Όταν το Φεβρουάριο του 2008 ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση το μήνυμα το οποίο κυριάρχησε ήταν πως “ζούσες και (δανειζόσουν) πολύ παραπάνω από τις δυνατότητες σου”! Προηγουμένως όμως δε μπορούσες ούτε δεκάρα τσακιστή να δανειστείς, εάν δεν ήσουν ΗΔΗ πλούσιος. Σου δόθηκε η ευκαιρία να έχεις πρόσβαση σε χρήματα, τα οποία ούτε στον ύπνο σου δεν μπορούσες να ονειρευτές. Και αντί να σου πουν πως τώρα μπορείς πλέον να ζήσεις σύμφωνα ΜΕ τις δυνατότητές σου (και να ανατρέψεις τον Κόσμο) σε έπεισαν για το αντίθετο και σε έκαναν (δυο και τρεις φορές) δούλο.
Διότι την ευκαιρία σου τη μετέτρεψαν σε… αμαρτία. Τώρα ζήσε πολύ χειρότερα απ΄ ότι ζούσες το 2008.
Και ξαφνικά εκεί, όπου όλα μαύριζαν έρχεται από το πουθενά και ο COVID-19. Ένα δώρο της φύσης (μία φυσική της αντίδραση στην τεράστια στρεβλότητα) και σου δίνεται και πάλι η ευκαιρία (και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα) να ανατρέψεις τον Κόσμο. Διότι με τον COVID-19 δεν παίζεις. Είναι πρώτος (άντε δεύτερος) ξάδελφος του Θανάτου. Και πάλι, αντί να τον χρησιμοποιήσεις να ανατρέψεις τα δεδομένα σου, σε έπεισαν να τον μισείς. Ο COVID-19 δεν έχει τίποτα μαζί σου. Η κοινωνία και οι δομές της έχουν.
Τον Οκτώβριο του 2020 ή έστω λίγο αργότερα, όταν τα οικονομικά δεδομένα σου θα είναι τρις χειρότερα θα καταλάβεις πως έχασες άλλη μία σπουδαία ευκαιρία. Και θα είσαι δέκα φορές στη σκλαβιά απ΄ ότι ήσουν προηγουμένως.
Την τρίτη φορά, όταν θα πέσει ένας μετεωρίτης θα είναι δύσκολο να σε πείσουν πως είναι για το καλό σου. Διότι μπορεί να μην…. υπάρχεις! Ούτε όμως και αυτοί. Την τρίτη λοιπόν φορά δεν θα χρειαστεί να σε πείσει κανένας και για τίποτα.
Θα αντιμετωπίσεις μόνο… δεδομένα.
Τέλος του παραμυθιού…
