Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Όταν σ’ Ένα Μοναστήρι…

Λένε πως τίποτα δεν συγκρίνεται με τις συμπτώσεις! Σας το επιβεβαιώνω! Η ζωή σάμπως αρέσκεται τόσο πολύ στο να παίζει παιχνίδια κάθε είδους, όπου η έννοια της “σύμπτωσης” αποτελεί τον κυρίαρχο παράγοντα. Αυτό τώρα δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία παρά μόνο ως αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις.

Ο Μοναχισμός δεν αποτελεί για την φιλοσοφία μου κάτι αγαπητό. Δεν μου αρέσει η ιδέα. Αλλά ο Μοναχισμός δεν παύει να αποτελεί μία σπουδαία εκδήλωση του Χριστιανισμού. Συνεπώς τον σέβομαι παρ΄ όλο που δεν νοιώθω καμία έλξη αν και κατανοώ το βαθύτερο του νόημα. Από την άλλη πλευρά ισχύει ένα αξίωμα:

Τα Μοναστήρια είναι χτισμένα μέσα στα ωραιότερα τοπία. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία περί τούτου. Επί πλέον επειδή συνδέονται άρρηκτα με την ιστορία του Βυζαντίου και του τόπου, ειδικά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, εκτός από το υπέροχο περιβάλλον τους είναι και πλούσια σε ιστορικά κειμήλια. Δεν μπορεί κανείς λοιπόν να αμφισβητήσει το πόσο βαθιά μέσα στον πυρήνα της Ελληνικής ψυχοσύνθεσης εισέρχεσαι επισκεπτόμενος ένας Μοναστήρι. Οι δύο προηγούμενοι λόγοι καθιστούν αναπόφευκτη την εξερεύνηση σε κάθε μου εξόρμηση. Αναζητώ εκτός από τους… Μυκηναϊκούς τάφους και τους άλλους αρχαιολογικούς χώρους και τα Μοναστήρια. Φυσικά πλήθος βιβλίων και μελέτης προετοιμασίας με καθοδηγεί στα μονοπάτια τους.

Προχθές είχα στοχεύσει και την … οπτική αναγνώριση για μία επόμενη επίσκεψη. Γράφω “οπτική”, διότι δεν υπάρχει δρόμος από την πλευρά στην οποίαν ήμουν. Εννοώ δρόμος κανονικής εισόδου και όχι χωματόδρομος τύπου κατσικιού, όπως συνήθως συμβαίνει να ακολουθώ. Και φυσικά όταν είσαι α π έ ν α ν τ ι από ένα Μοναστήρι και όχι μόνον έχεις μία διαφορετική εποπτεία. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στη ζωή. Η αποστασιοποίηση καθιστά την εικόνα πληρέστατη και ολική.

Έτυχε όμως συμπωματικά (ιδού η σύμπτωσις) να διαβάσω ένα άρθρο και να ανασύρω από τη μνήμη μου μία άκρως τραγική υπόθεση δολοφονίας μίας εικοσαετίας και πλέον. Δεν γράφω τα ονόματα, ούτε θα δώσω περισσότερες πληροφορίες αν και τις γνωρίζω. Μία όμορφη και κοσμική γυναίκα 44 ετών, διαζευγμένη γνώρισε έναν αρκετά νεότερό της (30) άνδρα· καθόλου παράξενο και επίσης καθόλου παράξενη η εξέλιξη αφού αμέσως συνδέθηκαν με αμοιβαίο κεραυνοβόλο έρωτα. Η σχέση τους ενώ ξεκίνησε με πάθος και όμορφα μετατράπηκε σε ένα μαρτύριο από την αφόρητη παθολογική ζήλεια του 30χρονου στο πρόσωπό της. Πράγμα, το οποίο οδήγησε τελικά σε ένα αποτρόπαιο τριπλό έγκλημα. Ο εραστής της, όταν του ζήτησε επιτακτικά να χωρίσουν, έστησε καρτέρι στο σπίτι της, βρήκε την ευκαιρία και σκαρφάλωσε στο μπαλκόνι του διαμερίσματός της και ένα πιστόλι πυροβόλησε αρχικά την ίδια, την οποία και πέταξε από το μπαλκόνι τραυματίζοντας την αλλά όχι σοβαρά αν και με πολλά σπασμένα κόκκαλα από την πτώση και κατόπιν δολοφόνησε εν ψυχρώ τον 18χρονο γιό της και την 23χρονη κόρη της.

