Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, μου άρεσε πολύ να μελετώ τα διάφορα έντομα. Είχα και ένα μικροσκόπιο και καταλαβαίνετε πως δεν είχαν την καλύτερη τύχη, όταν έπεφταν στα χέρια μου. Μυρμήγκια, μέλισσες, σφήγκες, πεταλούδες… Μία ημέρα όμως βρήκα ένα… σκαθάρι. Αν και έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια το θυμάμαι σαν να το βλέπω εμπρός στα μάτια μου. Επειδή όμως μου άρεσε πολύ αποφάσισα να το κρατήσω να το “μελετήσω”. Θα σκεφτόμουν αργότερα τον τρόπο.
Το έπιασα και το έβαλα μέσα σε ένα άδειο κουτάκι από σπίρτα. Για κάποιο διάστημα κάθε ημέρα άνοιγα το σπιρτόκουτο και το κοίταζα. Αυτό τότε έκανε κάποιες προσπάθειες να βγει, αλλά δεν το άφηνα (προφανώς).
Κάποια στιγμή το… ξέχασα! Έβαλα το κουτί σε ένα συρτάρι του γραφείου μου και ούτε που το θυμήθηκα. Όπως μάλιστα τοποθετούσα χαρτιά και άλλα αντικείμενα το κουτάκι μετακινήθηκε στο βάθος και αυτό ήταν. Μετά από έναν… χρόνο περίπου (κυριολεκτώ) τακτοποιώντας το γραφείο στο συρτάρι βρήκα το κουτάκι!
“Αμάν!”, σκέφτηκα, “το ξέχασα! Το σκαθάρι θα είναι πλέον… σκόνη.” Ανοίγω το κουτί και τι να δω; Το σκαθάρι… ΖΟΥΣΕ! Οι κινήσεις του ήταν πολύ αργές, αλλά όταν έπεσε το φως επάνω του άρχισε να κινείται για να βγει από το κουτί. Δεν άντεξα.
“Αφού κατάφερες να επιβιώσεις εδώ μέσα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα κέρδισες επάξια την ελευθερία σου.” Το πήρα και το άφησα εκεί, όπου το είχα μαζέψει. Αργά μεν αλλά σταθερά συνέχισε να περπατά προς το άγνωστο μέλλον του.
Το σκαθάρι είσαι ΕΣΥ κι ΕΓΩ. Και η ζωή για κάποιον εντελώς απροσδιόριστο λόγο και χωρίς καμιά αιτία σε εγκλώβισε σε έναν κατασκότεινο χώρο, όπου μένεις με τα ανθρώπινα δεδομένα χρόνια, δεκαετίες, ίσως για πάντα. Το σπιρτόκουτο είναι το ”πρόβλημα” ή οι “συνθήκες” ή ένας “αβάστακτος πόνος”, τον οποίον ίσως μόνο ΕΣΥ ή ΕΓΩ γνωρίζουμε. Και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ούτε το λόγο, ούτε το γιατί, αλλά εγκλωβιστήκαμε σε έναν ελάχιστο χώρο, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι…
Γιατί;
Γιατί κάποιος μας ΕΠΕΛΕΞΕ! Όχι να μας τιμωρήσει, αλλά να μας μελετήσει. Και πάλι γιατί; Γιατί όπως το σκαθάρι ήταν τόσο όμορφο, το ίδιο όμορφος άνθρωπος είσαι ΚΑΙ ΕΣΥ! Δεν επέλεξες το κουτί σου, ούτε γνωρίζεις γιατί τη δεδομένη στιγμή ενώ πετούσες από άνθος σε άνθος κάποιος σε έκλεισε σε ένα μαύρο σπιρτόκουτο.
Βλέπεις δεν σε σκότωσε. Σε φυλάκισε ναι και με τις χειρότερες συνθήκες. Αλλά σε άφησε να ζήσεις. Και όταν σε θυμήθηκε μετά από χρόνια, δεκαετίες ή ποτέ τι είχες υποχρέωση εσύ μόνο να κάνεις;
ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ αντέχοντας μέσα στο σκοτάδι!
Και την ώρα που άνοιξε το κουτί και κέρδισες με τον απόλυτο τρόπο την ελευθερία σου η μόνη σου υποχρέωση πάλι ήταν να περπατήσεις. Να προχωρήσεις εμπρός!
Ίσως η επόμενη κίνηση να ήταν να βρεθείς στο ράμφος ενός πουλιού, ούτε και αυτό το επιλέγεις αλλά τι σημασία έχει;
Το σκαθάρι άντεξε και επιβίωσε. Το ίδιο και εσύ πρέπει να τα καταφέρεις. Επιλέχτηκες για αυτό· δεν τιμωρήθηκες, ας το νομίζεις και είναι ΟΝΤΩΣ χειρότερο και από τιμωρία. Αλλά η πρόθεση δεν ήταν αυτή.
Γιατί; Δεν έχω απάντηση.
Τι σκεφτόταν όμως το σκαθάρι;
Αυτό ακριβώς θα βιώσουμε μαζί σε επόμενη ταινία μας!
