Στον κήπο υπάρχει μία πορτοκαλιά. Κάθε χρόνο γεμίζει άνθη και το φθινόπωρο μικρά πορτοκαλάκια. Τα πορτοκαλάκια από τον Οκτώβριο έως και τα μέσα Νοεμβρίου ωριμάζουν και αποκτούν και το χαρακτηριστικό τους χρώμα. Τέλη Νοεμβρίου, αρχές Δεκεμβρίου είναι έτοιμα και η πορτοκαλιά στολίδι. Και τότε ΚΑΘΕ χρόνο συμβαίνουν δύο γεγονότα:
Α. Μία χειμωνιάτικη ημέρα τέλη Νοεμβρίου ή αρχές Δεκεμβρίου, ξεσπά ένας πολύ δυνατός άνεμος και ρίχνει περίπου το 70%! Και θα μου πείτε πού το πρόβλημα, αφού σε απαλλάσσει από το να τα μαζέψεις. Όχι, διότι πέφτοντας σκάνε και πλέον πρέπει οπωσδήποτε ή να στυφτούν για πορτοκαλάδες (πλέον μη φρέσκες στο ψυγείο) ή να καταναλωθούν άμεσα (ανέφικτο).
Β. Τα εναπομείναντα δέχονται σφοδρή επίθεση από τα πουλιά και μένουν πορτοκαλόκουπες στα κλαδιά! Αλήθεια είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίον τα πουλιά καθαρίζουν το εσωτερικό του καρπού. Η ολική απώλεια είναι άλλο ένα 15% περίπου.
Γ. Πορτοκάλια τα οποία τελικά αξιοποιείς είτε ως φρέσκες πορτοκαλάδες είτε ως φρούτα: 15%!
Δίδαγμα: μάζεψε τα πορτοκάλια, όσο είναι ακόμα άγουρα! Όταν είναι πράσινα ούτε τα προλαβαίνει ο άνεμος, αλλά ούτε αρέσουν και στα πουλιά, διότι είναι ξινά. Βέβαια και τα πουλιά έχουν γαστριμαργικές απαιτήσεις!
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το χρήμα;
Το άγουρο χρήμα είναι αυτό, το οποίο με κάποιον (όποιον) τρόπο έρχεται ΤΩΡΑ στο ταμείο σου. Αυτό ΠΡΕΠΕΙ οπωσδήποτε να αξιοποιηθεί άμεσα. Όταν μάλιστα έχεις μόνο μία πορτοκαλιά και όχι πορτοκαλεώνα και οι επιλογές σου είναι ελάχιστες πρέπει να κινηθείς ταχύτατα, να προλάβεις να αξιοποιήσεις ολόκληρη την ποσότητα πορτοκαλιών (συγγνώμη χρήματος)! Ειδικά την εποχή κρίσεων και πανδημίας, όπου δεν μπορείς εύκολα να αγοράσεις από άλλον πορτοκαλο-παραγωγό, οποιαδήποτε σκέψη με μακρινό χρονικό ορίζοντα ή την έννοια της εξασφάλισης (κοινώς καβάντζα) είναι ιδιαιτέρως ριψοκίνδυνη έως έωλη. Από το αρχικό κεφάλαιο θα απομείνει παρόμοιο ποσοστό με τα πορτοκάλια ήτοι 15%. Καθόλου καλή απόδοση.
Αυτό στην πράξη τι σημαίνει;
Πρέπει να κάνεις πολύ περισσότερα ΠΡΟΤΟΥ ωριμάσουν οι συνθήκες. Διότι όταν συμβεί αυτό θα σου έχει απομείνει μόνο το 15% των χρημάτων σου, ενώ τα υπόλοιπα θα τα έχουν ροκανίσει οι τρέχουσες ανάγκες και υποχρεώσεις ΧΩΡΙΣ να έχουν προλάβει να αποδώσουν κάτι. Θυμάμαι την δεκαετία του 80 έναν από τους ισχυρότερους κατασκευαστές της Νέας Υόρκης, ο οποίος δανειζόταν με μεγάλα επιτόκια προκειμένου να διατηρήσει τη ροή της επιχείρησης του· και δεν κατανοούσε –πολύ ορθώς- τι νόημα θα είχε να διαπραγματεύεται ένα χαμηλό επιτόκιο όταν εν τω μεταξύ η επιχείρησή του θα είχε πάψει να υπάρχει· ήθελε το χρήμα ΤΩΡΑ και ας του κόστιζε ακριβά. Το παράδειγμα είναι κατ΄ αναλογίαν προκειμένου να καταδειχτεί το σκεπτικό.
Συμπέρασμα:
Δέξου την ξινίλα ως αναγκαστικό δεδομένο, προκειμένου να αξιοποιήσεις τα άγουρα χρήματα. Και μαζί με αυτό εστίασε ΜΟΝΟ σε ελάχιστα αλλά εξαιρετικά αποδοτικά και περισσότερο ενδεχομένως αντισυμβατικά σχέδια. Περιμένοντας δεν έχει νόημα, διότι απλά ΔΕΝ θα μπορείς. Διακινδυνεύεις βέβαια και την ύπαρξή σου, αλλά τι επιχειρηματίας είσαι εάν δεν σου αρέσει ο κίνδυνος; Αυτή είναι η άποψη μου για τη σημερινή κατάσταση από επενδυτικής απόψεως.
Διαβάστε και τη Δημιουργική Αναμονή