Στο τέλος έστρεψε και αυτός το όπλο εναντίον του με μία σφαίρα στον κρόταφο και αυτοκτόνησε.

Δεν επιθυμώ να προβώ σε άλλες περιγραφές διότι και μόνο γράφοντας όλα αυτά υφίσταμαι μία ισχυρή ψυχολογική καταπόνηση. Τα “νέα” τα έμαθε την ημέρα της κηδείας των παιδιών της, ενώ αχαρακτήριστο μπορεί να σημειωθεί το γεγονός πως ο πατέρας των παιδιών δεν παραβρέθηκε στην κηδεία φοβούμενος τη σύλληψη από την αστυνομία λόγω… χρεών (άλλο ανήκουστο)… Αναρωτιέμαι εάν θα ευρισκόταν έστω ένας αστυνομικός να τον συλλάβει ή θα έδινε κάποιος άλλος ανώτερος σχετική εντολή· δεν το πιστεύω.

Γιατί όμως τα γράφω όλα αυτά;

Επισκεπτόμενος τα διάφορα Μοναστήρια έρχομαι σε επαφή με τις μοναχές ή τους μοναχούς. Λογικό είναι και πολλές ερωτήσεις τους υποβάλλω σχετικά με την ιστορία της Μονής και τις άγνωστες λεπτομέρειες, τις οποίες δύσκολα κάποιος μπορεί να γνωρίζει εκτός του χώρου. Ποτέ μου όμως δεν έχω τολμήσει να ερωτήσω προσωπική ερώτηση. Ειλικρινά ποτέ μου, διότι μου είναι αδύνατον να γνωρίζω τι ώθησε κάποιον άνθρωπο να αποσυρθεί από τη ζωή. Και διαβάζοντας το άρθρο με την διπλή δολοφονία και αυτοχειρία στο τέλος του μαθαίνω, πως η κοπέλα αυτή ακολούθησε το δρόμο του Μοναχισμού. “Ζει”, τρόπος του λέγειν, κάπου, ποιος ξέρει με τι αναμνήσεις και με τι σκέψεις. Και είναι Μοναχή σε κάποιο μοναστήρι (δεν θα γράψω ούτε και αυτό και ίσως τώρα δεν ευρίσκεται εκεί).

Σκέφτομαι λοιπόν πως τη στιγμή εκείνη κατά την οποία συναντώ μία Μοναχή ή Μοναχό μπορεί να συναντώ έναν άνθρωπο με κάποια φοβερή ιστορία. Θαυμάζω το τοπίο, εντρυφώ στα ιστορικά κειμήλια, αλλά αδυνατώ να εισέλθω στην ψυχή του απέναντι συνανθρώπου μου. Και δεν γνωρίζω τίποτα γι΄ αυτήν…

Όταν σ΄ ένα Μοναστήρι συναντάς τους Μοναχούς, τότε καλύτερα μείνε σιωπηλός…

Σημ. Οι φωτογραφίες προέρχονται από τη Μονή Χρυσοποδαριτίσσης Αχαΐας (άβατον για τις γυναίκες, εκτός της ημερομηνίας της θρησκευτικής της πανηγύρεως), ιδρυθείσα τον 12ο αιώνα και ανακηρυγμένη διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Περισσότερα πολύ σύντομα με την καθεαυτή επίσκεψή μου.

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)