Τι συμβαίνει όταν κατά την διάρκεια αποκατάστασης ενός διατηρητέου ξαφνικά ανακαλύπτεις… βομβίδα ξεχασμένη από το 1940;
Αυτό συνέβη στις 6 Σεπτεμβρίου 1999, όταν κατά τις εργασίες αποξήλωσης της στέγης του διατηρητέου επί της Τσαμαδού 165 και Ρήγα Φεραίου ανακαλύψαμε μία… καλοδιατηρημένη και ενεργή βομβίδα από τον βομβαρδισμό της Πάτρας από τους Ιταλούς… Είχε μείνει εκεί κρυμμένη επί 59 χρόνια… (μαζί με έναν ωραίο… σκελετό κάποιας γάτας)!
Είχε συγκεκριμένα διαπεράσει τα κεραμίδια και ήταν θαμμένη στο χαρακτηριστικό χώμα του ταβανιού της στέγης… Είναι ακριβώς αυτό, το οποίο εννοούμε όταν λέμε:
“Θα μου έλθει ο ουρανός… σφοντύλι” (ή καλύτερα βομβίδα)…
Την παρέλαβε ειδικός πυροτεχνουργός και μάθαμε λίγο αργότερα ότι όντως εξεράγη στο πεδίο βολής… Μετά φυσικά και η σχετική ανάκριση από την αστυνομία, διότι μην ξεχνάτε πως ακόμα τότε δεν ήταν γνωστό τίποτα για τις τρομοκρατικές οργανώσεις… Δεν γλύτωσα ωστόσο τα σχετικά πειράγματα! Πάντως για την ιστορία… χρυσές λίρες δεν έχω εντοπίσει!
Δεν είναι πάντα αθώα τα παλαιά κτήρια και έχω τόσες ιστορίες να σας διηγηθώ… Αναρωτιέμαι πολλές φορές… (θα συνεχίσω όμως με ανάλογα περιστατικά)…
Δεν μπόρεσα να βρω το απόκομμα της εφημερίδας από το περιστατικό…
Στις φωτογραφίες, το κτίριο και μαζί και το φύλλο του ημερολογίου μέτρων ασφαλείας του έργου με τη σχετική σημείωση… Έδωσα βλέπω και μία… εβδομάδα… άδεια (!) –φοβερό!- γιατί η στέγη πλέον δεν ήταν η ίδια… ούτε τόσο αθώα… και βεβαίως έπρεπε να ελεγχθεί και με “άλλο” μάτι. Όταν συναντήσεις ένα φιδάκι αναρωτιέσαι για τους… γονείς του!
