Αυτές είναι οι τρεις κυρίαρχες λέξεις στην Ελληνική κοινωνία σήμερα. Φόβος για το τι θα γίνει, ανασφάλεια για… όλα και αβεβαιότητα για το μέλλον. Εννοιολογικά συμπίπτουν σε έναν βαθμό, αλλά όχι ακριβώς. Η κάθε μία εκφράζει και ένα διαφορετικό είδος εσωτερικού συναισθήματος. Όλες όμως όταν συνδυάζονται δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ εσωτερικού ψυχικού βρασμού. Είσαι σε αναμμένα κάρβουνα.
Αλλά και για τα τρία υπάρχουν… αντίδοτα. Και είναι ευκολότερο να πιεις το αντίδοτο δια μιας από το να δέχεσαι την επίδραση του δηλητηρίου συνεχώς.
Για το φόβο υπάρχει το θάρρος. Τι και γιατί φοβάσαι; Ποιο είναι το όφελος του φόβου; Τίποτα! Αντιθέτως σε αδρανοποιεί και μένεις άγαλμα. Αλλά και μία αντιμετώπιση προβλημάτων δε σε χαλάει, με την έννοια της παραδοχής τους και όχι κατ΄ ανάγκην και της επίλυσής τους.
Για την ανασφάλεια το αντίδοτο είναι η μη ανησυχία. Ανησυχείς και λοιπόν; Τι θα αλλάξει; Η ψυχραιμία εδώ αποτελεί τη λέξη κλειδί.
Για την αβεβαιότητα η θεραπεία είναι η δράση. Πρέπει να κάνεις κάτι για να νοιώθεις πως ελέγχεις ΕΣΥ τις καταστάσεις παρά αυτές εσένα. Ή τουλάχιστον ελέγχεις “κάτι” ΚΑΙ εσύ!
Πόσο εύκολο είναι να εφαρμόσεις όμως τα προηγούμενα; Προσέξτε!
Το κυρίαρχο εργαλείο, όσων επιδιώκουν να προκαλέσουν αυτά τα συναισθήματα είναι η μηδενιστική λογική. Το ότι δεν μπορείς να γίνεις από λαγός λιοντάρι από τη μία ημέρα στην άλλη αποτελεί το βασικό τους επιχείρημα. Μπορείς όμως από λαγός β α θ μ ι α ί α να γίνεσαι κάτι άλλο και να μετασχηματίζεσαι, έως ότου γίνεις… λεοπάρδαλη. Ας μη γίνεις λιοντάρι.
Το λίγο κάθε ημέρα είναι πολύ ανώτερο από το συνολικό άμεσα. Και σκέψου από τα προηγούμενα να κάνεις ένα βήμα προς τα εμπρός μόλις ένα τοις εκατό κάθε ημέρα. Σε τρεις μήνες θα έχει διπλάσιες δυνάμεις.
Ίσως να είναι ευκολότερο απ΄ όσο νομίζεις…
