Τον Φεβρουάριο του 2001 εισήχθη ο πατέρας μου στο νοσοκομείο. Ηταν η τελευταία του φορά. Ηταν με απόλυτη διαύγεια πνεύματος, αλλά λόγω του προβλήματος της καρδιάς του είχε μία χαρακτηριστική σωματική αδυναμία.
Ο μόνος ή μάλλον η μόνη, η οποία είχε το σθένος και το κουράγιο να παραμένει μαζί του ολόκληρη την νύχτα και ουσιαστικά συνεχώς ήταν η αδελφή μου. Ο αδελφός μου κι εγώ αν και προφανώς αγαπούσαμε τον πατέρα μας δεν αντέχαμε. Μετά από την καθημερινή μας επίσκεψη σκεφτόμαστε πως θα φύγουμε. Για νύχτα ούτε για αστείο.
Η αδελφή μου όμως παράτησε (τρόπος του λέγειν) την οικογένειά της από την Λάρισα και ήρθε εδώ και κάθε βράδυ ανελλιπώς και εννοείται αγόγγυστα παρέμενε συνεχώς με τον πατέρα μου.
Η μητέρα μου λόγω ηλικίας και εμείς τα δυό γαϊδούρια σκεφτήκαμε την… εύκολη λύση με σκοπό να ανακουφίσουμε και την αδελφή μας (και η ίδια συναινούσε):
Την νυχτερινή νοσοκόμα ή αποκλειστική, όπως αλλιώς την ονομάζουν.
Το πολύ ωραίο ήταν πως ενώ η αδελφή μου την… πλήρωνε καθόταν ΚΑΙ αυτή μαζί της. Απλώς η νοσοκόμα ήταν μία νταρντανογυναίκα με σωματική δύναμη και θα διευκόλυνε κατά πολύ την κατάσταση και φυσικά θα την ξεκούραζε. Εγώ παιδιά ντρέπομαι και που το γράφω δεν θα ήταν δυνατόν -και δεν έγινε- να έμενα μετά τις… 10 το βράδυ. Τι να πω; Όσες και όσοι έχετε παιδιά ή σκοπεύετε να κάνετε φροντίστε το ένα να είναι… κορίτσι. Αλλά να το αγαπάτε φυσικά.
Τέλος πάντων γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Εμένα παιδιά, όπως σας έγραψα, το να παραμείνω μία έστω νύχτα και με τον πατέρα μου στο νοσοκομείο μου φαινόταν αδύνατον. Το παραδέχομαι.. Η αδελφή από την άλλη σαν κόρη θα είχε άλλη ψυχολογία και αντοχή και όντως είχε. Μακάρι όλες οι κόρες να επιδεικνύουν αυτήν την διάθεση.
Η ξένη γυναίκα όμως, έστω και σαν νοσοκόμα, θεωρούσα πως θα περνούσε ένα μαρτύριο. Και μην νομίζετε δεν είναι τα χρήματα.
Στις ημέρες προτού πεθάνει ο πατέρας μου την ρώτησα μερικά πράγματα με την έννοια της διερευνητικής συμπαράστασης. Και τότε άκουσα κάτι, το οποίο ειλικρινά τότε δεν είχα σκεφτεί:
“Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω μου είπε”. Και συνέχισε: “Θέλω να φροντίζω μεγάλους ανθρώπους” και κατάλαβα πως ό,τι φαινόταν για εμάς τόσο δύσκολο (αφορά τα δυό αγόρια) για αυτήν ήταν μέρος της προσωπικής της ικανοποίησης και προσφορά εργασίας. Ομολογώ πως δεν είχα ποτέ σκεφτεί πως η περιποίηση ενός ηλικιωμένου ανθρώπου μπορεί να προσφέρει ευχαρίστηση.
Αυτό, δεν το ξέχασα ποτέ μου.
Δυστυχώς η ίδια λόγω της εμπειρίας της μου εκμυστηρεύτηκε πως τα σημάδια του θανάτου είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους και προέβλεψε με ακρίβεια τον χρόνο μέχρι το τέλος. Δεν μίλησα τότε γιατί δεν ήθελα να το πιστέψω αλλά δεν είπα και σε κανέναν τίποτα αλλά δεν είμαι και σίγουρος διότι αυτές οι στιγμές δεν συγκρατούν όλα τα δεδομένα παρά μόνο όσα θέλεις να ακούσεις.
Και αυτό, το οποίο μου έμεινε από την όλη εξαιρετικά θλιβερή και επίπονη απώλεια ενός γονιού είναι πως αυτό, το οποίο για εσένα φαίνεται αδιανόητο για τον άλλον είναι ευχαρίστηση. Και πως κάθε ένας έχει οπωσδήποτε έναν τομέα στον οποίον μπορεί να μεγαλουργήσει. Είναι αυτός, ο τομέας, τον οποίον αγαπά.
Και προσθέτω, επεκτείνοντας το θέμα και κάτι ακόμα.
Ακούω συχνά σχόλια για τα προνόμια κάθε εργασίας από τους έξω από τον χώρο ή… χορό.
Δεν θα μιλήσω για εμένα και το τι ωραία που είναι να φτιάχνεις σπιτάκια και να κάνεις ταξίδια. Βάλτε την υπογραφή σας πρώτα, πάρτε την ευθύνη και μετά μιλάμε. Θα μιλήσω για τον πατέρα μου και το λειτούργημα του καθηγητή των… προνομίων.
Διακοπές, ελεύθερο καλοκαίρι και ενασχόληση με μαθητές. Αχ τι ωραία! Ο ίδιος όμως ο πατέρας μου, μας έλεγε πως έτρεμε πριν το μάθημα. Και την εξάντληση μετά το τέλος. Και υποθέτω έχετε καταλάβει το επίπεδο γνώσεων του.
Το ίδιο όμως ισχύει για κάθε έναν… προνομιούχο, ο οποίος εργάζεται σε ένα πολύ ευχάριστο περιβάλλον, με πολύ ωραίο αυτοκίνητο και με μία πολύ ελκυστική εξωτερική εικόνα. Ρωτήστε την ψυχούλα του παιδιά. Αλλά εάν αγαπάει το αντικείμενό του να είστε βέβαιοι πως δεν θα το αντάλλασσε με κάτι άλλο.
Και ας μου επιτραπεί να αναφερθώ, χωρίς σε καμία περίπτωση αυτό να μειώνει (ούτε κατά διάνοια) όλους τους υπόλοιπους εργαζομένους στην φίλη μου την Τόνια Ράπτη Tonia Rapti.
Τι πιό ωραίο! Υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και ξεναγός στην Achaia Clauss! Prestige, κορυφαίο περιβάλλον, θαυμάσιοι συνεργάτες… Πολύ καλά, ας κάνετε κι εσείς μία ξενάγηση και το συζητάμε.
Το συμπέρασμα: όταν αγαπάς την εργασία σου, όποια και αν είναι έχεις ένα πόντο σε αυτό, το οποίο ονομάζουμε ψυχική ισοροπία. Θα την επανεύρεις όσο άσχημο και να είναι το ισοζύγιο.
Αγαπάτε ό,τι κάνετε και εάν αυτό δεν είναι δυνατόν, στοχεύστε. Που το γνωρίζετε; Η ζωή έχει ωραία γυρίσματα.
Σημ. Μία ιδιαίτερη περίπτωση είναι οι… νηπιαγωγοί. Παιδιά, έχετε την απόλυτη συμπόνια μου. Στην θέση σας ο Ηρώδης θα ήταν ο ήρωάς μου!
