Ακούω συχνά πως ένας τομέας είναι κορεσμένος ή δεν έχει άλλες δυνατότητες ανάπτυξης. Ενδεχομένως τα φαινόμενα να συνηγορούν προς αυτό. Τα φαινόμενα όμως. Διότι το να επιχειρηματολογήσουμε θετικά ή αρνητικά περί αυτού δεν έχει νόημα. Και τούτο διότι η ίδια η πρόταση-δήλωση βασίζεται στην παραδοχή των ορίων. Υπονοεί πως υπάρχουν όρια και τέλος.
Κορεσμός παρατηρείται όταν σε ένα δοχείο με υγρό προσθέτεις συνεχώς μία ουσία, η οποία ενώ αρχικά διαλύεται, από μία ποσότητα και μετά παύει να αντιδρά και κάθεται αυτούσια στον πυθμένα, (πολύ απλοϊκά το γράφω).
Σύμφωνοι! Μόνο πως εάν αλλάξουμε το δοχείο με ένα μεγαλύτερο ή το γεμίσουμε με περισσότερο υγρό ο κορεσμός θα επέλθει αργότερα. Ή εάν έχουμε πολλά ίδια σε μέγεθος δοχεία για το κάθε ένα ο κορεσμός θα επέρχεται με την ίδια ποσότητα ουσίας, αλλά τίποτα άλλο δεν θα την περιορίζει.
Επιπλέον μπορούμε να αλλάξουμε την ουσία (διαφοροποίηση) και το σημείο κορεσμού να είναι εντελώς διαφορετικό.
Ακόμα να… σπάσουμε το δοχείο και να ακολουθήσουμε την ίδια διαδικασία και πάλι αλλά με άλλα δοχεία.
Τι ακριβώς θέλω να περιγράψω; Πως κορεσμός στην Τέχνη δεν υφίσταται, διότι η Τέχνη δεν έχει όρια. Και πολλά δοχεία υπάρχουν και πολλές ουσίες με διαφορετικές ιδιότητες.
Θέτοντας λοιπόν όρια με αυθαίρετο και αναπόδεικτο τρόπο σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αυτομάτως αυτο-περιορίζεσαι. Ένα εξ΄ αυτών είναι και ο ΥΛΙΚΟΣ πλούτος και είναι το καλύτερο επιχείρημα των πλουσίων, ώστε να παραμένουν οι άλλοι στη φτώχεια. Και μην ξεχνάτε και ο υλικός πλούτος… τέχνη είναι αλλά με μικρό “Τ”.
