Είναι πολλά χρόνια τώρα, όπου οι επαναπροωθήσεις στα σύνορα με την Αλβανία ήταν συχνό φαινόμενο. Εν τω μεταξύ εκείνα τα χρόνια οι μηχανικοί επισκεπτόμαστε κάπως συχνότερα την Αστυνομία για κάποιες αναγγελίες και θεωρήσεις βιβλίων και γενικά γραφειοκρατικά ζητήματα.
Δεν θυμάμαι ακριβώς, ίσως ήταν για μία απλή επικύρωση εγγράφου για την οποίαν είχα μεταβεί στο Αστυνομικό Μέγαρο Πατρών. Μόλις φεύγω από το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας πέφτω επάνω σε μία σειρά λαθραίων μεταναστών από την Αλβανία, τους οποίους θα μετέφερε η κλούβα στα σύνορα.
Πώς έγινε και μπλέχτηκα στην ουρά κι εγώ ούτε που το κατάλαβα! Και στη ροή βρέθηκα ξαφνικά στην πόρτα της κλούβας έτοιμος για Αλβανία! Μόλις το συνειδητοποιώ κοιτάζω τον αστυνομικό, ο οποίος ήταν εκεί και του απευθύνομαι αμέσως: “Ωχ δεν είμαι για εδώ, κατά λάθος βρέθηκα στην ουρά.”
Ο αστυνομικός το κατάλαβε αμέσως, δεν μπορώ να πω και με άφησε να φύγω. Αλλά επειδή η ζωή έχει πολλά απρόοπτα και ίσως κάποιος άλλος στη θέση του να μην δεχόταν κουβέντα τότε θα πήγαινα στα σύνορα δωρεάν ταξίδι (και μετά θα με επέστρεφαν πάλι δωρεάν)!
Αυτό το γράφω διότι κάπου διάβασα για ένα ανάλογο περιστατικό σήμερα.
Τώρα που το σκέφτομαι ίσως έχασα μία ευκαιρία να ακούσω διάφορες ιστορίες, οι οποίες σίγουρα θα προκαλούσαν αφορμές για νέα σενάρια.
Και γράφοντας αυτό θυμήθηκα ένα άλλο γεγονός. Υπήρχαν τότε σημεία (πιάτσες) όπου συγκεντρώνονταν όσοι έψαχναν για μεροκάματο. Στην Πάτρα θα θυμόσαστε ήταν στη συμβολή των οδών Γούναρη και Αγίου Ανδρέου.
Σε ένα από τα διατηρητέα, τα οποία αποκαθιστούσα είχα ορίσει εργοδηγό. Αυτός ήταν υπεύθυνος για το προσωπικό και να είναι μονίμως παρών στο κτήριο. Κάποια ζημιά έγινε ωστόσο σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο και ο ιδιοκτήτης κάλεσε την αστυνομία. Κάνει έλεγχο η αστυνομία και εντοπίζει έναν παράνομο μετανάστη. Ο εργοδηγός πάνω στη φούρια του για κάποιο άτομο, το οποίο του έλειπε δεν έλεγξε τα χαρτιά του συγκεκριμένου και τον προσέλαβε για μία ημέρα. Η αστυνομία συνέλαβε προφανώς τον παράνομο και έψαχνε και τον εργοδηγό.
Με ενημέρωσαν εν τω μεταξύ οι άλλοι και πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα να δω τα γίνεται ακριβώς. Ο… παράνομος ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος και ίσως γι΄ αυτό την “πάτησε” ο δικός μου. Προσπάθησα να δικαιολογήσω την κατάσταση αλλά δεν έπιασε τίποτα, όπως ήταν και το λογικό. Τι να κάνω, του πλήρωσα το μεροκάματο και του έδωσα και κάποια επιπλέον χρήματα, διότι δεν ήταν και η καλύτερη στιγμή για κανέναν μας.
Δεν πέρασαν ένας ή δύο μήνες και όπως περπατούσα στο κέντρο της πόλης με πλησιάζει ένας άγνωστος με αγκαλιάζει και με ευχαριστεί, κοιτάζω προσεκτικά και τον θυμήθηκα. Ήταν ο συγκεκριμένος. Καλά του λέω παιδάκι δεν σε έστειλαν πίσω στην Αλβανία; Ναι μου αποκρίνεται. Και πώς γύρισες αφού δεν έχεις χαρτιά και νόμιμη άδεια;
Και αφελώς μου απαντά: “με ταξί”! (Έπιασαν τόπο τα επιπλέον χρήματα, χα!)
Δεν μπόρεσα να μην γελάσω, με την αφελή του απάντηση, το ομολογώ!
