Ένα θέμα… παρενόχλησης, το οποίο δεν έχει καθόλου εξεταστεί είναι το θέμα των ωρών της ξεκούρασης. Το ονόμασα ως bulling του ύπνου, αλλά η ορθή και πληρέστερη έκφραση θα ήταν bulling του ελευθέρου χρόνου και των αργιών.
Στην προηγούμενη δραστηριότητά μου του μηχανικού ήταν ένα θέμα, το οποίο μόνο αμελητέο δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Όταν ξεκίνησα την κατασκευαστική μου δραστηριότητα ήταν περίπου αυτονόητο οι οικοδομικές εργασίες να αρχίζουν το νωρίτερο δυνατόν. Ειδικά το καλοκαίρι, όπου οι θερμοκρασίες προς το μεσημέρι καθίστανται απαγορευτικές (και επικίνδυνες), όπου δεν υπήρχε θέμα ωρών κοινής ησυχίας η 6η πρωινή ήταν περίπου ένα αυτονόητο δεδομένο. Για καλή μου (ή μήπως κακή μου;) τύχη το πρωινό είναι το αγαπημένο μου. Αυτό όμως είναι καθαρά προσωπικό μου θέμα. Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ώρες υψηλής απόδοσης.
Εάν δεν ήταν η 6η πρωινή σίγουρα ήταν η 7η. Τηρουμένου του οκταώρου, το να ξεκινήσεις οικοδομικές εργασίες καλοκαίρι στις 7:00 το πρωί σημαίνει πως ένα τρίωρο τουλάχιστον (12 έως 3 το μεσημέρι) όλοι θα είναι εκτεθειμένοι σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Μία ώρα το πρωί νωρίτερα είναι πολύ σημαντική (το 3 γίνεται 2 το μεσημέρι).
Κατάλαβα ότι πηγαίνουμε περίπατο όταν κάποιοι χωματουργοί άρχισαν να μου δίνουν ραντεβού για έναρξη εκσκαφής από 8-8:30. Από τη στιγμή εκείνη ένοιωσα πως ο χώρος αυτός είναι… τελειωμένος· αναφέρομαι πάντα στην ελεύθερη αγορά και όχι στις εταιρίες, όπου εκεί τα ωράρια αντιμετωπίζονται υπό άλλο πρίσμα.
Κατόπιν άρχισε η μάστιγα των κινητών τηλεφώνων και της υποτίμησης της πνευματικής εργασίας. Σε αυτό συνετέλεσε και η άφιξη μεταναστών, οι οποίοι εξ΄ ορισμού είχαν διαφορετική εργασιακή αντίληψη. Οτιδήποτε δεν ήταν χειρωνακτικό ΔΕΝ θεωρούνταν εργασία! Επιπροσθέτως και λόγω διαφορετικών κοινωνικών αντιλήψεων, (διότι ένας κατ΄ αρχήν μετανάστης έρχεται να εργαστεί και όχι να… ξεκουραστεί) χάθηκε και η έννοια των αργιών. Σάββατα ή Κυριακές μετατράπηκαν σε καθημερινές.
Η αργία του Σαββάτου ή της Κυριακής (ή της Παρασκευής για τους Μουσουλμάνους) είναι ιερή. Δεν αποτελεί μία κοινωνική ή εργασιακή σύμβαση. Ανήκει στις εντολές του Θεού (και της νομοθεσίας των ανθρώπων)! Το ανάλογο ισχύει και στις όποιες θρησκευτικές αργίες.
Σημειώνω πως οι ανεξέλεγκτες κλήσεις (και η τιμωρία εάν δεν απαντήσεις) είναι ο καταστροφέας κάθε σοβαρής μορφής συγκέντρωσης. Γνωρίζω πως αρκετές πλέον επιχειρήσεις στην Αμερική ακολουθούν πολύ αυστηρά πρωτόκολλα επ΄ αυτού.
Μετά ήταν τα μεσημέρια. Τα ωράρια των μεγαλουπόλεων 9-5 προέκυψαν καθαρά για πρακτικούς λόγους και υπέρ των επιχειρήσεων. Όταν ήμουν στην Αμερική χρειαζόμουν πολλές φορές δύο ώρες για να μεταβώ εκεί όπου ήθελα. Συνεπώς ήταν αναπόφευκτο το σπαστό ωράριο 8-2 και 6-8 ή κάτι ανάλογο. Σε μικρές όμως περιοχές είναι πολύ εύκολη η μετάβαση στο σπίτι και η μεσημεριανή ξεκούραση και κατόπιν με ενέργεια και φρεσκάδα η συνέχεια έως αργά.
