Όταν άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου είχα στο μυαλό μου μόνο την οικονομική τους διάσταση. Ωστόσο αφού ολοκλήρωσα το άρθρο συνειδητοποίησα πως ταυτοχρόνως θα μπορούσαν να αποτελούν και την παγίδα της Ρωσσίας στον Δυτικό Κόσμο και τούτο είτε από πρόθεση είτε συμπτωματικά.
Οι τρόποι, οι οποίοι συνοψίζονται σε τρείς συνηθισμένες και συχνά λεγόμενες φράσεις είναι:
- “Άντε να τελειώνει” ή “Πότε θα τελειώσει (αυτό) επιτέλους”.
Η απάντηση; Ποτέ! Ή όποτε θέλει “αυτό”. Γιατί θα πρέπει να ορισθεί μία ημερομηνία λήξης μίας κατάστασης; Και ο συλλογισμός συνεχίζεται… για να κάνω κάτι. Αυτομάτως λοιπόν θέτεις ένα απροσδιόριστο χρονικό σημείο λήξης ως αφετηρία για να κινηθείς. Ναι μόνο πως δεν γνωρίζεις το πότε.
- “Δεν είναι κατάλληλες οι συνθήκες”.
Θα ήθελα πολύ κάποιος να μου εξηγήσει πότε… ήταν (ή είναι). Διότι οι συνθήκες ποτέ δεν είναι κατάλληλες. ΕΣΥ πότε νοιώθεις… κατάλληλος να δράσεις στο τιθέμενο πλαίσιο.
- “Δεν υπάρχει ρευστότητα” ή “Δεν υπάρχει χρήμα στην αγορά”.
Σύμφωνοι μπορεί και να ισχύει, αλλά το ερώτημα είναι εγγενώς λάθος. Το ζήτημα θα πρέπει να τεθεί ως “τι πρέπει να κάνω ή ποιό προϊόν να διαθέσω, ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στην όποια ρευστότητα”.
Και όλα τα προηγούμενα πρέπει να εμφορούνται από τη σκέψη όχι να μην χάσω αλλά τι προσδοκώ να κερδίσω.
Πώς τώρα συνδέεται η Ρωσσία και ο πόλεμος στην Ουκρανία;
Λοιπόν!
Όλοι προσδοκούμε να τελειώσει “αυτό” το συντομότερο δυνατόν. Η ηγεσία όμως της Ρωσσίας μπορεί να μην έχει καμία τέτοια διάθεση. Ίσως για αυτήν και τα συμφέροντά της ολιγαρχίας της ο πόλεμος να πρέπει να διαρκέσει πολύ. Για το 1.
Οι συνθήκες του πολέμου. Ποιος ορίζει ότι οι συνθήκες μίας Ευρώπης το 2022 είναι ακατάλληλες για πόλεμο; Πότε ο πόλεμος ως συμβάν είχε ημερομηνία λήξεως; Ποτέ. Μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Μήπως ο πόλεμος της Μεγάλης Βρετανίας με την Αργεντινή το 1982 μπορούσε να προβλεφθεί από πριν; Ή οι βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι σε μία πρωτεύουσα της Ευρώπης το 1999 ήταν κάτι, το οποίο μπορούσε κάποιος να διανοηθεί; Ποιες συνθήκες λοιπόν; Αυτά για το 2.
Τώρα για τη ρευστότητα. Οι “άλλοι” εκτιμούν τα έξοδα και τις πιθανές αδυναμίες. Ίσως όχι η Ρωσσία. Και το “προϊόν” αυτό (δηλαδή η εισβολή στην Ουκρανία) να είναι το καταλληλότερο για την “αγορά”. Who knows? (Ποιος γνωρίζει);
Το τελευταίο τώρα συμπέρασμα περί απωλειών και κέρδους εμείς επίσης το εκτιμούμε με το δικό μας σκεπτικό. Μπορεί η ηγεσία της να σκέφτεται πως και 200,000 στρατιώτες να χάσει και πολλά ακόμα δισεκατομμύρια, το όφελος από τον πόλεμο ή την κατάκτηση της Ουκρανίας να είναι πολλαπλάσιο (έχω ήδη γράψει για αυτό).
Να επισημάνω και πάλι πως τα προηγούμενα αποτελούν κυνική εφαρμογή των σκέψεων και επ΄ουδενί αντικατοπτρίζουν την ηθική ή τον παράγοντα άνθρωπο ούτε υποστηρίζουν τον πόλεμο ή τη Ρωσσία. Εικασίες χωρίς καμία απόδειξη, αλλά εκτιμώ πως είναι πολύ πιο κοντά στο σκεπτικό της Ρωσσικής ηγεσίας παρά από τις εκτιμήσεις των Δυτικών.
