Όταν ήμουν μαθητής, στα αστικά λεωφορεία η είσοδος ήταν από την πίσω πόρτα. Υπήρχε ο εισπράκτορας σε ειδική θέση-γραφείο και όσο προχωρούσε το λεωφορείο, προχωρούσαν προς τα εμπρός και οι επιβάτες. Κάποιοι εισπράκτορες εκφωνούσαν και τα ονόματα των στάσεων (εάν είχες ειδικές ακουστικές ικανότητες να καταλάβεις τι έλεγαν) ενώ όταν ήταν πλήρες άκουγες τα συνεχή παραγγέλματα τύπου “προχωρήστε”, ώστε να εισέρχονται και άλλοι.
Η έξοδος ήταν από την εμπρός πόρτα του λεωφορείου. Δηλαδή όσο εκινείτο το λεωφορείο προχωρούσαν και προς τα εμπρός οι επιβάτες. Παρεμπιπτόντως οι κινητήρες τους ήταν ΜΕΣΑ στο λεωφορείο δίπλα από τη θέση του οδηγού, ενώ υπήρχαν και μερικά προνομιούχα καθίσματα με θέα του δρόμου, όπως και του οδηγού.
Κάποια στιγμή καταργήθηκαν οι εισπράκτορες και τοποθετήθηκε ένα δοχείο για την είσπραξη των κερμάτων και ο οδηγός μετατρεπόταν και σε εισπράκτορα. Επίσης οι μηχανές δεν ήταν πλέον εκεί αλλά τοποθετήθηκαν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και κάτω από το δάπεδο. Ως εκ τούτου η είσοδος πλέον γινόταν από εμπρός και οι επιβάτες για να κατέβουν έπρεπε ένα προχωρούν ΑΝΤΙΘΕΤΑ από τη φορά της κίνησης του οχήματος.
Τα λεωφορεία επίσης επιμηκύνθηκαν και προστέθηκε και μία μεσαία πόρτα για διευκόλυνση των επιβατών και αποφυγή συνωστισμού, αφού εάν ήθελες να κατέβεις σε επόμενη στάση έπρεπε να διασχίσεις ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο έως την πίσω πόρτα.
Από τότε λοιπόν άρχισε η στροφή της Ελληνικής κοινωνίας προς τα πίσω. Κινείται προς τα εμπρός το λεωφορείο, οι επιβάτες όμως έπρεπε να προχωρούν προς την αντίθετη φορά.
Συμπέρασμα: Αλλάξτε τη φορά επιβίβασης του κοινού, ώστε να προχωρούν προς τα εμπρός μαζί με το λεωφορείο! Ίσως το συνηθίσουν και στις σκέψεις τους.
(Humor is not a laughing matter – Το χιούμορ δεν είναι αντικείμενο για γέλια).