(ή αλλιώς, η ακατανίκητη δυναμική των λίγων)
Σημ. Στις φωτογραφίες το Ναύπλιο και η Νέα Υόρκη και από ένα τυπικό κτίσμα τους. Εφαρμόστε στο Ναύπλιο τις μεθόδους της Νέας Υόρκης και στη Νέα Υόρκη τις μεθόδους του Ναυπλίου. Να δούμε τι θα επιτύχετε!
Χθες το βράδυ παρακολούθησα μία Ελληνική ταινία (αστυνομικό θρίλερ) του 1961, η οποία γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου στο Ναύπλιο. Μία έντιμη ταινία. Οι Ελληνικές ταινίες αποτελούν ίσως την καλύτερη καταγραφή προηγούμενων δεκαετιών. Τα σπίτια, η επίπλωση, οι συμπεριφορές, τελικά όλα αυτά σε απορροφούν και αντί να προσέχεις την υπόθεση, προσέχεις τα υπόλοιπα. Ασκούν μία ασπρόμαυρη γοητεία.
Το Ναύπλιο αγνώριστο. Ή μάλλον όχι ακριβώς αγνώριστο, έρημο. Χωρίς κόσμο, αυτοκίνητα, τουρίστες, καταστήματα. Αυτή η πόλη γλύτωσε την καταστροφή της εργολαβικής λαίλαπας. Βέβαια αυτό ισχύει μόνο για τον πυρήνα της. Το “σύγχρονο” Ναύπλιο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την τυποποιημένη κακογουστιά των άλλων πόλεων.
Τι σκεφτόμουν βλέποντας την ταινία; Μία εξαιρετικά υποτιμημένη παράμετρος, η οποία διαφεύγει εντελώς της προσοχής μας είναι ο υπερπληθυσμός. Βέβαια η λέξη “υπερπληθυσμός” προϋποθέτει πως έχουμε αποφασίσει ποιός είναι ο “κανονικός” πληθυσμός. Αυτό όμως δεν το γνωρίζουμε. Ίσως ο (υποτίθεται) κανονικός πληθυσμός του πλανήτη να είναι τα 100 δισεκατομμύρια, άρα μακράν απέχουμε από αυτό το νούμερο.
Η έννοια της μαζικότητας και η ανάπτυξη της αλυσίδας παραγωγής, της τυποποίησης, του τουρισμού, των μέσων (μαζικής) μεταφοράς, ενημέρωσης, της εκπαίδευσης, της ανάπτυξης του διαδικτύου, του γρήγορου φαγητού, των πολυκαταστημάτων, των πυρηνικών όπλων, της μετανάστευσης, της τραπεζικής, των ασφαλειών, της αντιπαροχής, της αρχιτεκτονικής σε ύψος και πόσα άλλα ακόμα αναπτύχθηκαν διότι το δεδομένο ήταν απλά και μόνον περισσότεροι άνθρωποι.
Αφαιρέστε αυτή την παράμετρο και έχουμε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο, ο οποίος υπήρξε για μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, (όχι και τόσα πολλά).
Το ζήτημα είναι πως δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει το αντίθετο. Το φανταζόμαστε ίσως αλλά δεν το έχουμε βιώσει πραγματικά. Και μπορεί και να μην το βιώσουμε. Ακόμα και οι μεγαλουπόλεις με τρομακτικούς πληθυσμούς να μην έχουν φθάσει στα όριά τους.
Σκεφτείτε πόλεις των 150 εκατομμυρίων ή χώρες με πληθυσμό 30 δισεκατομμυρίων. Σκεφτείτε τον εξ’ ανατολών γείτονα με πληθυσμό 400 εκατομμυρίων, εκ των οποίων τα 50 στοιβαγμένα στην Κωνσταντινούπολη.
Σκεφτείτε την Ελλάδα με 8.5 (τόσο προβλέπεται το 2050) εκατομμύρια στον αντίποδα. (Για την Τουρκία προβλέπεται πληθυσμός 95 εκατομμυρίων το 2050). Αναλογιστείτε αμέσως τις έννοιες στρατιωτικής αναλογίας, Πόσα αεροπλάνα θα μπορούσε να έχει μία Τουρκία 400 εκατομμυρίων κατοίκων;
Υπάρχει όμως και μία άλλη επίπτωση, η πλέον σημαντική. Αλλάζει το πολίτευμα, αλλάζει το σκηνικό. Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει στο ελάχιστο ανά τους αιώνες. Ίδιες συμπεριφορές, ίδιες αθλιότητες, ίδιο μεγαλείο. Τα μέσα όμως αλλάζουν. Συγκρίνετε τις προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α. Δεν άλλαξαν ούτε οι πολιτικές μέθοδοι, ούτε οι τρόποι εξόντωσης μεταξύ των αντιπάλων. Άλλαξαν όμως τα ποσοτικά δεδομένα. Η απογραφή του 1800 έδειξε 5,308,483 ανθρώπους στις Η.Π.Α. από τους οποίους οι 893,602 ήταν… σκλάβοι! Άλλο 5,5 εκατομμύρια πληθυσμός σε μερικές πόλεις στην ανατολική ακτή και άλλο 320 σήμερα (2014) σε μία αχανή χώρα. Τα οικονομικά δεδομένα μεταβάλλονται. Το ίδιο σε άλλη κλίμακα συμβαίνει και στην Ελλάδα, ασχέτως του μικρότερου αριθμού πολιτών.
