Τελικά αισθάνομαι μετά από εκατοντάδες αναλύσεις και σκέψεις, πως το κυρίαρχο DNA (φιλολογικά το γράφω, διότι δεν πιστεύω σε γενετικούς διαχωρισμούς) είναι αυτό του εύκολου δρόμου.
Παιδιά, ακούστε! Είναι εντελώς διαφορετικό να πιστεύεις στη νίκη και εντελώς διαφορετικός ο δρόμος, τον οποίον πρέπει να ακολουθήσεις. Όπλο που δεν στάζει αίμα είναι για τις βιτρίνες. Εύκολοι δρόμοι δεν υφίστανται.
Και στην πραγματικότητα αυτή η νοοτροπία σε συνδυασμό με ελαστικές συνειδήσεις και καθόλου ήθος διαποτίζει και σε μεγάλο βαθμό τους πολιτικούς της χώρας, οι οποίοι στην αγκίστρωση τους στην εξουσία χάνουν κάθε μέτρο και όριο.
Έχω γράψει το παρελθόν, πως το ζήτημα δεν είναι ο αγώνας, αλλά η αποφυγή του αγώνα. Η Ελλάδα ξευτιλίζεται παντοιοτρόπως και σύρεται διεθνώς και καταστρέφεται ταυτόχρονα, διότι δεν δίνει κανένας το σύνθημα για μάχη. Αυτό είναι αφόρητο συναίσθημα να το βιώνει κανείς.
Η ολική παράδοση νυν και πρώην χωρίς την παραμικρή αισχύνη οδηγεί σε μία αδρανοποίηση και κατά συνέπεια αποβλάκωση και μία άνευ όρων ήττα. Μετά αρχίζουν οι κοινωνικές παροχές (=επαιτεία) και οι νοοτροπίες του εύκολου δρόμου.
Οι άνθρωποι κατά κανόνα επιθυμούν μία ήρεμη ζωή. Έρχονται όμως κάποιοι δικτάτορες, οι οποίοι τους ορίζουν πως δεν έχεις δικαίωμα στην ήρεμη ζωή εάν προηγουμένως δεν… κατακτήσεις τον κόσμο και σφαγιάσεις τους μισούς ανθρώπους γιατί δεν έχουν την ίδια μούρη με εσένα (βλ. Χίτλερ, Στάλιν κλπ).
Έρχονται και οι πολιτικοί νάνοι και ορίζουν πως πρέπει να γίνεις κότα για να επιβιώσεις και να είσαι ευχαριστημένος από το ξεροκόμματο των σκουπιδιών, το οποίο σου πετάνε στο χώμα να το γλείψεις για να ελέγχουν το κοτέτσι.
Ναι μόνο στο κοτέτσι μέσα υπάρχουν και λύκοι και αλεπούδες και λιοντάρια, τα οποία δεν έχουν καμία όρεξη να ασπασθούν αυτήν την θεωρία. Και εάν είσαι κότα στο τέλος εάν δεν πεθάνεις από την πένα θα γίνεις το γεύμα των άλλων.
Αλλά η απελευθέρωση από τις αλυσίδες δεν είναι εύκολη. Ο δρόμος είναι επίπονος, διότι έτυχε να βρεθείς σε αυτό το κοτέτσι και δεν θέλεις να φύγεις.
Μην ενδίδετε και μην υποχωρείτε ούτε χιλιοστό. Έχει μεγάλο κόστος αυτό. Σύμφωνοι. Αλλά και οι πολιτικοί νάνοι διαπνέονται και αυτοί από το DNA του εύκολου δρόμου και επί πλέον είναι ΚΑΙ δειλοί.
Οι προκλήσεις είναι εμπρός. Το ταξίδι είναι μπροστά μας όχι πίσω. Το μυαλό σας στη νίκη και όχι στις -όντως- αφόρητες διαδικασίες του δρόμου προς αυτήν.
