Ήταν η μόνη ενδιαφέρουσα φράση (ατάκα) της χθεσινοβραδινής κιν/κής ταινίας, η οποία προβλήθηκε στην T.V. Αποφάσισα να την παρακολουθήσω και απογοητεύτηκα τόσο πολύ, ώστε δεν την είδα μέχρι το προβλέψιμο εξ΄ αρχής τέλος της. Επρόκειτο για την “Γουόλ Στριτ: Το χρήμα ποτέ δεν πεθαίνει”, όπου ο Όλιβερ Στόουν, μας… “πέθανε” αυτή τη φορά και με το κάκιστο σενάριο της ταινίας αλλά και με την κακή σκηνοθεσία του.
Τέλος πάντων, το μόνο αξιόλογο ήταν αυτή η φράση. Και είναι μία σημαντική φράση, την οποίαν συνειδητοποίησα μόλις την άκουσα… Διότι όταν γερνάς βλέπεις τη μέχρι τη στιγμή εκείνη ζωή σου και διαπιστώνεις πως καμία σχέση δεν έχει με αυτήν, την οποίαν πίστευες μικρός πως θα έχει, τουλάχιστον στην πλειοψηφία των περιπτώσεων (νομίζω). Επειδή όμως τα χρόνια είναι βαριά και δεν έχεις πλέον το χρόνο ή ίσως και τις δυνάμεις να την ανατρέψεις θα πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτήν, κάτι, το οποίο όμως όπως πολύ σωστά ειπώθηκε χρειάζεται θάρρος, πολύ θάρρος…
Αν μη τι άλλο, εάν ήσουν δειλός στο να διεκδικήσεις τουλάχιστον θα αποκτήσεις θάρρος να υπομείνεις… Αλλά καλό θα ήταν να συνέβαινε με την αντίστροφη σειρά.
Α! Ξέχασα! Να σημειώσω πως αυτός, ο οποίος την είπε στην ταινία, όταν καταστράφηκε οικονομικά… αυτοκτόνησε! Τελικά δεν είχε το θάρρος να ζήσει γερνώντας ή είχε το θάρρος να πεθάνει;
