Οι ανώτατοι άρχοντες της χώρας μας και ο Γείτων εξ Ανατολάς συνεχώς δηλώνουν μεγαλοστόμως “εντυπωσιακά” και … “πρωτάκουστα” πράγματα:
“Θα υπερασπισθούμε τα σύνορα μας μέχρι θανάτου κλπ”, “Όποιος τολμήσει να μας επιτεθεί θα το μετανιώσει πικρά κλπ”, “Η Γείτων να σταματήσει τις προκλήσεις και να λογικευτεί κλπ”, ειδικά το τελευταίο είναι για Όσκαρ, ενώ η εκείθεν πλευρά (δήθεν) ονειρεύεται αίματα κάθε είδους.
Όλοι τους είναι γελοίοι και επιβεβαιώνουν με τις δηλώσεις τους και πόσο δειλοί είναι επίσης και πως δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα, διότι ακριβώς είναι γελοίοι και δειλοί.
Το είδος αυτό των πολιτικών ανθεί παγκοσμίως. Λόγια, λόγια, λόγια.
Είναι απαράδεκτο να δηλώνεις το… αυτονόητο! Αυτό έλειπε να ΜΗΝ υπερασπιστείς τα σύνορα σου και την ελευθερία σου. Το να καλείς όμως την Τουρκία να… λογικευτεί (από τι άραγε;) δεν έχει όριο ανοησίας. Αυτές είναι δηλώσεις κονσέρβας για το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον και το Παρίσι.
Α Π Α Ρ Α Δ Ε Κ Τ Ο !!!
Το προφανές ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν το δηλώνεις! Άλλωστε δεν το πιστεύεις!
Άσε τις απειλές και το τι ΘΑ κάνεις. Εάν επιθυμείς να δηλώσεις κάτι είναι να δηλώσεις τι ΚΑΝΕΙΣ!
Και την ώρα κατά την οποίαν αποδέχεσαι την… “Μακεδονία” των Σκοπίων (μαζί με άλλα πεντακόσια κουρελόχαρτα συμφωνιών ξεπουλήματος) γίνεσαι ακόμα γελοιωδέστερος και φαιδρός.
Το εάν στο εσωτερικό ακούγονται φανφαρόνικα στα έμπειρα αυτιά διπλωματών ακούγονται και προκαλούν χάχανα. Και τα χάχανα είναι το καλό σενάριο.
Ο άλλος τώρα δίπλα ήδη έχει επιτύχει το στόχο του, όσον αφορά το Αιγαίο και χωρίς να κάνει και απολύτως τίποτα! Και δεν πρόκειται να κάνει τίποτα, διότι ΔΕΝ χρειάζεται. Και οι δηλώσεις τους ακολουθούνται και από κάποιες πράξεις.
Στην περιοχή όμως των Ανατολικών συνόρων τα πράγματα είναι διαφορετικά και δεν έχουν καμία σχέση με τα δυτικά σύνορα (της Τουρκίας εννοώ) και πιο συγκεκριμένα τη Θράκη και το Αιγαίο.
Διότι εκεί πρόκειται για εμπόλεμες περιοχές και όχι από σήμερα. Η Τουρκία επενέβη σε ένα ήδη καυτό τοπίο. Εδώ δεν έχει λόγο. Οσονούπω προβλέπω πως την Συνθήκη της Λωζάννης θα την θέσει υπό διαπραγμάτευση η … ίδια Ελλάδα. Αν και έχω τονίσει και στο παρελθόν, ότι οι συμφωνίες δεν αξίζουν μία πεντάρα εάν δεν μπορείς να τις επιβάλεις. Και η Ελλάδα πρέπει να αναρωτηθεί κατά πόσον μπορεί να επιβάλλει αυτή τη στιγμή τους όρους αυτής της πολύ κακής και εξαναγκαστικής, λόγω ήττας συνθήκης. Μην το ξεχνάμε και αυτό και μην ξεχνάμε τι είδους συνθήκη είναι…
Μάλλον αυτό θα έπρεπε περισσότερο απ’ όλα να την απασχολεί.
