Στην μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι, το κύριο συστατικό της, αγωνίστηκαν σκληρά, μα πολύ σκληρά και με ποταμούς αίματος προκειμένου να επιτύχουν μερικά βασικά δικαιώματα ύπαρξης, τα οποία τους τα στερούσαν δόλιοι άλλοι άνθρωποι –και όχι η ίδια η φύση-.
Το απόλυτο δικαίωμα στην ύπαρξη, το απόλυτο δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης, το απόλυτο δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, το απόλυτο δικαίωμα στις προσωπικές επιλογές ακόμα έχουν πάρα πολύ δρόμο για να επιτευχθούν.
Αλλά υπάρχουν και μερικά περισσότερο υλικά δικαιώματα. Το δικαίωμα της στέγης, το δικαίωμα της χρήσης των φυσικών πόρων και της εξαγόμενης ενέργειας, το δικαίωμα της ίσης ευκαιρίας στις δυνατότητες μόρφωσης, το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, στον κοινωνικό ιστό, στην εργασία.
Και μαζί με τα προηγούμενα δικαιώματα το απόλυτο δικαίωμα της πνευματικής πίστης.
Οι άνθρωποι δεν είναι εξ΄ ορισμού ίσοι. Είναι όμως ισοδύναμοι. Είναι άνθρωποι. Τα προηγούμενα αποτελούν τα ελάχιστα απολύτως αναγκαία για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο πλούτος είναι ευλογία, αλλά δεν πρέπει να επιτρέπεται η φτώχεια. Η συνετή φιλοδοξία και η άμιλλα είναι αρετές και δεν ενέχουν μίσος για τον συνάνθρωπο. Η αγάπη για την πατρίδα και τον τόπο είναι αυτονόητη και δεν σημαίνει πως αποτελεί σημείο μίσους αλλά γεφύρωσης μεταξύ ανόμοιων πολιτισμών και στάσης ζωής ανθρώπων.
Οι λίγες προηγούμενες γραμμές μου φέρνουν στο νου μία σκηνή μίας ταινίας με τον Μάικλ Κέιν της δεκαετίας του 60, όπου περνώντας από ένα κενοτάφιο ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της Αγγλίας γυρίζει και του λέει:
“Γνωρίζεις πόσα εκατομμύρια νεκροί πρέπει να υπάρξουν για να στηθεί ένα κενοτάφιο;”
Το ίδιο ισχύει και με τις προηγούμενες προτάσεις. Τόσος πόνος και δυστυχία και φοβεροί αγώνες ταυτόχρονα για να έχουμε σήμερα ένα έστω μικρό ποσοστό τους διαθέσιμο.
Αυτό ας μην το ξεχνάμε ποτέ. Είναι τόσο απλό… όσο και αυτή πρόσοψη ενός προσφυγικού (ίσον πονεμένου) σπιτιού.