(Παρεμπιπτόντως Το 1821 η Ελλάδα είχε κάτι λιγότερο από 1 εκατομμύριο κατοίκους, δηλ περίπου το 1/5 των Η.Π.Α.)!
Εδώ αρχίζει το λάθος.
Υπάρχει η καταστροφική τάση οι μικροί να ακολουθούν ή μάλλον να αντιγράφουν ή ακόμα καλύτερα και ορθότερα να μιμούνται τους μεγάλους. Αυτό, το οποίο αποτελεί ανάγκη για την Αμερική, τη Γερμανία, την Αγγλία την πρώην Σοβιετική Ένωση ή την Κίνα δεν αποτελεί ανάγκη και για τις μικρότερες χώρες. Όταν όμως υπεισέρχεται η μίμηση τότε κάτι, το οποίο δεν αποτελεί ανάγκη θεωρείται δεδομένο.
Το προβαλλόμενο life-style των Αμερικανικών (και όχι μόνον) προεδρικών εκλογών θα ήταν γελοίο σε ένα χωριό μεταξύ του Κυρ-Μήτσου και του Μπάρμπα-Γιάννη για την προεδρία της κοινότητας. Κι όμως σκεφτείτε το, αυτό συμβαίνει πλέον!
Τραπεζικά εργαλεία, οικονομικές μέθοδοι σχεδιασμένες για μεγάλους πληθυσμούς και διαχείριση άλλων μεγεθών εφαρμόζονται σε μικρές οικονομίες με καταστροφικά αποτελέσματα. Και το λάθος συνεχίζεται με τη μίμηση.
Η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει να κάνει και με την άγνοια του πληθυσμιακού παράγοντα στα δεδομένα της και όχι μόνο τις εθνικές ιδιαιτερότητες. Η αποτυχία πολιτικών συστημάτων επίσης έχει προκύψει από ανάλογους λόγους.
Οι μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα δεν έχουν περιθώρια λαθών. Η Αμερική ή η Γερμανία μπορούν να σφάλλουν ευκολότερα. Μπορούν να δεχθούν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού τους να είναι σε απόλυτη… νιρβάνα ή να είναι αδιάφορο ή οτιδήποτε άλλο. Το ίδιο και η Τουρκία μπορεί να έχει έναν πληθυσμό σε εξαθλίωση αλλά της απομένουν και δέκα-είκοσι εκατομμύρια με άλλες δυνατότητες.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια χαμηλής στάθμης πολιτών. Η Ελλάδα δεν μπορεί να εφαρμόζει μεθόδους σχεδιασμένες για διαχείριση εκατοντάδων εκατομμυρίων.
(Όπου Ελλάδα διάβαζε κάθε μικρή χώρα στην επερχόμενη λαίλαπα της ραγδαίας αύξησης του πληθυσμού)
Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει 5 εκατομμύρια πρόσφυγες άλλης πολιτισμικής προέλευσης. Απορρόφησε τον πληθυσμό της Ιωνίας αλλά δεν θα καταφέρει 5 εκατομμύρια μουσουλμάνους ή ακόμα ενδεχομένως και Τούρκους, οι οποίοι ενδέχεται μαζικά να αναχωρήσουν από το δημιουργούμενο Σουλτανάτο ή (από τα κομμάτια του).
Η Ελλάδα οφείλει να επανέλθει στις μεθόδους, τις οποίες η ίδια μάλιστα ανέπτυξε πρώτη ήδη από την αρχαιότητα. Στην οργάνωση μικρών μονάδων. Η Ελλάδα δεν έγινε σπουδαία και μεγάλη επειδή μιμήθηκε την Φαραωνική Αίγυπτο ή την τεράστια και πλουσία Περσία, αλλά διότι ανέπτυξε την δική της μεθοδολογία σε αυτό, το οποίο ήταν πάντοτε ικανή:
Στην ποιοτική διαχείριση του μικρού της πληθυσμού και την αξιοποίηση των ελάχιστων δεδομένων της. Η Ελλάδα θα αποτυγχάνει όσο μιμείται και εφαρμόζει φαραωνικές τακτικές αγνοώντας την τεράστια δυναμική των μικρών πληθυσμών υψηλότατης στάθμης.
Ιδού η διαφυγή από τη μέγγενη! Ιδού το μέλλον!
Τα προηγούμενα (σαν σκεπτικό) ισχύουν και σε προσωπικό επίπεδο.
