Τον τίτλο τον δανείζομαι από ένα βιβλίο του Γρ. Ξενόπουλου, το οποίο μάλιστα διασκευάστηκε σε σενάριο της Σούλας Πιερράκου και προβλήθηκε από το τότε στρατιωτικό κανάλι (την ΥΕΝΕΔ) το 1979. Σκηνοθέτης ήταν ο Ερρίκος Ανδρέου. Ελάχιστα θυμάμαι από την σειρά εκείνη αν όχι τίποτα και τούτο, διότι ήταν τα τελευταία μαθητικά μου χρόνια και δύσκολη η παρακολούθηση μίας τηλεοπτικής σειράς 30 επεισοδίων των 45 λεπτών.
Η υπόθεση περίπου έχει ως εξής:
Ο Ρίτσος Καλογεράς προερχόμενος από αρχοντική γενιά και με σημαντική οικογενειακή περιουσία θεωρεί τον εαυτό του άτυχο συγκριτικά με τον καλύτερο του φίλο τον Στέλιο Ζόντο. Ο Στέλιος είναι ο “τυχερός” της ζωής σε κάθε τομέα (αισθηματικό, επαγγελματικό, κοινωνικό). Ο Ρίτσος αργότερα συναντά μία μαθήτριά του από τη Ρουμανία, τη Ρόζα Καγγελάρη, η οποία είναι ερωτευμένη μαζί του. Τη Ρόζα υποδύεται η θαυμάσια Κακια Ιγερινου, (Κάκια μη με παρεξηγήσεις, αλλά είσαι η μόνη που αμυδρά θυμάμαι από τη σειρά). Η Ρόζα πιστεύει και αυτή, πως είναι άτυχη, διότι η ζωή της έχει σημαδευτεί από τραγωδίες. Όταν όμως συναντά το Στέλιο ερωτεύονται παράφορα αλλά ο Ρίτσος δε θυμώνει παρά σκέφτεται πως και αυτό είναι απόρροια της δικής του ατυχίας.
Οι ερωτευμένοι ορίζουν την ημερομηνία γάμου τους, αλλά την παραμονή ο Στέλιος σκοτώνεται σε ένα τραγικό ατύχημα. Η Ρόζα θεωρεί πώς αυτή είναι η αιτία του κακού με την ατυχία της και επιστρέφει στην πατρίδα της.
Ο Ρίτσος συνεχίζει τη ζωή του, παντρεύεται, αποκτά παιδιά και γίνεται καθηγητής πανεπιστημίου. Κάποια στιγμή, μεγάλος πιά κοντά στο τζάκι αναπολεί τη ζωή του… και τότε συνειδητοποιεί πως μόνο άτυχος δεν ήταν, όπως πίστευε αλλά πολύ τυχερός, αφού και δημιούργησε οικογένεια και ζει ευτυχισμένος με τα παιδιά του και επιστημονική καριέρα ακολούθησε αλλά και μακροημέρευσε.
Και κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία…
Όταν λοιπόν κάθεσαι όχι δίπλα στο τζάκι, ένα όνειρο, το οποίο δεν είχες και δε χάρηκες, σκεπτόμενος έρημος και μόνος πως στη ζωή σου δεν πήγαν καθόλου καλά τα πράγματα και πως την άλλη ημέρα δεν γνωρίζεις ούτε εάν θα μπορείς να αγοράσεις μία εφημερίδα, μην κάνεις το λάθος και θεωρήσεις τόσο άτυχο τον εαυτό σου ούτε και να φθονήσεις άλλον.
Διότι ποτέ δεν πρόκειται να μάθεις τι μπορεί να βασανίζει κάποιον δίπλα σε ένα τζάκι με κόσμο και παρέες και κάθε άνεση. Και σίγουρα δε γνωρίζεις την επόμενη ημέρα, ακόμα και εάν θα υπάρχεις για να τη ζήσεις. Και ίσως η φαινόμενη κακή σου τύχη να είναι η σωτηρία σου από μία πολύ χειρότερη ατυχία. Και ακόμα παραπέρα ίσως αυτή η μεγάλη σου υποτιθέμενη ατυχία να είναι το ισοζύγιο ενός δώρου, το οποίο δεν θα είχες ποτέ: να υπάρχεις.
Σημ. Αν και οι δύο τελευταίες παράγραφοι εκφράζουν δικές μου σκέψεις, έχω και κάποιες επιφυλάξεις όσον αφορά τη προσέγγιση της υπόθεσης του λογοτεχνήματος. Η τύχη δεν αφορά μόνο τον εαυτό σου αλλά και το πόσο βοήθησες και άλλους συνανθρώπους σου να είναι το ίδιο ή και περισσότερο τυχεροί από εσένα. Τότε η τύχη σου μετατρέπεται σε ευτυχία.
