέλω και ούτε διανοούμαι να υποτιμήσω τη σπουδαιότητα μιας επανάστασης, απλώς θλίβομαι από τη μετριότητα και την κακογουστιά γύρω μου. Κάτι το οποίο μεγέθυνε και σε κάποιο βαθμό και ο εορτασμός. 200 χρόνια για να δούμε μία τσάντα κιτς και μία ανέμπνευστη ηγεσία (και ομιλώ γενικά και κατανοείτε νομίζω πώς το εννοώ). Πόσο λίγοι εμπρός στη μαγκούρα προ-προ-προπάππων μας…
Παρακολούθησα την στρατιωτική παρέλαση και για να είμαι ειλικρινής μου άρεσε. Όλες οι παρελάσεις βέβαια είναι εντυπωσιακές, δεν αντιλέγω, αλλά προσωπικά διέκρινα μία αποφασιστικότητα στα μάτια των στελεχών. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά σκεφτόμουν πως δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση να αντιμετωπίσω αυτόν το στρατό (και έλλειπε λόγω προφανών φυσικών συνθηκών το ναυτικό, διότι είναι δύσκολο να παρελάσουν οι… φρεγάτες)! Ίσως συνομιλώντας με αρκετούς έξω να μην είχαμε και πολλά κοινά σημεία, αλλά ως σύνολο όπως τους είδα… Και η τηλεοπτική κάλυψη μου άρεσε…
Από την άλλη μου φάνηκε κάπως περίεργο να βλέπω την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων να πορεύεται με βήμα σημειωτόν αν και με αναμενόμενα άψογο στυλ. 4 άνθρωποι στην ηλικία μου με τεράστια δύναμη λόγω της θέσεως τους να βαδίζουν με αυτόν τον τρόπο. Μία σκέψη θλίψης πέρασε από τι μυαλό μου, όταν πολλές φορές εμένα δεν απαντούν σε κάποιο τηλεφώνημά μου ή όταν με καλούν διάφοροι με ύφος εκατό καρδιναλίων. Δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν από τους 4 αρχηγούς, αλλά αναρωτιέμαι εάν θα τολμούσε κανείς να ΜΗΝ απαντήσει στο τηλεφώνημά τους ή να τον καλέσει και να τον… διατάξει;
Εν τω μεταξύ έκανα και την πονηρή σκέψη, πως εάν οι 4 ήθελαν θα μπορούσαν μέσα σε ένα λεπτό να ανατρέψουν το πολίτευμα. Διότι ο στρατός έχει τους δικούς τους κανόνες και βασίζεται στην ιεραρχία και η οποιαδήποτε άρνηση δεν είναι ίδια με το δικό μας… “ζε σέλω, δεν πάω πουθενά”! Χα! Τρελές και σκόρπιες σκέψεις… αλλά ο νους πετάει.
Και μία… προφητεία για να μην ξεχνιόμαστε!
Τα 200 χρόνια είναι απλά ένας στρογγυλός αριθμός και όχι και ο καλύτερος. Τα δύο μηδενικά στο τέλος με χαλάνε. Τα 201 θα ήταν καλύτερα. Αλλά θυμηθείτε (λέμε τώρα) την παρέλαση των 216 ετών… (1821+216=2037). Γιατί; Δε γνωρίζω, αυτό μου ήρθε…
Ραντεβού τότε λοιπόν!
