Χθες επιστρέφοντας από την Κορινθία κάπου σταμάτησα να θαυμάσω το τοπίο. Τα χρώματα ήταν υπέροχα. Λίγο πριν το Διακοπτό φωτογράφισα τις γραμμές και σκέψεις άρχισαν να περνούν..
Πόσοι άνθρωποι μοιάζουν τόσο πολύ με ένα… τραίνο.
Κάποιος τοποθετεί σε πολύ όμορφα σημεία τις γραμμές. Το τραίνο δεν το γνωρίζει. Αυτό έχει κατασκευασθεί να λειτουργεί μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο και δεν μπορεί καν να αναρωτηθεί για κάτι διαφορετικό.
Και μία ζωή στις γραμμές, μέσα από πολύ όμορφα τοπία ή άλλοτε σε τραγικές διαδρομές…
Ωστόσο θαυμάζουμε την ακρίβεια την σταθερότητα, την συνέπεια αυτών των ανθρώπων – τραίνων.
Κι όμως δυο μέτρα παραπέρα υπάρχει μία άλλη άποψη, μία άλλη οπτική γωνία, ένα άλλο διαφορετικό τοπίο. Αλλά ένα τραίνο, ποτέ δεν πρόκειται να το μάθει. Είναι μονοκόμματο και εντελώς άκαμπτο επάνω στην διαδρομή, την οποία άλλοι έχουν χαράξει.
Και εάν αυτή διαδρομή είναι όπως αυτή της φωτογραφίας το τραίνο είναι τυχερό σε έναν βαθμό, άσχετα εάν δεν γνωρίζει τίποτα άλλο. Αλλά κάποιες διαδρομές οδηγούν στο Νταχάου ή το Άουσβιτς με το ανθρώπινο φορτίο τους, αλλά και πάλι το τραίνο δεν διανοείται να αλλάξει γραμμή. Θα είναι ακριβέστατο και αποτελεσματικότατο στην προκαθορισμένη (από άλλους) διαδρομή…
Κι αν μία μέρα ένα εμπόδιο τύχει στις γραμμές ή συμβεί κάτι άλλο εκτροχιάζεται. Και τότε είναι εντελώς αβοήθητο και μόνο… Και χωρίς γερανούς δεν μπορεί να επανέλθει (και όμως τραυματισμένο, κατεστραμμένο, μισο- διαλυμένο) πάλι θα παραμείνει πιστό στις γραμμές τις χαραγμένες από άλλους
Είναι θλιβερό να είσαι τραίνο…
