Ερώτηση: Θα βγει η Ελλάδα από την κρίση;
Απάντηση: Όχι! – Γιατί;
Διότι η έννοια “κρίση”, όπως και οι έννοιες “κράτος”, “σύστημα”, “δημοκρατία” είναι παραπλανητικές. Εκφράζουν μία γενική τάση ή κατάσταση, η οποία όμως δεν επικάθεται εκ των άνω αλλά αποτελεί την συνισταμένη, όλων των μικροτάσεων κάθε στοιχείου οι οποίες τις αποτελούν.
Εν προκειμένω το στοιχείο είναι ένα και μόνο ένα: ο Άνθρωπος και αυτό συμπεριλαμβάνει την ψυχολογική του κατάσταση, την νοοτροπία του και βεβαίως το ήθος, την αγωγή του και σε ένα βαθμό την μόρφωσή του.
Παρατηρώντας θα δείτε πως κανένα από τα προηγούμενα συστατικά δεν βελτιώνεται στο σύνολο του. Συνεπώς και η ολική εικόνα θα διευρύνεται και θα εγκαθιδρύεται με τάσεις μονιμοποίησης.
Τι σημαίνουν όλα τα προηγούμενα;
Προσέξτε πάρα πολύ καλά εδώ μία τεράστια συνέπεια του σκεπτικού:
Δημιουργούνται διεθνώς συνθήκες παρόμοιες με την περίοδο προ της Αναγεννήσεως στην Ευρώπη. Όπως και κατά την περίοδο του Μεσαίωνα, ο άνθρωπος αισθανόταν έρμαιο των ηγεμόνων του, των συνθηκών, των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών κάπως αντίστοιχα συμβαίνει και τώρα. Η μεσαιωνική πραγματικότητα ήταν ζοφερή. Δυστυχώς η σχετική νάρκη, στην οποίαν έχει περιπέσει η πλειοψηφία των ανθρώπων, σε συνδυασμό με την κακώς νοούμενη δημοκρατία έχει αναδείξει κάθε είδους μετριότητα στην επιφάνεια.
Ποιος ο αντίποδας και οι συνέπειες;
Αυτήν την στιγμή γεννάται και αναπτύσσεται και πάλι ο (καλώς εννοούμενος) Α Τ Ο Μ Ι Κ Ι Σ Μ Ο Σ, η απόλυτη πεποίθησης στις ικανότητες του ανθρώπου, όπου εξαίρετα πνεύματα θα αναδυθούν. Η “μαζικότητα” αυτό το άθλιο νοητικό κατασκεύασμα, όπου μετρά τους ανθρώπους, ως “μάζα” και το οποίο επικράτησε πλησιάζει σε ένα δικό της τέλος.
Το ρητό: homo faber fortunae suae (ο άνθρωπος ο ίδιος είναι ο δημιουργός της τύχης του) επανακτά –εν μέσω της διάλυσης της μάζας- την ισχύ του.
Το ορθό ερώτημα δεν είναι εάν η Ελλάδα βγει από την κρίση, γιατί αυτό δεν έχει νόημα και τελικά δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.
Η τελική συνέπεια και η τεράστια μεταβολή, η οποία συντελείται χωρίς να είναι ορατή (από τις μάζες!) είναι το τέλος της μαζικότητας και η άνοδος του ατομικισμού (των πολύ ισχυρών μονάδων).
Η “κρίση”, τότε, όπως και κάθε τι ολικό δεν θα έχει νόημα και μόνη της θα υποχωρήσει.
Σημειώστε τα προηγούμενα και αντιληφθείτε πως η κρίση στην Ελλάδα ίσως αποτελεί το προοίμιο. Μέσω της βύθισης πρωτοπόροι την κρίσιμη καμπή!