Το μεσημέρι ωστόσο έφτασε να είναι κριτήριο… τεμπελιάς. Ο ύπνος στις 4 το μεσημέρι ήταν καθαρή ένδειξη ότι δεν κάνεις τίποτα! Και κανείς φυσικά δεν μπορούσε να διανοηθεί πως όταν έχεις σηκωθεί από τις 5 ή 6 και έχεις κάνει του κόσμου την πνευματική εργασία στις 12 έχεις συμπληρώσει ΗΔΗ 5 ή 6 ώρες και πρόκειται να προσθέσεις από τις 5 το απόγευμα έως τις 10 ή 11 άλλες τόσες κλείνοντας 12ωρα! Αλλά όχι! Εάν δεν απαντούσες στις 4 το μεσημέρι στο κινητό ήσουν ένας… χαραμοφάης τεμπέλης!
Και κάπως έτσι προέκυψαν τα πολύ όμορφα και βολικά ψεματάκια! Όλοι 2 με 5 το μεσημέρι είχαν σημαντικά ραντεβού, δύσκολες εργασίες σε υπόγεια, όπου το κινητό δεν έπιανε και κάθε άλλου τύπου ευφάνταστη δικαιολογία! Άλλοι πάλι επειδή το πρωινό ξύπνημα δεν είναι το αγαπημένο τους, ενώ εργάζονται τις ίδιες και περισσότερες ώρες σκληρά και υπεύθυνα ξαφνικά είχαν καθημερινά meetings 7 με 9 τα πρωινά!
Θυμάμαι στις αρχές της επαγγελματικής μου δραστηριότητας πως πολλοί μηχανικοί ήταν φίλοι της νύχτας, εννοώ έμεναν πολύ αργά στα γραφεία τους. Ήταν απολύτως λογικό, διότι ξεπατώνονταν τα πρωινά, ξεκουράζονταν το μεσημέρι και κατόπιν πήγαιναν μετά στις 7 στα γραφεία τους, οπότε μέχρι τις 11 ή 12 έμεναν εκεί συμπληρώνοντας το καθιερωμένο… 12ωρο. Αυτό με δυσκόλευε εμένα, διότι η αγάπη μου για τα πρωινά και το γεγονός πως το μεσημέρι ήθελα μόνο λίγη ώρα ύπνου και κατόπιν νωρίς στο γραφείο μετά τις 10 το βράδυ με απενεργοποιούσε (το 12ωρο όμως τουλάχιστον όπως όλοι το χτύπαγα).
Η κρίση και οι πιέσεις επιδείνωσαν την κατάσταση. Και χάθηκε κάθε έννοια σεβασμού στην ιδιωτικότητα και τον ελεύθερο ή προσωπικό χρόνο. Πάντα υπάρχουν και ειδικές συνθήκες (δεν φαντάζομαι τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού να αρνηθεί να ασχοληθεί με μία εχθρική επίθεση επειδή γίνεται στις 4 το μεσημέρι, ούτε έναν ιατρό να αρνηθεί οποιαδήποτε ώρα μία κρίσιμη επέμβαση ασθενούς του). Αλλά αυτά δεν είναι καθημερινά.
Μία επιχειρηματική μου συμβουλή αφορά τον χρόνο των διαπραγματεύσεων. Όταν δεν είσαι σε φόρμα ΜΗΝ διαπραγματεύεσαι. Το κινητό κατέστρεψε κάθε έννοια ορθής τακτικής. Η κλήση είναι αίτηση και όχι υποχρέωση. Όταν είσαι σε κίνηση ή εργάζεσαι σε κάποιο αντικείμενο ή… κοιμάσαι γιατί είσαι πτώμα και απαντάς στο τηλέφωνο φυσικό είναι να ΜΗΝ σκέφτεσαι ή να μην είσαι συγκεντρωμένος. Και τότε γίνονται λάθη και προκύπτουν τα λεγόμενα commitments (δεσμεύσεις)! Δεν είναι μάλιστα καθόλου τυχαίο πως οι εισπρακτικές εταιρείες επιλέγουν αυτές ακριβώς τις ώρες (ύπουλη και άκρως απαράδεκτη τακτική και όχι αυτή των επιστολών).
Μην ενδίδετε λοιπόν στο ξετίναγμα του προσωπικού σας χρόνου και δηλώστε εξ΄ αρχής τις συνήθειες σας. Και εάν κάποια ή κάποιος δεν μπορεί να το κατανοήσει και σεβαστεί αυτό εξετάστε εάν θέλετε να είναι και συνεργάτης σας.
