«Υπάρχει κάποια ομοιότητα ανάμεσα στις οικογένειες που ευτυχούν. Μα οι δύστυχες οικογένειες έχουν την ξεχωριστή τους δυστυχία η καθεμιά».
Με αυτά τα σπουδαία λόγια ξεκινά το τεράστιο μυθιστόρημα του Λέοντος Τολστόι «Άννα Καρένιν» (ή Καρένινα).
Στην χώρα μας φαίνεται πως υπάρχει μία κοινή δυστυχία:
Η ζωή σε αυτήν!
Διαβάζω διάφορα για το καλοκαίρι, το οποίο δεν έρχεται για τις φυσικές καταστροφές και για τον σεισμό σήμερα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως πρόκειται για συνήθη φυσικά φαινόμενα. Αλλά… Υπάρχει ένα αλλά.
Ο χειμώνας του 1943 ήταν ο χειρότερος χειμώνας του 20ου αιώνα. Η φύση αντιδρά στην ανθρώπινη αθλιότητα. Και το 1943 ήταν ένα άθλιο από κάθε άποψη έτος για την Ευρώπη.
Στην Ελλάδα του σήμερα διαπράττεται μία ύβρις κατά την αρχαία Ελληνική έκφραση. Μία ύβρις, η οποία δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστα τα φυσικά φαινόμενα. Όταν έχεις το προνόμιο να είσαι σε αυτόν τον τόπο και επιλέγεις να είσαι δυστυχής, ενώ και μόνο κοιτώντας τον ήλιο θα έπρεπε να λάμπεις, θα τιμωρηθείς.
Οι ηγεσίες παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Όλα τα δεινά ξεκινούσαν από τους βασιλείς. Η Ελληνική ιστορία και ειδικά η Ομηρική αρχέγονη περίοδος δεν αφήνει καμία αμφιβολία για παρερμηνείες.
Ούτε και σήμερα.