Όποιος στα Δάση Οδηγεί
Λάσπη και… Κλαδιά…
Του Πέφτουν στην Οροφή!
Εντάξει! Το στιχάκι δεν μεταφέρθηκε ακριβώς όπως είναι γνωστό, αλλά στα δάση αναλόγως περιοχής και εποχής μπορεί να συναντήσεις πολλά πράγματα. Πριν από λίγες ημέρες ενώ ευρισκόμουν σε εργασία αποφάσισα να… ξεστρατίσω. Εμείς οι παραστρατημένοι, όπου δούμε δρόμο τον ακολουθούμε! Διότι ΔΕΝ παραστρατήσαμε οδηγώντας τις ζωές μας σε ομαλές λεωφόρους. Κάθε άλλο. Τα ήθελε ο κ… οργανισμός μας ήθελα να γράψω. Εκεί λοιπόν, όπου πετριές μου έπεφταν στην κεφαλή σκέφτηκα:
“Ααα, πολύ ωραίος χωματόδρομος αυτός! Που πηγαίνει; Σκοτίστηκα! Στην ζωή προχωράς εμπρός!”
Στην αρχή, όπως όλα τα πράγματα, ήταν σχετικά ομαλός. Λίγα νεροφαγώματα εδώ, λίγα εκεί, όχι πολλές φυτεμένες πέτρες, απόλυτη ησυχία, καθόλου νεράιδες (εδώ… δυστυχώς) αλλά η μοναδική αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς.
Σε κάποιο σημείο συναντώ έναν δεύτερο χωματόδρομο. Γνώριζα την περιοχή από άλλη φορά, αλλά αυτός ο χωματόδρομος δεν μου γέμιζε και πολύ το μάτι. Την προηγούμενη φορά δεν το τόλμησα. Τώρα όμως; Αλλά είπαμε. Δεν παραστρατείς σε λεωφόρους! Οι πρώτες ωστόσο ενδείξεις δεν ήταν και πολύ ελπιδοφόρες. Πάντα όταν οδηγώ μόνος και σε απομακρυσμένα μέρη και χωρίς να έχω ειδοποιήσει και κανέναν (και σήμα κινητής τηλεφωνίας εκεί δεν υπάρχει) εντοπίζω τα πιθανά σημεία αναστροφής. Μου έχει τύχει στο παρελθόν να επιστρέψω πολλά χιλιόμετρα με την όπισθεν (όπως πηγαίνει και η κοινωνία μας, άρα ήμουν πάντα στο ρεύμα τη εποχής). Επειδή όμως είναι μία τραυματική εμπειρία αυτή έχω το νου μου. Αλλά σε αυτόν τον δασικό δρόμο δεν έβλεπα πλατείες.
Σε κάποια σημεία είχε λάσπη· όχι φοβερά πράγματα, αλλά εάν για κάποιον λόγο κολλήσεις εκεί οι πρόθυμες αρκούδες της Αρκτούρος-service θα σε βοηθήσουν να ξεκολλήσεις. Μην υποχρεώνομαι όμως. Τέλος πάντων δεν μου φάνηκε πολύ ριψοκίνδυνο και τις πέρασα με άνεση.
Οδηγούσα και χαιρόμουν το δάσος και την ηρεμία, ώσπου κάποια στιγμή βλέπω από μακριά και αφού είχα διανύσει και μεγάλη μη αναστρέψιμη απόσταση, έναν κορμό πεσμένο να κλείνει εντελώς το δρόμο. Λόγω του ότι η ληστεία έχει προ πολλού εξαλειφθεί και επιπροσθέτως δεν οδηγούσα στο φαρ ουέστ δεν ανησύχησα για τον κορμό. Για την… όπισθεν ανησύχησα, διότι ο δρόμος ήταν στενός και τα χιλιόμετρα αρκετά.
Τότε διακρίνω μια σκιά και ακούω ήχους. Και μάλιστα ωραίους ήχους! Ήταν ο άνθρωπος με το… πριόνι, διότι ο ήχος, ο οποίος άρχισε να ηχεί στα αυτιά μου ήταν αυτό! Το μηχανικό πριόνι! Ενθουσιάστηκα! Ο Φρέντυ Κρούγκερ της κιν/κής ταινίας “Ο Δρόμος με τις Λεύκες” σίγουρα δεν θα ήταν ούτε και γύρω μου υπήρχαν λεύκες. Παρασκευή και 13 επίσης δεν ήταν άρα από Κρούγκερ no problem! Ο Νταβέλης εν τω μεταξύ μας έχει “χαιρετήσει” προ πολλού, άρα θα ήταν η λύση της μη αναστροφής!
Όντως! Ήταν από το δασαρχείο και άνοιγε το δρόμο από τα πεσμένα δένδρα! Όποια/οιος διαμαρτύρεται για τη μη έγκαιρη επέμβαση των κρατικών υπηρεσιών σφάλλει! Μπορεί να χάνουμε λιμάνια, αεροδρόμια και τηλεπικοινωνίες, αλλά τους δασικούς δρόμους τους ανοίγουμε! Τελεία και κορμός!
Η συνάντηση ήταν πολύ ευχάριστη και ομολογουμένως παραγωγική! Κουβαλήσαμε βέβαια κάτι κορμούς και κλαδιά στην άκρη αλλά ενημερώθηκα πως ο δρόμος στην συνέχεια παρόλο που κάποια σημεία του ήταν κάπως δύσκολα τουλάχιστον ήταν διαβατός.
Συνέχισα με αισιοδοξία και πραγματικά όντως ο δρόμος με οδήγησε στον προορισμό μου (λέμε τώρα), διότι χρειάστηκε και κάποια άλλη μεγάλη παράκαμψη, απλώς αυτή ήταν σε επαρχιακό δρόμο.
Ηθικόν δίδαγμα: μην κάνετε ανοησίες όταν δεν γνωρίζετε που πηγαίνετε. Αλλά σάμπως και στη ζωή σας το γνωρίζετε; Δε νομίζω. Συνεπώς: κάντε και καμιά ανοησία που και που!
Α! Μη το ξεχάσω! “Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται”. Μην κάνετε και πολύ τους έξυπνους όταν κάποια/οιος έχει “πέσει” διότι η δρυς είναι το αγαπημένο δένδρο του Δία και μπορεί να κόβετε τον κορμό της και τα κλαδιά της, αλλά κάπου παραδίπλα μπορεί να φυτρώσει καμιά άλλη και πολύ ισχυρότερη. Και τότε θα σας έλθει κανένας κεραυνός επάνω στο κεφάλι σας, διότι ο Δίας δεν… ξυλεύεται! Κατακεραυνώνει!
Και κάτι ακόμα, σημαντικότερο. Τόλμησε να προχωρήσεις. Ούτως ή άλλως δεν γνωρίζεις τι θα συμβεί. Το πιθανότερο όμως είναι την πιο δύσκολη στιγμή να συναντήσεις βοήθεια από εκεί απ΄όπου δεν το περιμένεις. Εάν μένεις στάσιμος, στάσιμη, κοινώς ανύπαρκτη θα είναι και η βοήθεια.
Non progredi est regreti (εάν δεν προχωράς, οπισθοχωρείς)!
