Είναι κοινή πεποίθηση στον καλλιτεχνικό χώρο των Ηνωμένων Πολιτειών (και δική μου) πως το 99% των παραγόμενων κινηματογραφικών ταινιών είναι σκουπίδια. Και κατά κάποιον τρόπο αποδεικνύεται και με αριθμητικούς υπολογισμούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες παράγονται περίπου 700-1000 ταινίες ετησίως. Αλλά οι άξιες λόγου είναι μόλις 7-10, κάτι, το οποίο φαίνεται και από τη δημοσιότητα, την οποίαν επιτυγχάνουν. Στην εκατονταετία από ίδρυσης της κινηματογραφικής βιομηχανίας, ας υποθέσουμε (δεν ισχύει ακριβώς) πως έχουν παραχθεί (700-1000) Χ 100 = 70,000 έως 100,000 ταινίες. Οι όποιες λίστες αξιολόγησης όμως δεν περιλαμβάνουν περισσότερες από 100 ανά είδος και το 1% των 70 ή 100 χιλιάδων είναι μόλις 700 έως 1000 ταινίες μέσα σε έναν αιώνα!
Είναι εντυπωσιακή η… αστοχία σε αυτόν το χώρο!
Αλλά ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο. Η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών παράγεται από λίγες μόνο εταιρείες παραγωγής· οι οποίες έχουν ουσιαστικά απεριόριστα οικονομικά μέσα, πρόσβαση στους καλύτερους κάθε είδους, και διαθέτουν και τις ικανότερες επιχειρήσεις προώθησης των ταινιών.
Κι όμως καταφέρνουν να παράγουν κατά 99%… σκουπίδια!
Και πάμε τώρα στο ερώτημα:
“Τι σε κάνει να πιστεύεις πως αφού ΔΕΝ διαθέτεις ούτε ένα χιλιοστό από το προαναφερθέν δυναμικό μπορείς να δημιουργήσεις κάτι, το οποίο να ΜΗΝ χαθεί στο 99%;”
Αυτή όμως είναι η μία εκδοχή του ερωτήματος, το οποίο δύναται να τεθεί και ως:
“Τι σε κάνει να πιστεύεις πως αφού ΔΕΝ διαθέτεις ούτε ένα χιλιοστό από το προαναφερθέν δυναμικό ΔΕΝ μπορείς να δημιουργήσεις κάτι, το οποίο να ανήκει στο 1%;”
Διότι αφού όσοι έχουν απεριόριστη πρόσβαση σε υλικά (και όχι μόνον) μέσα αποτυγχάνουν κατά 99% (και κανείς δεν αγαπά ή επιδιώκει την αποτυχία), σημαίνει πως τους λείπει κάποιο συστατικό, το οποίο δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία ούτε ποσοτικοποιείται. Όπου όμως υπάρχει εξασφαλίζει μία επιτυχία και αναγνώριση.
Και ίσως θα πρέπει να κατανοήσετε πως μερικές από τις ωραιότερες κινηματογραφικές ταινίες (και αναγνωρίζονται) δημιουργήθηκαν την περίοδο του βωβού κινηματογράφου με τεχνικά μέσα ασυγκρίτως υποδεέστερα των σημερινών.
Μόλις δόθηκε η τεχνική δυνατότητα υλοποίησης με μία κάμερα ενός πάμφθηνου κινητού τηλεφώνου πλημμύρησε ο τόπος με ακόμα περισσότερα και ίσως και χειρότερα σκουπίδια. Και όλα αυτά για το κυνήγι των θεάσεων και του αριθμού των εγγεγραμμένων σε ένα κανάλι. Προφανώς παρερμηνεύτηκε πως ΚΑΙ με τα όποια τεχνικά μέσα, πάλι δεν δημιουργείται αριστούργημα. Λείπει αυτό το “κάτι”.
Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν αποτελεί στοιχείο ουσίας και διάρκειας.
Όλες οι προηγούμενες σκέψεις μου, αναδύονται αβίαστα στο νου, διότι παρατηρώ με πόση ευκολία έχει διεισδύσει αυτή η νοοτροπία της “ποσότητας” (συνήθως ΚΑΙ εφήμερης) και πόση ενέργεια κατασπαταλάται για τα τίποτα. Και σε κάθε τομέα όχι μόνον τον κινηματογραφικό. Κοινωνίες εν τω μεταξύ με έφεση στην… απαισιοδοξία (να μην αναφέρω συγκεκριμένες) παραδίδονται αμαχητί στις λογικές αυτές και επειδή δεν διαθέτουν και τα περιβόητα “μέσα” δεν κάνουν απολύτως τίποτα! Ή κάνουν πολλά “τίποτα”.
Και όταν επικρατεί το τίποτα ούτε καν σκουπίδι -έστω του τίποτα- δεν μπορεί να παραχθεί!
